Prinsemarij, Simon en het grote zwarte niets.

 De politie, uw beste vriend. Waakzaam en dienstbaar. 
En nee, ik ga nu geen verhandeling geven over mijn laatste boete, want die dateert alweer van 3 jaar geleden, en was afkomstig van een volledig geautomatiseerd systeem, en niet door een stoute pliesieman.
De politie in Almere besloot om voor de jeugd een dag te organiseren waar kinderen kennis konden maken met de politie, de brandweer, de handhaving en de DJI. 
Kinderen mochten op de foto als echte boef, ze mochten spuiten met een heuse brandweerslang, en even in een arrestantenwagen plaats nemen. Voor de meegekomen ouders was er weinig te doen. Ik stelde nog voor dat ze me zouden taseren, gewoon omdat ik wel benieuwd ben naar hoe zoiets voelt, maar dat werd me door Ilse afgeraden. 
En toen was het moment daar: die hele kudde kinderen mocht op de vlucht voor de politie, de wijk door. En degenen die terugkwamen zonder gepakt te zijn, kregen een heuse medaille. Dolle boel. 
Jente ging erheen met een vriendinnetje, en ze kwamen allebei terug. Wat verwilderd, en in het bezit van slechts 2 van de 4 stempels die ze moesten verzamelen, maar ongepakt. 
En een hele leuke middag rijker. 
Voor ons als ouders was het een paar uurtjes betrekkelijke rust. Ik zeg betrekkelijk, want de ingevlogen DJ draaide muziek met teksten die ik persoonlijk weinig geschikt acht voor kinderen van die leeftijd, maar dat leverde bij ons wel een grote grijns op. Wij houden wel van een beetje ironie. 
Ik behoor niet tot het volk dat de politie een kwaad hart toedraagt. Voor mij geen ACAB op mijn auto gestickerd. Ik ga slecht op autoriteit, maar ik zie absoluut dat onze maatschappij (en de hele wereld voor wat dat betreft) baat heeft bij een goed werkend politie-apparaat. 
Zijn ze mijn beste vriend? Nee, zeker niet. Maar als hier de pleuris uitbreekt, ben ik toch verdomde blij dat ze er zijn. En iedereen die roept dat hij/zij/het het zelf wel oplost, liegt, overschat zichzelf. 
Is de politie hopeloos onderbemand en slachtoffer van waanzinnige bezuinigingen? Ja, dus het waakzame en dienstbare komt aardig in het gedrang. Kwestie van verkeerde politiek. Al jaren. 
Maar als het erop aankomt, zijn ze er wel. Misschien niet voor een gestolen fiets, helaas, maar wel als jouw kind uit een autowrak geknipt moet worden. 
En met dit soort dagen, dat de politie daadwerkelijk een goede stap zet in de richting van de komende generaties harde werkers, krijgen ze van mij toch dat stukje extra credit. Want je zou ook kunnen zeggen: Suh MoETeN BoEfuH FangUH!!!11!1one!1 En: FaN MijN bULasTiNGcEnTUH!1!11!!one! 
Ja, dat klopt. Maar het geeft een wat beter beeld van de politie aan die kinderen, dan sommige ouders hun kroost meegeven. En dat kan echt geen kwaad. Dus dat ze dit doen, ook op mijn kosten: dikke prima!one1!
Bij terugkomst, en na het incasseren van haar medaille, werden Jente en haar vriendin voor de camera gesleept van het lokale brandweer personeelsblad. Of ze wat vragen wilde beantwoorden. 
Of ze het leuk vond: JA!!! 
Of ze het volgend jaar weer mee ging doen: NEE!!! 
Sociaal misschien wat minder treffend, die laatste, maar zoals Jente is: volslagen eerlijk. Of ze nu in beeld komt bij het brandweer personeelsblad: ik betwijfel het ten zeerste. We moesten er wel hartelijk om lachen. 
Wat wij loeder-ouders dus ook wel hadden moeten zien aankomen: Jente en haar vriendin weigerden gewoon om vals te spelen. We werden zelfs rologend aangekeken toen we ze allemaal tips en tricks wilden geven om de politie te snel en of te slim af wilden zijn. Nee, ze wilden eerlijk winnen, en anders maar niet. 
Wauw, die kinderen zijn al kansrijker zonder ons dan met ons. Grote klasse, ik denk dat de opvoeding geslaagd is, ze kan op zichzelf gaan. Komt helemaal goed. 

Ik vertelde al dat ons domeintje een exquise selectie aan fauna herbergt. Maar ook een veel minder exquise selectie aan tegels, stenen, betonnen brokken, en rotzooi. 
Dat die twee uiteindelijk met elkaar een symbiose aan zijn gegaan, was onvermijdelijk. De natuur is ten slotte sterker dan wij. Hoe dan ook. 
En wat gebeurt er dan: we verdelen de rotzooi in categorieën. Bewaren of weg. Dat bewaren, is om later te verplaatsen. 
Zo heeft mijn schone vader een heleboel van die brokken beton en stenen dusdanig verplaatst dat de folie van de vijver niet meer zo in het oog springt. En tussen die stenen, kan ik later weer vijverplanten kwijt. 
Ilse trof twee "betonnen bielzen" aan. Die wilde ze wel bewaren om een stevig afstapje van te maken. Een erg goed idee. Want die betonnen bielzen zijn stevig, zijn praktisch, loodzwaar en dus is het handig om die niet meteen weg te gooien. 
Maar goed. Omdat onze ruggen nu eenmaal zo hun limiet hebben, bleven die "betonnen bielzen" lekker liggen waar ze lagen. Op een vreemde plek, waar ze verder nog niet in de weg lagen, terwijl wij bezig waren met andere zaken. 
Andere zaken werden afgerond, en zo kwamen we toch eraan toe om die loodzware krengen naar hun eindbestemming te brengen. 
Even een mentale oppepper. Diep inademen. Alle kracht concentreren op dat zware stuk beton. 
Vanje 1....
Vanje 2....
En vanje....HOPPA!!!!
En daar vloog ik bijna achterover op mijn kont. Mét "betonnen biels" en al. 
Die kieperde zomaar ondersteboven, niet gehinderd door zijn enorme gewicht. 
Want dat was er niet. Het bleek een holle, betonkleurige plantenbak. Van asbest. Dat dan wel. 
Hé fijn. Na alle troep, ook nog asbest in je tuin. Lekker man. 
Wij waren niet de enigen die misnoegd naar die bakken stonden te staren. Want onder die bak, had Simon een fijn plekje gevonden om te overwinteren. Simon is een salamander. Die lag nog helemaal groggy in zijn hoekje, maar nu zonder dak. Want dat hadden we boven zijn hoofd weggerukt. 
Wat sneu. Dat arme beest had eindelijk een rustig en veilig plekje gevonden om te overwinteren, komen er twee van die enorme reuzen om je winterhuis ondersteboven te kegelen. 
Schoonvaders wist er wel raad mee. 
Nee, hij ging Simon niet volgens de regelen der kunst villen, fileren en grillen. Geen zorgen wat dat betreft. 
Het werd eigenlijk nog veel lulliger: hij pakte Simon op, en onder het motto: hij vindt wel een veilig plekje, zette hij Simon in de vijver. Waar Simon prompt al bubbelend naar de bodem zakte. Simon was namelijk nog steeds groggy en half in winterslaap. Dus Simon was helemaal niet bezig met aardse zaken zoals zwemmen. 
Dat betekende reddingspoging 2. Want ik vond het toch wel erg kras om Simon eerst van zijn huis te beroven, om hem vervolgens met een groots gebaar te laten verzuipen in de vijver. Dat kan niet. 
Dat kan echt niet. Simon uit het water gegraaid en tussen de stenen aan de rand van de vijver gezet. 
Ik denk dat Simon de komende winter in zijn dolste dromen een kookboek gaat schrijven: 1001 recepten voor het bereiden van mensenvlees.

Ons huisje heeft een vlierinkje. Dat is niet hoog, max 40 of 50 centimeter. Net aan hoog genoeg om wat kabels te verbergen, wat platte rotzooi. 
Sommige mensen schijnen daar een slaapplek te hebben gemaakt voor hun ongetwijfeld ondervoedde kroost, maar verder kun je er alleen wat prulletjes kwijt, die je anders ook kwijt zou raken. 
Een dakje dat hemelwater afvoer wat makkelijker maakt, maar meer is het niet. 
Omdat we toch fysiek gezien wat centimeters tekort komen, was het hoe dan ook wel handig als er een laddertje zou komen. Ten slotte waren we ook wel heel benieuwd welke 'schatten' er nog zouden liggen (dat bleek onder andere een ouwe WC bril te zijn, wát een vondst!).
Ons huishoudtrappetje kwam serieus te kort, dus we startten een zoektocht op marktplaats. Wie of wat kon ons een handig trappetje verpatsen. 
Dat bleek een vriendelijke snuiter uit het pittoreske Weesp te zijn. 
Het biedingsproces verliep soepel, en ik kon van de week in de avond het trappetje komen halen. 
Dát bleek ook al zo'n avontuur. 
Het centrum van Weesp is namelijk in de avond simpelweg één donker gat. Het slurpt alle licht op, en dat verdwijnt in het grote NIETS. Het was gewoon doodeng. Halloween was er niks bij. 
Het was zó donker, dat ook fietsers en voetgangers die wél de tegenwoordigheid van geest hadden zichzelf min of meer zichtbaar te maken, zonder pardon onder mijn wielen tot moes gereden werden. 
Maar goed, de aanhouder wint, mijn navigatie leidde me kundig door het zwarte duister en ik kon van de (heel vriendelijke) meneer de trap meenemen. 
Die komt beslist niet tekort. Nu kunnen we de vliering op en bekijken wat er allemaal aan waardevolle al dan niet geroofde kunstschatten liggen. 
Waarschijnlijk laten we dit door Jente doen, want wij passen simpelweg niet op dat vlierinkje, en Jente wel. Nu nog zien dat we haar zover krijgen dat ze dat doet. Eens kijken welke beloning we er tegenover zetten. 
Dat zal overigens geen sinecure zijn, want net zoals Weesp bij nacht, is ons vlierinkje volgens mij nauwelijks voorzien van functionele verlichting, en zullen we Jente met een schijnwerpers van vliegveld-kwaliteit naar boven moeten sturen, om te voorkomen dat we haar kwijtraken en we speurhonden naar boven moeten sturen om haar te redden.

Goed, dit alles geschreven te hebben, staat uw weekend te beginnen, het mijne eindigt. Ik wens eenieder een heel erg mooie toe.