Een weekje niet zo vrij.

 Oeps. Excuses. Een weekje overgeslagen. Maar goed, als je niks te zeggen hebt, is het misschien ook wel goed om niks te zeggen. Ik had zelfs geen inspiratie voor oeverloos, doelloos geouwehoer. Dat is wel voor het eerst in tijden, moet ik zeggen. Ik was en ben bezig met allemaal grote en kleine dingen, die op moment van (niet) schrijven nog niet echt tot grote en kleine veranderingen hebben geleid, dus ach, een weekje pauze is misschien niet eens heel erg. Maar voor de die-hard fan: excuses, ik ga niet eens proberen om mijn leven te beteren.

Ik ga (tegen wil, en zonder dank) iets vertellen over mijn betere helft.
Mijn Ilse.
Zij is een van de meer creatieve mensen, die ook nog eens beschikt over een portie doorzettingsvermogen die alle milde en vriendelijke cynisten vaak met de bek vol tanden doet staan, omdat dat wat ze in haar knappe blonde koppie haalt, ook daadwerkelijk tot een einde weet te brengen. (Ik laat het woordje "goed" even weg omdat ik dat in het midden wil laten).
Al maanden word ik doodgegooid met advertenties van auto's die campers kunnen worden. Advertenties voor vouwcaravans. En filmpjes van mensen die allerlei onwaarschijnlijke autootjes ombouwen tot al dan niet luxe en volwaardige kampeermiddelen.
Heel knap allemaal.
Dat wilde zij ook wel.
Met haar Fiat Panda.
En ja, dat werkte enigszins op mijn lachspieren. Ik zag het werkelijk niet voor me. Waarom zou je jezelf een opgevouwen, verfrommelde slaaphouding willen aandoen, terwijl we een grote tent hebben, waarin we lekker liggen te slapen op zeer comfortabele matrassen.
Maar het was ook niet de bedoeling om er full-size mee op vakantie te gaan, maar meer voor korte tripjes. Voor haar en eventueel het kind.
De twinkeling in mijn ogen was een mix van spot en ongeloof, maar ook aanmoediging. Ga ervoor. Laat mij niet in de weg staan.
En dat deed ze.
Voortvarend ging ze aan de slag. Meten. Rekenen. Tripjes naar de gamma en de praxis. Zaagje hier, zaagje daar. Plankje recht, plankje wat minder recht. Steuntje zus en steuntje zo.
Telkens kwam ze vol trots haar vorderingen en nieuwe ideetjes laten zien en sparren of het haalbaar was.
Mijn aanvankelijke goed- en aanmoedigend bedoelde spot werd allengs meer doorspekt met respect. Want verdomd: haar ideëen werden steeds realistischer en passender uitgevoerd. Tot het punt dat er inderdaad (zij het opgevouwen, maar toch) een goeie slaapplek werd gerealiseerd. Ik geef het je te doen.
Paar stukken spaanplaat en doorzettingsvermogen, en je kunt op de meest ongure plekken in een afgesloten panda overnachten.
Daar bleef het niet bij.
Voor de hoge nood wist zij met gebruikmaking van een los brilletje, biologisch afbreekbare zakjes en zaagsel een biologisch afbreekbaar toiletje te maken, zodat ze niet buiten haar (grote) behoefte hoeft te doen.
Dat wordt wat mij betreft heel erg hoge nood, en eigenlijk ook alleen maar als Adolf Poetin de bom op Europa laat vallen. Want het risico op mispoepen is levensgroot aanwezig. En ondanks het feit dat ik alle vertrouwen heb in mijn allerliefste, heb ik dat niet in de stabiliteit van haar lichaam. En mijn misschien wel verziekte ziel maakt overuren met beelden over totaal bedorven auto-interieurs.
Dit nog los van de geur die dit oplevert, die je van zijn levensdagen niet meer uit de bekleding van die arme onschuldige panda krijgt. Dan durf ik dat autootje van zijn levensdagen niet meer naar de garage te brengen voor een simpele beurt. Die arme jongens komen niet meer bij.
Maar ze flikt het wel. Tegen mijn ongeloof in. Tegen beter weten misschien ook wel in. Ze bedenkt het, maakt het. Is het mooi? Nee, mijns inziens niet. Maar wel functioneel en behoorlijk creatief. En dat met dat intens krakkemikkige lijf van haar, dat als het een auto was, ik het naar de sloop had gebracht.
En niet alleen dat. Ik werk gewoon 40 uur in de week, en los van haar camperproject houdt ze het huis aan kant, zorgt ze voor eten op tafel en dat ons kind niet in alle sloten tegelijk banjert.

Van de week moest ik een onchristelijk vroege dienst rijden. De zogeheten ochtendpendel. Van 0500 uur tot 0700 uur ongeveer 666 keer hetzelfde rondje. Ik vind het op zich geen vervelend ding om te doen. Je zit lekker warm en lekker droog. Radiootje aan en gaan.
Zoals altijd ben ik ruim op tijd om mijn bus in te stellen. Stoel achterover. Spiegels goed. Portofoon aan, boordcomputer aan, verwarming op standje "crematorium" want het duurt lang om 12x2,5 op te warmen.
Dan pak ik koffie, ik klets wat met de collega die op reserve staat, en dan rij ik naar het beginpunt.
Charly Lownoise en Mental Theo knallen uit mijn radio, want de DAB staat op Qmusic '90's. En net als ik tevreden bedenk dat de dag niet beter kan beginnen (los van het onchristelijke tijdstip dat ik mijn warme nest moest verlaten) komt de eerste passagier voor mijn pendel binnen gestapt.
Een meisje van in de 20.
Blonde haren die alle kanten op staan, omdat het grootste deel haar poging tot het maken van een paardenstaart heeft weten te omzeilen. Make-up blijkbaar aangebracht terwijl ze nog half slapend onder de douche stond, en haar tas half open omdat de beveiliging soms onbehoorlijk streng kan zijn.
Dat nam niet weg dat ze een oogverblindende lach tevoorschijn toverde en mij (ik kan oprecht niet stellen dat ik er op die tijd beter uitzie) een heel erg vrolijk "goodmorning!!!!" toe schalde.
Dat zijn wel de leukste passagiers. Die gewoon lekker ongecompliceerd zichzelf zijn, en zich geen zorgen maken over trivialiteiten. Maar gewoon lekker vrolijk iedereen een goeiemorgen toeblaffen, hoe vroeg het ook is.

En dan ineens, 'out of the blue', is onze tv kapot. Jarenlange trouwe dienst en plotseling is de mentaliteit van het ding het raam uit. Bekijk het maar. Meer figuurlijk dan letterlijk, want met een kapotte televisie valt er weinig televisie te kijken.
Het begon ermee dat onze TV spontaan besloot om uit te schakelen. Zomaar. Eerst bij gebruik van het tv-kastje, maar later bij alle opties die erop aan gesloten waren. We hadden eerst het idee dat er iemand met een universele afstandbediening ons zat te trollen. Maar dat bleek niet zo te zijn. Tja, de tijd dat je dit soort goederen voor de rest van je leven in je uitzet koopt, is natuurlijk wel lang en breed voorbij.
En dan is zo'n grote tv best wel een lelijke, zwarte onderbreking van je woonkamer. Dus exit tv.
Nu keek ik al weinig tv. Ik vind er over het algemeen geen flikker aan, de mensen die door die beeldbuis mijn huiskamer in worden geduwd, als zijnde "celebreties" (of "sterren" op zijn Nederlands), vind ik serieus niet om aan te gluren zo oninteressant. Ze verspillen over het algemeen een hoop zuurstof en energie om daar dingen mee te doen of te zeggen waar iedereen met een heel klein beetje verstand plaatsvervangend rood wordt van schaamte.
Het nieuws volg ik via de NOS app of NU.nl en voor de rest...
We hebben een hele stapel DVD's die we nog wel eens afspeelden, maar wat dat betreft: komt tijd komt raad.
Van onze schoonouders hebben we een flinke monitor te leen, zodat we dvd's kunnen kijken, en voor Jente wat dingetjes die zij leuk vindt en het jeugdjournaal.
En dan toch (wederom tegen wil en dank) eens kijken naar een geschikte vervanger.
Ik wil vooral geen hele grote TV. Dat is in ons kleine huiskamertje echt onzinnig. Ik wil niet dat het ding de blikvanger gaat zijn, daar waar we zulke prachtige en fijne stoelen en tafel hebben. Dus een kleine tv. De zoektocht levert een heel scala aan vooral heel erg grote TV's op. Ik denk dat de fabrikanten hun producten te zeer overschatten, want mensen zullen in de toekomst steeds kleiner gaan wonen. Dus waar je dan zo'n half bioscoopscherm nog kwijt moet, Joost mag het weten.
De kleine tv's zijn per saldo eigenlijk schofterig duur en tot mijn grote verbazing het minst energiezuinig. Vind ik gek. Een grote tv zou veel meer stroom moeten verbruiken, om dat hele voetbalveld belicht en in beweging te krijgen, maar blijkbaar is een kleine tv onzuinger. Niet dat me dat zorgen baart, want we hebben zonnepanelen.
Volgens de consumentenbond zijn kleine tv's kwalitatief ook matiger dan grote tv's. Nu geloof ik niet alles wat de consumentenbond zegt, maar ook dat zou een raar teken aan de wand zijn. Alsof fabrikanten alleen voor grote tv's hun best doen om kwalitatief wat goeds te leveren.
Dus voorlopig tv loos, en dat betekent dat ik het contract bij odido kan stopzetten. Huppaaaa besparing in de pocket, met dank aan een overleden Samsung.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend toe. Ik moet nog een dag of 4 en dan heb ik ook weer een paar daagjes vrij.