Zoals elke dinsdag, reed ik over de A27 naar Aalst. Dat is heel normaal, want daar geef ik les.
Wat minder normaal is, is dat niet alleen de mussen dood van het dak storten met deze hitte, maar ook zwanen lijken het niet uit te houden. En dit exemplaar koos de linkerbaan van de snelweg als laatste rustplaats.
Erg onhandig. En onprettig ook. Want ik reed met een gangetje van 110 op de rechterbaan, maar de snuiter die mij inhaalde, ter hoogte van die zwaan, kwam er veel te laat achter dat zijn weg door een baal veren werd versperd.
Dus wat doet meneer: ramt zonder pardon (en zonder met zijn ogen te knipperen, of zelfs maar te kijken) zijn auto naar rechts en vloekend van schrik kon ik nog maar net op tijd naar de vluchtstrook om te voorkomen dat madame Jeanette haar zwanenzang (zoek maar op google, woordspeling, persoonlijk vind ik hem wel geslaagd) zou moeten zingen.
Tja. Ik rij ook liever niet over een vers dood beest, maar dit was wel heel rigoureus.
Laat ik heel veel compassie met mijn mede-weggebruiker hebben (wielrenners, fietsers en motorrijders voor een groot deel uitgezonderd), dus besloot ik maar melding te maken van een potentieel gevaarlijke situatie. Ten slotte zal met deze hitte die zwaan niet de enige zijn die niet helemaal meer fris is.
Dat 09008844 nummer, vind ik toch wel een beetje lachwekkend. Je moet dan aangeven in welke plaats je de politie wil spreken. Almere. Of ik voor de zekerheid nogmaals de plaatsnaam wil inspreken. ALMERE!!! Bulderde ik.
FF wachten...
Nog ff wachten...
"ping" Verbinding. Een lieve, doch wederom hardhorende vrouw (vervelende afwijking, voor een telefoniste), vroeg mij tot 3 keer toe wat mijn melding was.
Na de derde keer, gaf ik de moed maar op. En brulde:"A27, ALMERE-UTRECHT, 112,5, DOOD BEEST!!! LINKERBAAN!!!!
Het kwartje leek te vallen, want de vrouw zei dat ze er een team op af zou sturen.
Heh, mooi.
Helemaal schor van het krijsen richting mijn telefoon bedacht ik me, dat dát wel eens het euvel geweest zou kunnen zijn.
Omdat ik niet betrapt wilde worden met een telefoon in mijn hand, terwijl ik rij, had ik mijn telefoon op schoot gelegd. Speakers aan, en meestal ben ik dan wel verstaanbaar. Maar met een loeiende airco lijkt het me goed mogelijk dat ik gewoon toch niet hands-free had moeten bellen.
Maar dan zul je net zien, ben je al rijdende aan het bellen, met nota bene de politie, word je aan de kant gezet door de politie omdat je met de politie aan het bellen bent over een gevaarlijke situatie, die je zelf ook nog creeert door bellend te rijden.
Bescherming.
Als er iets is, dat je als musicus wil, is het dat je instrumenten goed beschermd zijn. Ik kocht ooit een fonkelnieuwe trompet. Helemaal blij was ik met het ding. En omdat ik nog geen rijbewijs had, ging ik met de trein naar huis. Bij het uitstappen, bleek de conducteur erg veel haast te hebben met het sluiten van de deuren, want er moest een zwartrijder gegrepen worden. Jammer voor mij kwam de tas met daarin mijn nageltjesnieuwe trompet tussen die deuren.
Dat was niet echt helemaal zoals ik me mijn nieuwe trompet had voorgesteld. Nadat ik toch wel enigszins teleurgesteld de zaken met de NS (overigens tot tevredenheid) geregeld had, besloot ik dat ik nooit meer een zachte tas voor mijn geliefde instrumentarium wilde.
(Dit besluit heb ik overigens met wisselende standvastigheid uitgevoerd).
Inmiddels heb ik heel wat koffers en tassen voor mijn trompetten gehad. En weer verkocht/geruild/vervangen.
Met name dat eerste wil ik nog wel eens wat enthousiast doen. Dus kwam ik er laatst achter dat ik een koffer voor 1 trompet mis.
Inmiddels heb ik dat probleem voorlopig opgelost: ik heb een koffer op zicht. Een met de klinkende naam: Torpedo. En inmiddels heb ik ondervonden waarom het ding zo goed past bij het verwoestende imago dat kleeft aan het woord torpedo.
Het ding is een koker, waarin je je trompet schuift. Je ritst hem dicht, en (ik lieg niet) die trompet gaat niet kapot. Er is op zijn minst een aanval met een Noord Koreaanse atoombom nodig om mijn trompet stuk te krijgen in die koffer.
Ik parkeerde mijn auto dicht bij een straat-prullenbak en haalde mijn koffer eruit.
Omdat die laatste beweging niet helemaal goed gemikt was, zwierde die koffer langs mijn lijf en kwam abrupt tot stilstand tegen die prullenbak. Nu zijn die dingen behoorlijk hufter-proof, maar niet torpedo (trompetkoffer) proof, want er zat een deuk in, waar ik niet heel erg trots op ben. Hoewel...
Bij binnenkomst even controleren hoe mijn instrument dat overleefd had, en geen schrammetje te vinden. Geen deukjes, helemaal niks.
Vet gaaf!
Tja. Dan toch maar mans genoeg zijn om even de gemeente te bellen. Want ten slotte heb ik iets beschadigd, en dan moet je dat oplossen.
"Ach meneer, wat lief dat u belt. Maar das niet erg hoor. Ik wens u een fijne dag".
Okee... Alsof ze me niet serieus namen. Ik was misschien wat serieuzer genomen als ik niet gezegd had dat ik met mijn trompetkoffer een deuk in een prullenbak had gemaakt, maar die gemeente-juf, had overduidelijk geen idee met wat voor potentieel moordwapen ik op pad ben.
Dat betekent dus ook dat ik een nieuwe koffer heb. En dat maakt het seizoen wel weer lekker.
Een beetje de stoere harry uithangen met mijn
Met de nieuwe set up van mijn blog, hoop ik dat de lezer het heeft volgehouden tot het eind.
Deze set-up is tot stand gekomen, louter en alleen door de schrijver. Dus ja; ik heb een foto in paint geopend, en daar wat op- en ingeplakt. Ja; ik heb zelf de achtergrond, de titel en de kleur aangepast. Nee; ik heb ik gedaan zonder alle bekende (en minder bekende) (schijn)heiligen af te stoffen. Nee; ik heb geen computer het raam uit gesodemieterd.
Dus stiekem ben ik best wel trots op mezelf. Eigenlijk. Hoewel die foto nog wel wat beter kan, maar misschien ga ik daar Ilse nog wel eens mee aan het werk zetten. Die is in paint toch wat handiger als ik.
Maar de kleur, en zo vind ik best geslaagd.
Op naar de volgende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten