Kanker, the sequel

Vorige winter ging ik door sneeuwstormen naar Limburg op en neer. God, wat was ik 'blij' dat mijn ma in het ziekenhuis werd opgenomen. Dan werd er ten minste goed voor haar gezorgd. Dus kon ik iets rustiger aan doen. Iets meer mijn tijd overal voor nemen. Dat heb ik gedaan. Dit werd mij als raad gegeven door een geestelijk verzorger van Defensie, een erg goeie kerel, die zei: Marnix, er komt nog een tijd dat je het heel druk gaat krijgen, en dat het heel zwaar gaat zijn.
En die tijd kwam. Nu. Er breekt dus nu weer een periode aan waarin ik veelvuldig naar het zuiden af moet zakken. Het ziekenhuis is klaar met mijn moeder. Uitzaaiingen links en rechts, en niemand die er meer iets aan kan doen.

(Achteraf gezien, hebben alle bestralingen en chemo's een jaar uitstel verleend. Een jaar, met veel pijn, veel onzekerheid, en nauwelijks kwaliteit van leven. Is het dat waard geweest? Hele lastige vraag. Ik ga hem niet beantwoorden. De medische wetenschap gaat namelijk niet over kwaliteit van leven. Ik hoorde gisteren een verhaal, daar gaat je mond van loshangen. Er werd een kindje geboren. Een kindje met nauwelijks hersens. Vrij letterlijk. Alleen een hersenstam, en wat inhoud, maar lang niet zoveel als nodig was. Dit werd helaas pas ontdekt na de termijn waarop abortus nog mogelijk is. Toen het kindje geboren werd, bleek het toch te leven. Naja, het bleek niet dood te zijn. Op de vraag van het ouderpaar, of er geen euthanasie mogelijk was, werd door een medisch college vergaderd. En lang vergaderd. De uitkomst: Nee, actieve euthanasie mocht niet. Ja, laten versterven mocht wel. Dit was de uitspraak. Voor de goede orde; een spuitje, waarop vrij pijnloos, en snel de dood volgt, mocht niet. Maar het kindje, dat toch een hongerprikkel kent, mocht wel versterven. Dus zonder voeding blijven. En dus hongerig gaan hemelen. Dus: Nee, een pijnloze snelle dood is medisch gezien fout, maar lang lijdzaam versterven is medisch gezien beter. Uiteindelijk is het kindje toch eerder gestorven, aan andere oorzaken dan honger, maar het gaat om de uitspraak zelf. Welke idioten verzinnen dit nu, dan ben je als medisch college toch volslagen, compleet met grof geweld van de pot gerukt? Nu heeft mijn moeder wel hersens, en ze is los van de methadon, nog best wel bij de tijd, maar ook hier vraag ik me af, of het leven rekken om het rekken van het leven, nu altijd wel de beste optie is. De menswaardigheid komt mij teveel in het geding.)

Morfine bleek niet te werken. Dat levert kotspartijen op waar de gemiddelde alcoholist jaloers op zou zijn. Over naar de methadon. Dat is dat spul waar heroine junks mee af proberen te kicken. Het maakt net zo duizelig. Dus de pijn is weg, maar vanwege de brute duizeligheid, blijft de blijdschap over het wegblijven van de pijn even achterwege. Methadon, het is spul met vrij strikte restricties. Want, het schijnt verslavender te zijn dan heroine. Dus alle methadon verpakkingen (en de morfine lollies, die smaken zoals die zoete geel-roze lollies uit mijn kindertijd, heb ik me laten vertellen) liggen her en der in het ziekenhuis bedtafeltje verstopt. Totdat de geleerden het eens zijn over de beste pijn bestrijding.
Het duurt niet heel lang meer. Dat is de inschatting van mijn moeder zelf.
En ik? Waar blijf ik in deze periode?
Voornamelijk in de auto, vrees ik. Mijn nieuwe garage, zal lachen als ik over een kleine 2 maanden voor de volgende beurt op de stoep sta. Maar, ik merk dat het tonen van emoties moeilijk voor me is. Mijn ma zou dolgraag willen dat ik met haar mee huil om het onafwendbare, en veel te vroege einde. Maar mijn traanklieren zijn zo droog als de woestijn. Er komt geen druppel uit. Dat voelt een beetje als tekort schieten.
Ik kan haar steunen. Ik kan praktische zaken goed regelen. Ik kan met haar in de rolstoel (niets is zo schokkend als je ma in een rolstoel moeten zetten, geloof me) haar ziekenhuis kamer ontvluchten. Op zoek naar frisse lucht. Even die bedompte, drukkende, naar niks ruikende, smerige, steriele ziekenhuislucht achter ons laten. Is ook wel lekker tegen de duizeligheid. Even een fris windje opzoeken.
Dan rij ik naar huis. En vliegt spontaan de paniek naar mijn keel. Ja, paniek. Want ik heb nog nooit een ouder dood zien gaan aan kanker. Kan ik dat aan? De huur van haar huis moet opgezegd worden, de zakelijke dingen, zoals gas, water en electra. Verzekeringen, bankzaken, die hut moet leeg. Kan ik dit allemaal wel, en krijg ik hulp? Ja, van Syl, als ze vrij kan krijgen. De crematie zelf, hoe moet dat. Ook dat heb ik nog nooit gedaan. Ik zou niet weten hoe dat in zijn werk gaat. Leef bij de dag, stap voor stap. Ja. Tuurlijk. Ik doe mijn best, en over het algemeen gaat het ook wel. Maar toch. Het knagende gevoel van geen tijd, en fouten maken, blijft aanwezig. En dan ben ik 30. Geen 18 meer. Hoe doe je het goed? Kun je het goed doen? Of moet ik maar gewoon alles op me af laten komen.
En dan zakt die paniek ook wel weer. Als ik met Claus kan spelen. Of 12 meter aan het rollen kan brengen, zonder ongelukken te maken. Of even wat mooie noten spelen op mijn trompet. Of even aan Syl denken. Maar toch.
Diep ademen en weer door. Diep inademen. Hele lange adem.