Leesvoer.

Gisteravond had ik een concert in het immer pittoreske Zierikzee.
Een primeur, want ik was nog nooit in Zierikzee geweest.
Zierikzee ligt in Zeeland, maar gevoelsmatig had het Nieuw Zeeland kunnen wezen. Wat een monstertocht. Net als je denkt:"He wat fijn, ik ga de snelweg af, dan zal ik er wel bijna zijn", zie je in je navigatie staan dat je nog minimaal een uur over allemaal B-wegen moet om er te komen. Waar je dan volgens de borden wél, maar volgens je voorganger nét geen 80 of 100 mag.
Ik moest eigenlijk in Almere al tanken en een sanitaire stop maken, maar ik dacht het wel te redden tot Zierikzee. Dat klopte op zich wel, maar gedurende de rit raakte mijn tank net zo snel leeg als mijn blaas vol, dus uiteindelijk stond ik aan de rand van Zierikzee al hippend van de plasdrang mijn auto vol te gooien.
Daar zit een bepaalde ironie in, je gooit je auto vol met vloeistof, terwijl je jezelf bijna niet meer kan inhouden om de vloeistof te lozen.
Ik rende dus na het tanken het winkeltje in, en vroeg of ze een wc hadden. De juffrouw zag dat ik echt op knappen stond, en liet me gelukkig eerst van hun (brandschone!!!) wc gebruik maken, voor dat ze me lastig ging vallen met de financiële verplichtingen welke nu eenmaal bij het tanken horen. 
Daarna was het gezellig kibbelingen eten (een must, want het avondeten dat geregeld was, was niet als zodanig te kwalificeren, pure armoe) met vriendjes Louis, Jurgen, Kobus en Paul. En daarna een kopje koffie op een terrasje onder een broodnodige straalkachel. Broodnodig, want hoewel onze intentie van een terrasje heel leuk was, wilde de temperatuur nog niet helemaal meewerken.
Het concert was weer eens fijn samenspelen met mijn trompetvriendjes, en ik begin mijn nieuwe trompet steeds beter te begrijpen. En zij mij. Er zitten veel minder momenten in dat ik een bepaalde noot bedoel, terwijl er een ander uit komt vliegen.
Fijn, zo lust ik er nog wel een paar. Zeker omdat de mengeling van de verschillende talenten in onze sectie ervoor zorgt dat we elkaar aanvullen, versterken en er een mooie mengeling ontstaat.

Een auto is toch maar een wonderbaarlijk stukje menselijk vernuft.
En in het geval van Citroën (Andre Citroën was overigens een Nederlander, maar dat geheel ter zijde) een stukje vernuft van vaak ongeëvenaarde schoonheid. Een Citroën fleurt naar mijn onbescheiden mening, het straatbeeld vaak bijzonder goed op. Zeker als ik tussen alle grijze leaseblikjes uit de stallen van de Volkswagen groep rij.
Maar het is niet allemaal koek en ei.
In tegendeel.
Specifiek mijn auto, de C5, staat erom bekend dat het ontwerp van het airco-systeem nogal armoedig is. Sterker nog: ik wens de ontwerper van dit systeem eeuwigdurende jeuk op onbereikbare plekken toe.
Ik rij nu in mijn derde C5, en dit is dan ook het derde exemplaar waarbij een reparatie aan het systeem nodig was.
Afgelopen weekend, gaf de kachelmodule de geest. Hinderlijk bij de warmte van de afgelopen dagen, want ik kon niet beschikken over een lekker koele bries. Hinderlijk ook bij de koude van de afgelopen dagen, want warme lucht blazen was er ook niet bij. Er werd gewoon helemaal geen lucht geblazen.
Deze kachelmodule ging wel met "een BANG!!" Toen ik haar startte, kwam er één hele forse, harde stoot lucht uit de ventilatieroosters (zó fors, dat mijn door de kapper nieuw geknipe coupe 'soleil' meteen uit model vloog), en toen was het over en uit.
Nu weet ik van veel van mijn vrienden dat ze de airco totaal niet gebruiken, omdat ze het een onprettig ding vinden: ik zweer erbij, want koelte in de hitte is toch wel erg prettig. Zeker als je moet filehappen, met een kleine draak achterin. Dus ik vind dat de airco gewoon moet werken.
De huisdealer der C5 rijders, bevestigde mijn vermoeden: het was de kachelmodule die stuk was. (Er is ook nog een andere oorzaak voor het falen van een C5 airco, maar dat was het niet, en kan zomaar nog eens komen, vandaar ook mijn verwensing van eeuwigdurende jeuk aan de ontwerper van dat droevige systeem).
Deze zelfde man, regelde voor mij het gewraakte onderdeel, en ik mocht wederom zelf aan de slag.
"Ik hoor het wel als je hulp nodig hebt".
Ergens is het wat bizar te noemen dat ik, gekleed in mijn nette Schiphol pantalon en overhemd, onder mijn dashboard dook om een onderdeel te vervangen.
Een onderdeel dat zich niet zomaar liet vervangen, want hoewel de schroefjes snel los waren, bleek een van de stekkertjes zich dusdanig vast te hebben gevreten, dat er meer dan alleen maar vriendelijk sjorwerk nodig was.
In dat proces brak ik een stukje stekker af, en ook raakte ik een van de schroefjes kwijt waarmee dat verrekte onderdeel vast zat (je verzint het ook niet dat je voor het vervangen van zo'n module onder je dashboard moet kruipen en dan schuin omhoog diep in de middenconsole moet zijn, met een schroevendraaier, die eigenlijk niet in de ruimte past, terwijl je de interieur beplating moet wegdrukken, en moet vasthouden met je kin zodat je beide handen vrij hebt om te schroeven en te wrikken aan de stekkers).
Maar ik worstelde en kwam uiteindelijk opgelucht boven. Het was volbracht.
Mijn airco doet het weer, getuige het feit dat de ontstane zweetdruppels op mijn lijf allemaal vastvroren toen ik weer naar huis reed.

Een ander zeer ergerlijk kwaaltje van die auto: een uitlaatgasstoring. Dat klinkt allemaal heel erg heftig en total loss en oh-jee-apk-ellende, maar is dat niet.
Dit komt bij een luchtpompje vandaan, die bij de koude start een dotje schone lucht door je uitlaat jaagt, zodat de meetsystemen denken dat je auto heel schoon is, en dus geen uitlaatgasstoring laat zien. Verder heeft dit pompje totaal geen functie, anders dan de argeloze bestuurder zich lam te laten schrikken als er een melding in het dashboard verschijnt. Ook hier verdient de ontwerper jeukende schurft tussen zijn schouderbladen. Wie verzint er nu dat zo'n pomp kapot kan. Waar haal je het vandaan.
Ergerlijk is dan ook dat je continu met zo'n loze storingsmelding rondrijdt, en omdat ik niet van overtollige oranje lampjes hou, heb ik maar een scanner gekocht, zodat ik die storing zelf kan wissen. Ik kan ten slotte niet eeuwig teren op de bereidwilligheid van dealers om mijn auto gratis uit te lezen.
Degene met wie ik ooit al eens zo'n systeem kocht, bleek een laffe onbetrouwbare hond te wezen, dus moest ik even een andere oplossing bedenken.
Die heb ik in huis, en niks te laat, want die ergerlijke onzinnige storing prijkte alweer een paar dagen in mijn klokkenpaneeltje.
Hoewel: uiteraard zul je zien dat die storing vanzelf verdwijnt, nét als je die scanner in huis hebt gehaald. Alsof de duvel ermee speelt. Maar goed, nu heb ik die scanner, en kan ik mezelf een stukje meer helpen.

En dit geschreven hebbende, moet ik vanavond nog een dienstje rijden op mijn geliefde Schiphol, en dan begint mijn weekend.