Hobby, ziek zijn en werken.

En we gaan opgewekt verderreutelen over mijn hobby. (Mensen die mijn schrijfsels over citroen zat zijn, scrollen maar beter door naar het volgende stukje, ik denk zo ergens onder de foto's, die ik met gepaste trots hier plemp).
Kijk!

 Mijn rijtje "C" modellen is zo goed als compleet. Er zijn er nog wel een paar die ik wil, maar de basis is er, zeg maar. Het begon met een C5, want daar rij ik zelf in. En toen bedacht ik me dat ik die hele serie wel wilde. Dit bedacht ik me uiteraard voor ik wist wat een geld dit allemaal zou kosten. Maar het is het me best waard geweest. Ze staan er prachtig te shinen.
De modellen op de tweede foto gaan over de door mij lekker lomp aangeduide X-modellen. XM, Xsara (x3) Xantia en saXo. Die laatste hadden we zelf, in het goud ook nog.

 Uiteraard moest ik ook wat 'ouwe meuk' hebben. Een HY schoolbus, de "mille pattes", de vrachtwagenbanden-test-wagen van Michelin, op basis van de good-old snoek. (Hiermee konden op hele hoge snelheid de kwaliteiten van vrachtwagenbanden gecontroleerd worden). Een CX van de tour de France, en natuurlijk de collectie ANWB wegenwacht autootjes. Als voorlopige aanvulling een Visaatje, want die zijn zó gruwelijk lelijk, en zo ontzettend charmant, dat die in één (maar waarschijnlijk meerdere) vorm(en) wel in mijn kastje hoort (te belanden).

En uiteraard moest ik deze hebben. Of eigenlijk: ik heb een maand lang zitten twijfelen. Want ik had ten slotte al een Xsara Picasso. Maar deze was met wat picassiaanse lijnen, alleen de carrosserie en een spuitrobot. Toch wel heel bijzonder, want ze komen niet heel erg veel voor (op marktplaats althans staan ze helemaal niet). Dus uiteindelijk maar in een vlaag van onnavolgbare hebberigheid toch maar tot aanschaf besloten.


Inmiddels kan ik stellen dat ik daar voor bijna 500 euro aan waarde heb staan. Niet dat ik dat ervoor heb uitgegeven, want veel komt van marktplaats af, en was veel goedkoper, maar dat is ongeveer de gemiddelde waarde van wat er staat. En die collectie gaat nog groter groeien, want telkens als ik wat heb, ontdek ik dingen die ik nog niet heb. Met nadruk op "nog".
Welke halvegare, met grof geweld van de pot getrapte gek, geeft er nu gemiddeld 20 euro aan een modelautootje uit? Nou... Ik dus. Kijk nu hoe mooi ze erbij staan. Het geeft me serieus een goed gevoel om mijn "terugtrekhok" in te stappen, en heel even te staan genieten bij de aanblik van al dit miniatuurblik. (Of ze even in een andere opstelling te zetten, die nóg beter is als de vorige). Om nog maar te zwijgen van Jente die, als ik haar op mijn arm even meeneem dit hol van verderf in, in opperste verrukking "mooooooiiiiii" roept, terwijl ze naar die autootjes kijkt. En sinds ze een van mijn modelletjes heeft gekregen om mee te spelen (eigenlijk wilde ik die verkopen, want die paste niet in mijn wens tot schaal 1/43) kan die kast rekenen op onverbloemde aandacht van mijn dochter. Mijn angst dat ik alleen maar met roze tutu's zou kunnen spelen, blijkt tot op heden ongegrond te zijn. (Hoewel ik moet toegeven dat ik dit een heel klein beetje gestuurd heb door haar een autootje te geven, die ik toch al wilde verkopen...).

-Einde gelul over auto's- 

Inmiddels zijn we alle drie al ziek (geweest). Het begon met Jente die een pracht van een verkoudheid (en helaas ook herpes) mee naar huis nam vanuit het kinderdagverblijf. Deze gaf ze liefdevol en gretig aan mij, dus ik was vanaf dinsdag (prinsjesdag) niet lekker, en vrijdag en zaterdag was het over en uit voor mij. Zondag dacht ik behoorlijk opgekrabbeld te zijn, maar maandag kon ik mijn lessen niet afmaken. Dinsdag dacht ik weer les te kunnen geven, maar vandaag zit ik weer thuis, met een dikke keel, een volle, doch lekkende neus, voor Ilse te zorgen, die ik dan op mijn beurt weer heb aangestoken. Eerlijk zullen we alles delen, zo zijn we getrouwd, dus ik vind het niet meer dan redelijk dat ook Ilse haar deel van deze smart ondergaat.
Jente is inmiddels bijna weer overal van af. En is weer helemaal haar vrolijke ikje. Dus met gesmoorde stem klinkt het vaak door het huis dat Jente weer iets niet mag, wat ze wel wil. En probeer maar eens met een van de verkoudheidsgrieperig pijnlijk bonkend hoofd streng te zijn tegen je van verontwaardiging brullende dochter. De hel... (Uiteraard ga ik, als ik weer beter ben, Jente op wat minder poeslieve manier duidelijk maken dat we hier niet van gediend zijn. Verkoudheden en dergelijke moet ze maar lekker voor zichzelf houden, maar niet meer aan haar liefhebbende ouders geven. Ik dacht hierbij aan een pak slaag, of kielhalen onder de kano van mijn schoonouders, of zoals vroeger op kostscholen gebeurde: met haar hoofd in de wc-pot en dan doorspoelen. Andere tips zijn uiteraard welkom...... Grapje: ik ga helemaal niks doen met mijn dochter, anders dan nog eens extra knuffelen als ze weer eens een hoestje laat).
Ilse daarentegen ligt helemaal voor pampus. Keelontsteking, koortslip aanval waar je U tegen zegt, koorts, pijnlijke gewrichten en gewoon algehele malaise. Dus zieltogend op de bank, alle ranzige ziektekiemen uit haar lijf en in de nieuwe bank te zweten.
Dus tijd voor een nieuwe blog.

Ik had een paar weken geleden een snabbel met een koor. En een orkest. Met mijn onvolprezen Calicchio C trompet.
Onvolprezen, want na een aantal jaren ploeteren op stemming kon ik het gewoon niet opbrengen om hem nog langer prettig te vinden spelen. Het geluid was top. Het speelcomfort nog topperder. Maar als ik elke 3 noten moet bijstemmen, corrigeren, of aanpassen, dan gaat de lol er gauw af. En eerst kon ik dat onder een dekentje van liefde wel verstoppen. Maar nu was het ineens over. Waarom zit ik mezelf dit aan te doen. Om nog maar te zwijgen van mijn collega's die verbijsterd aan hun stempomp gaan lopen rukken, terwijl het mijn instrument is, dat sub-standaard is.
Dus op naar Peter. Ik ben zijn eerste klant ooit geweest, en inmiddels heb ik 8 instrumenten bij hem gekocht of laten kopen. Als iemand betaalbare, goeie producten heeft, en dit weet te koppelen aan een persoonlijke, menselijke manier van handelen, dan is hij het wel.
Hij had wel wat staan.
Een mooie glimmende en met goud versierde toeter. En wat stemt die goed. Wat klinkt die fijn. En wat speelt dat lekker. Een instrument waar ik niet meer verbijsterd hoef te zoeken naar een stemmende noot. Een noot die er vals uitkomt, omdat ik zo gewend was om te compenseren, dat ik dat nu ook doe, alleen dan onnodig, waardoor de in eerste instantie zuivere noot, vreselijk vals is.
Normaal doen, normaal lekker spelen, en die noot is gewoon zuiver. En niet vals. Snap je hem nog? Nee? Nou kortweg: het stemt. JOEPIEEEE.!!!!
Zondag, de dag dat ik dacht dat ik beter was, heb ik het instrument heel de dag uitgeprobeerd. In een harmonie orkest. Wellicht niet de meest logische keuze, maar het was wel de meest snelle en effectieve manier om uit te vinden of deze trompet aan mijn verwachtingen kon voldoen. En dat deed hij.
Ik kan dus de komende tijd weer met een gerust hart allemaal dingen gaan spelen, zonder dat ik me moet afvragen of die lage noten niet beter door een hoornist ingevuld kunnen worden. Of trombone.
Nu kan ik het zelf weer doen.
Mits er orkesten zijn die meer betalen dan het absolute minimum jeugdloon van de albert heijn.

De reactie van het management van het eerder door mij aangehaalde orkest, was dat men keuzes moest maken, en compromissen moest sluiten.
Tja... Dat betekent dus, dat de musicus degene is die die compromissen moet sluiten, als hij "werk" wil hebben. En dat vind ik, aan ons adres, na alle jaren dat we al tegen weinig salaris voor dat orkest gewerkt hebben, een schofterige beslissing. Een trap na. Een middelvinger, zo ver uitgestoken, dat hij nog net niet via mijn neus tegen mijn huig stoot.
Ik moet er inderdaad van kotsen.
Accompagnato: bedankt voor die compromissen. Ik haak af, na al die jaren met veel plezier gespeeld te hebben, trappen jullie mij, en alle mensen die er om wat voor reden dan ook wél mee akkoord gaan, keihard tegen de schenen.
Zeer slechte zaak!
Ga jullie schamen!

Desalwelteplus: er komen vast wel andere dingen voor in de plaats. Een dichtgesmeten deur (om welke reden dan ook) opent altijd weer een andere.

Morgen moet ik naar de longarts, om te kijken of mijn slaapmasker het goed doet. Ik hoop maar van wel, want als ik morgen te horen krijg dat ik niet mag rijden, dan ga ik van binnen een heel klein beetje huilen.
Maar het zal vast wel meevallen.