Een prettig 2024

Iets nieuws.
Ook in deze blog: welkom in 2024 allemaal. Laten we er wat moois van maken. Dat hebben we zelf in de hand, want van een ander moet je niet verwachten dat die iets moois van jouw leven maakt. Maar met weinig moeite, kan je er wel aan bijdragen dat iemand's dag een beetje beter wordt.
Oud en Nieuw vieren, het was en is nooit echt mijn ding geweest. Ik zit het begin van deze blog te tikken, rond de klok van 0800 uur op nieuwjaarsdag. Mijn meiden liggen nog op bed, maar zoals gewoonlijk ben ik godsonmogelijk vroeg wakker. Ik had dus evengoed mezelf als vrijwilliger op kunnen geven om de chauffeurstekorten op te vangen, maar daar had ik om meerdere redenen gewoon geen zin in. Ten slotte is mijn vakantie begonnen.
Maar goed, ik zit dus beneden en nippend aan mijn eerste kopje koffie, realiseer me ineens waarom ik weinig tot niks met oud en nieuw heb.
Als kind werd er wel wat aandacht aan besteedt, maar steevast met de opmerking (en dat herhaaldelijk en dus ook met de bijpassende (al dan niet onderliggende) sfeer) van de organiserende partij dat het voor haar niet hoefde, niet belangrijk was etc. En dat dus tot mijn 17e of 18e jaar.
En dat gaat dus dieper in je zitten dan je wil.
Natuurlijk is het iets dat je later zelf vorm geeft, en ben ik naar feestjes gegaan, al dan niet op uitnodiging van diverse partijen. En dat was altijd erg gezellig en leuk. Maar als ik vrijgezel was, had ik er zelden moeite mee om het heel kleinschalig te houden, of gewoon helemaal niet. Het was me gewoon niet met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten.
Nog steeds lukt het me niet echt om los te komen van het geplantte zaadje, dat dit feestje ook wel zonder mijn aanwezigheid voorbij kan gaan.
,Dit jaar had ik een vroege dienst op oudjaarsdag. Ik stond dus om 0345 uur op. Ik ben geen 24 meer, dus het wakker blijven tot 0000 uur, ik vond het een hele pittige opgave.
We zijn voor die tijd nog even naar mijn schoonouders gereden, omdat mijn schoonvader een bezopen goeie oliebol en appelbeignet uit zijn vetpan weet te toveren, maar (heel eerlijk) toen was bij mij de koek ook wel op.
Ik heb het tot ongeveer 0020 uur weten te rekken, en daarna was het lichtje uit tot een uur of 7. Serieus: als ons huis was afgefikt, had ik er niks van meegekregen. Ik heb heerlijk als een blok geslapen.
Maar het zet wel aan tot nadenken. Want wil ik wel dit bijproduct van mijn opvoeding behouden, of ga ik komend jaar eens nadenken over hoe ik het allemaal wat soepeler kan vormgeven? Ik denk dat ik toch maar het laatste doe. Want ik wil Jente dus iets anders meegeven.
Ik heb alleen nog geen flauw benul hoe en wat, maar gelukkig heb ik een Ilse die me door dit soort dingen heen kan helpen, want zij is veel positiever ingesteld als ik. En zij doet meer haar best om er iets van te maken, met ons drietjes. En ik moet dus meer mijn best doen om los te komen uit de "voor-mij-hoeven-die-strapatsen-niet"-modus.
Dus toch een goed voornemen. Het moet niet veel gekker worden, in dat hoofd van mij.
Dit jaar heb ik gelukkig wel een extra dag om hiertoe te komen, aangezien dit jaar een schrikkeldag heeft. Schrikkeljaren. Ik weet niet zo goed wat ik van die extra dag vind. Als ik moet werken, vind ik het sowieso een minder jaar, maar als ik die dag toevallig vrij ben, is het mijn lievelingsdag. Ik heb nog niet zover vooruit gekeken, dus ik weet nog niet welke het wordt, maar ik hoop op de laatste. 

Myth: busted!!

Ooit, lang geleden nam ik mezelf voor om meer verbazing te uiten, en minder ergernis. Dus toen een clubje milieu-terroristen wederom aankondigde om een snelweg plat te leggen, en dit keer de A10, kende mijn verbazing geen grenzen. Dat zit zo:
Dit clubje beroepsdemonstranten wilde de ING bank een lesje leren. Want de ING bank had ooit een kantoor langs de A10, en als ze daar de A10 zouden blokkeren, zou ING vast wel tot inkeer komen.
Tot niemands verbazing, lachte de ING zich de ballen uit de broek, haalde daarna de schouders op en de oliebollen uit het vet, en ging door met de dagelijkse gang van ING-zaken.
Zoals iedereen weet, is het betreffende kantoor al lang niet meer vand de ING, en heeft de ING helemaal niks met de A10 te maken. Dat weten deze beroepsdemonstranten ook, maar toch zetten ze deze stupide actie door. Met auto's (jazeker, auto's zijn vervuilend, dus tot zover de milieuvriendelijkheid van dit clubje) zetten ze de A10 gecontroleerd stil.
Een snelweg gecontroleerd stilzetten. Dat lukt Rijkswaterstaat al nauwelijks. De politie niet. Dus een clubje van milieudemonstranten zou dat wel kunnen? Nee. Gewoon nee. In hun naïeve en kwadaardige fantasiewereld misschien, daarbuiten in het echte leven, niet.
Ennehhh, wist Extinction Rebellion dat hun "resistance futile" was? Uiteraard weten ze dat. Die lieden weten verdomd goed wat ze doen. Kon ze dat wat schelen? Uiteraard niet. Het milieu was gewoon maar een sausje die hun pesterij van hardwerkende mensen een soort van legitiem tintje gaf. Maar voor de rest kan het milieu ze gestolen worden. Dat blijkt uit het doelwit. En ook uit de manier waarop. Want op geen enkele manier kan ik me voorstellen dat het milieu gebaat is bij auto's die nutteloos omwegen moeten maken. Meer kilometers, dus meer brandstof verspilling, meer uitstoot, meer bandenslijtage, meer remstof in de lucht. Al die geïmporteerde plastic (uit olie gemaakt, dus) pop-up tentjes die vanuit China met schepen of vliegtuigen hierheen moesten komen. Het is allemaal precies dat, waar ze zo op tegen schijnen te zijn.
Verbazend, maar dit clubje heeft de mythe over hun liefde voor de aarde, vakkundig om zeep geholpen.

Goed, ik was dus op "vakantie" naar het Isle of Wight. Even op bezoek bij mijn vader. Eventjes tot rust komen.
En dat tot rust komen, is best aardig gelukt. Traditiegetrouw gingen we eten bij wat lokale pubs, en een wat beter etablissement alwaar we het meest heerlijke wagenwiel kregen dat ze daar pizza noemden.
De terugreis begon op zich genomen intens triest, toen ik te horen kreeg dat mijn opbrengst aan ingekochte lekkernijen voor thuis, in Engeland dienden te blijven.
Mijn chutneys, mijn dressings, allen met een overdadige hoeveelheid smaak en knoflook, waren blijkbaar LE-VENS-GE-VAAR-LIJK!!!!
Mocht dus niet mee het vliegtuig in, want ik zou er de piloot mee bewusteloos kunnen meuren.
En achteraf had ik het natuurlijk niet als handbagage mee moeten nemen, maar in de ruimbagage. Tja.
Het fijne was wel een ouderlijke schenking, die me in staat stelde om mijn resterende studieschuld mee weg te werken. Die studieschuld, ontstaan tijdens een studie waar ik inmiddels al jaren niets meer mee doe, hing als een soort van maandelijkse middelvinger boven mijn hoofd. Zoiets als een autolening die je afbetaalt, terwijl je auto al lang en breed roestig op de sloop ligt. (En ja, die ervaring heb ik ook).
Ik betaalde jarenlang braaf mijn studieschuld terug, maar de DUO vond mijn carriereswitch (ondanks dat dat wél voor een gelukkiger Marnix zorgde) geen reden om dan zomaar die schuld kwijt te schelden. En omdat ik niet in de regeling viel dat het na 15 jaar sowieso zou vervallen, is het ernstig prettig om deze maandelijkse middelvinger in één klap weg te kunnen poetsen. Een loden last viel van mijn schouders af, en als ik niet oppas, stijg ik op. Ik ben er eindelijk van af. Niet alleen maandelijks, maar voor altijd. Boekje kan dicht.
Dat is een prettig begin van een nieuw jaar.

En dat gezegd hebbende, kan ik iedereen nog net een prettig weekend wensen, voor zover u dit nog leest op zondagavond.