Visgerechten en Jente-poep

Inmiddels ben ik 35. En dat is dus gewoon mijn 3e pubertijd op de helft. Mooi zo. Is geweest.

Al in een heel vroeg stadium van mijn leven heb ik fascinatie opgedaan voor water. Mijn sterrenbeeld is vis, wellicht dat dat ermee te maken heeft. En vooral water op plaatsen waar het niet hoort (zoals bijvoorbeeld in de achterklep van de Ford Mondeo, die me op een onvrijwillige douche trakteerde).
Maar goed, aquarium dus. Uren kan ik naar vissen en andere waterbeesten kijken die zichzelf in een aquarium vermaken. Met elkaar, met de plaatselijke flora. Ik kan daar werkelijk van genieten en ik kom heel erg tot rust als ik het gekabbel van een pomp hoor. Heel Feng Shui voel ik me dan. Een beetje Zen...
Dus de laatste jaren veelvuldig na lopen denken over een aquarium. Hele grote, want gaafheid moet je niet gematigd tot je nemen of uitdragen. Of een hele kleine, want praktisch gezien heb ik nog nooit in een huis gewoond dat een heel groot aquarium rechtvaardigt. Niet eens vanwege het tekortschietende formaat, maar meer vanwege de talrijke verhuizingen.
Een paar maanden geleden was ik nog niet jarig, en steels liet ik mij ontvallen dat een aquarium toch echt wel een mooi cadeautje zou zijn voor een 35 -jarige. Ik wilde een kleine, want een grote is behoorlijk kostbaar, en dat niet alleen in aanschaf.
En tot mijn intense genoegen staat er sinds een week een zogeheten nano-bak in de woonkamer. Voor mijn verjaardag gekregen van mijn eega.
Een nanobak, want ik wilde per se klein, en om de een of andere reden vind ik garnaaltjes toch wel intens leuke beesten voor in zo'n klein bakkie.
Dat blijkt geen kwestie te zijn van plug & play. Het is dus niet zo dat je een bakkie koopt, er een paar liter water in gooit, grind op de bodem en wat bloemen en beesten erin laat zakken. Dat kun je wel proberen, maar dan heb je grote kans dat je diezelfde avond nog een uitgebreide vismaaltijd van eigen bodem kan eten.
Nee, allereerst gooi je de bodembedekker erin. Dan water. Dan de pomp en het zuurstofbelletjesblaasapparaat en het filter. Als dat gedaan is, eventuele bodemversierselen (in praktische vormen zodat vis en garnaal verstoppertje kunnen spelen. Oja, en dan moet je niet vergeten om er allerhande bacterieen bij te gooien, om een goede levende bak te maken, die voor vis en garnaal zo optimaal mogelijk zijn.
Van de schoonfamilie kreeg ik een setje planten en wat mossen. Voor op de bodem. Dus dat meteen maar geinstalleerd (uiteraard veel te enthousiast, want het bleek dus dat die planten uit de potjes en voedingsbodem moesten, om zelf te wortelen in de bodem). Dat moest dus overnieuw.
Inmiddels heb ik overal en nergens mijn informatie vandaan gehaald, en eigenlijk wilde ik vandaag de vissen in mijn bak doen. Maar aangekomen bij een visboer (dus niet degene waar je vissen voor dagelijkse consumptie haalt, maar degene waar je vissen voor je aquarium haalt) kreeg ik als tip dat zelfs als mijn water en planten de juiste conditie hebben, dat ik toch minstens nog een week moet wachten. Een beetje een domper. Maar ik wil het wel goed aanpakken.
Ik heb ook al een aantal hele leuke visbeesten gezien, die een leuke aanvulling zullen zijn op mijn garnalen. Een paar algeneters, die zich een soort van vacuum zuigen op de wanden van de bak.
Een paar slangenvisjes, die gewoon heel koddig heen en weer wiebelen. Of juist wat meer kleurige. Hoewel ik daarvoor ook de garnalen neem in alle kleuren. Geel, of juist blauw en rood.
Kortom: de vrouw zei dat ik een leuke hobby moest zoeken, en dat heeft ze me nu cadeau gedaan.
Uiteraard neem ik afstand van het idee dat een aquarium voor uber-burgerlijke apen is. Dat is het wel, en ik begin het ook steeds meer te worden, maar toch herken ik me er niet in. Ik heb er nu, ook zonder vissen, maar met bloemen erin, heel veel schik mee.
Poes Colette vind het ook machtig interessant, dat aquarium. Als ze de kans krijgt, gaat ze erin roeren met haar poot, en gelukkig zit er een plaat op, zodat ik geen angst hoef te hebben dat ze er een lekkere snack uittrekt.
Ik was dus vanmiddag met een vermoeide (want 4 uur slaap is geen echte nachtrust en dit gebrek aan lag niet aan Jente) Ilse naar die viswinkel. En bij terugkomst bij de auto verbaasde ik me dat de auto niet open ging toen ik hem open maakte. Dat kon ook niet, want ik was gewoon glad vergeten om de auto op slot te doen. Hartje Rotterdam, vroeger geen hele beste buurt, en Marnix laat zijn auto gewoon open staan om even een uurtje te gaan vis-shoppen. De verbazing werd groter toen ik ontdekte dat mijn legendarische klungeligheid niet bestraft was met het leegroven van mijn auto, of zelfs maar het stelen ervan. Er zijn nog eerlijke mensen in de wereld.

Ook Jente was jarig. En ook die is verwend. Verwend met allerhande houten speelgoed (met van die lekkere scherpe randjes, die zo lekker diep in je voet zakken als je erop gaat staan, en dat doe je want de avond ervoor heb je alles weer opgeruimd, maar dat éne figuurtje had je over het hoofd gezien), lawaai makend speelgoed en nog meer speelgoed.
Daar speelt ze mee, totdat ze de kast weer ontdekt. De kast waarin al onze mappen zitten. De kast waarin zij dus eigenlijk niks te zoeken heeft, maar waarvan ze desondanks vindt dat zij er haar neus en haar handjes in moet steken (en gevuld weer uit moet halen). Omdat ze nog niet heel erg loopt (wel stapjes zijwaarts) kruipt ze van haar speelhoekje naar de kast, en dus sleept ze het kleinere grut van speelgoed gewoon met zich mee. Waar papa of mama dan weer op gaan staan. Inwendig vloekend van de pijn vermaan ik Jente om uit de kast te blijven. Waarop zij zich omdraait en me met een stralende lach aankijkt. Tja, wat moet je dan.... Dan loop ik (nog steeds inwendig vloekend, maar al een stuk minder) maar weer naar haar toe om haar maar even te knuffelen.
Jente in bad is niet mijn favoriete manier van het kind schoonmaken. Liever neem ik haar mee onder de douche. Maar goed, soms is een badje wat handiger. Als ze er niet in gaat zitten kakken, that is. Want dan zie je haar gezichtje wat vertrekken, en voorafgegaan door een meur waar een paard van in coma raakt, plopt er een mooie verse drol aan de oppervlakte. Terwijl ik dus net bezig was met haar in te zepen, en er dus bijna met mijn handen vol in grijp. Je snapt: horror. Ik ben niet vies van mijn kind, en haar neus maak ik zonder kokhalzen schoon, maar een verse, niet al te stevige drol die ook nog eens erger stinkt dan de mijne... Nee. Dat is een brug te ver. Overigens: mijn geluk was dan wel weer dat die drol niet al te hard was, en zich dus makkelijk door het doucheputje liet wegspoelen. Komt toch allemaal in hetzelfde riool uit.

Op muzikaal gebied ben ik ook lekker bezig. Ik ga op concours met een club uit de buurt. Een leuke club waar het niet alleen gezellig toeven is, maar die ook lekker gegroeid zijn. Muzikaal en technisch. Het masterpiece is een stuk waar ik eerst een hartgrondige hekel aan had, maar ik ben met de club meegegroeid en ben het stuk gaan waarderen. En heb samen met de rest van de club ontdekt waar de gave en ontroerend mooie momenten zitten.
En volgende week beginnen ook de opnames voor het nieuwe album van de band Epica. Dat is een op zich best wel beroemde band, en ik wist natuurlijk weer van niks. Maar dat ligt aan mij. De producer van de band vraagt mij wel vaker om blazers te regelen, en ook deze keer deed ik dat met alle liefde. Het was Ilse die me vertelde hoe wereld beroemd deze band is. Gaaf! Heb wat van ze beluisterd, en het sprak me best wel aan. En om daar nu een nieuw album mee op te gaan nemen, is toch best wel gaaf. Moet ik zeggen.
En dan in mei eindelijk weer eens een operette. Operette... In 2001 mijn eerste betaalde snabbel. Is ook alweer 15 jaar geleden. En nog steeds vind ik het helemaal geweldig om operette te mogen spelen.

Enfin, zo gaan we leuk het weekend in.