Claus en 31

Diep in de nacht. Ergens, vaag in het onderbewuste van mijn slaap, registreer ik een vreemde beweging van mijn matras. Gevolgd door een grommerig mauwtje, heel zacht heel erg ver weg. Maar toch ook dichtbij.
Dan gaat mijn diepe slaap over in een wat minder diepe slaap. Wakker ben ik blijkbaar nog niet, want het gevoel van wakker schrikken, komt op het moment dat iets zich met een plof op mijn kont laat vallen. Claus.
Net zijn baasje. Zonder enige subtiliteit liet hij zich op mijn billen zakken. Dat was de perfecte plek voor hem om even wat rondjes te draaien en heerlijk in slaap te vallen. Intussen was ik dus wakker geworden. Niet dat dat claus wat kon schelen...
En zo heeft hij er meer. Als ik toevallig op mijn rug lig, dan ziet Claus er geen bezwaar in om zich te nestelen op mijn edele delen. Liefst nog een rondje draaien om de plooien in het dekbed (en het onderliggende) plat te trappelen, en hij kan lekker slapen. Dat hij mij in mijn mannelijkheid te grazen neemt, komt niet in hem op, of het kan hem gewoon niet schelen.
Het komt ook voor dat hij zich plompverloren naast mijn gezicht laat vallen. En dan soms zo dicht ernaast, dat ik wakker word met een mond vol kattenhaar. Hoestend als een roker.
Als hij dat allemaal niet doet, gaat hij meestal braaf aan het voeteneind liggen, alwaar hij van mij verwacht en eist dat ik doodstil lig. Als ik ook maar even met mijn voet beweeg, dan slaat hij zijn klauwen erin. Omdat hij geen last wenst te hebben van me als hij in mijn bed komt liggen.
Dus het komt steeds vaker voor dat ik mijn slaapkamer deur dicht hou. Omdat ik vind dat ik ook recht heb op een behoorlijke nachtrust, zonder een hele lieve, maar toch wel eigenzinnige kater in mijn bed. Dat betekent dat ik nog vaak een half uur kan liggen luisteren naar verontwaardigd gemauw en verwoed gekrab aan de deur. En toch is een huisdier een mooie aanwinst.

Volgende week woensdag word ik 31. Als je 21 wordt, dan heb je ten minste nog een mijlpaal. Je financiele onafhankelijkheid van je ouders. Maar als je 31 wordt, dan heb je maar 1 zekerheid: die 3 in je leeftijd, is permanent geworden. Is geen subtiele vergissing. Ik merk dat mijn haren, sinds ik die laat groeien, ook wat grijstinten bevatten. Goddank voor een pincet, waarmee ik mijn baardje te lijf kan gaan, om hem te ontdoen van alles dat riekt naar grijs.
Ik ga mijn verjaardag dit jaar wederom niet vieren. Vorig jaar was Matthijs gekomen, aten we pannekoeken, dronken we biertjes, en was ik nog compleet onvoorbereid op wat de rest van mijn 30e levensjaar me zou brengen. Dit jaar zijn er geen vastomlijnde plannen. Wellicht blijf ik heel de dag in mijn nest liggen stinken, met een wijntje, kaasje. Goed boek erbij. Of een filmpje.
Ik moet zeggen: goddank voor facebook. Ben nooit echt goed geweest in het onthouden van verjaardagen. Maar die verjaardagskalender van facebook attendeert mij toch regelmatig als er iemand jarig is. Dan kan ik een kaartje kopen, of een sms versturen. Of via facebook melden dat ik serieus echt niet vergeten was dat Pietje jarig was.
Dit jaar ben ik vrij op mijn verjaardag. Niet zelfverkozen, maar de baas, Arriva, had mij bij mijn sollicitatie al gemeld dat ze geen uren kunnen garanderen. Dit blijkt te kloppen. Na 2 weken lijnen verkenning, en 2 dagen een mentor mee gehad te hebben, moet ik het nu zelf maar kunnen, en... krijg ik volgende week wel 1 hele dienst voor mijn kiezen.
Op zich, de opleiding was heel serieus, en de mentorchauffeur, bleek een rustige, stille maar heel aardige vrouw te zijn. Vooral als het over huisdieren ging, kwam ze los. Maar vooral: ze heeft me alle routes laten zien. Enkelen 2 keer. Maar de meesten 1 keer. Dat betekent dus dat de basis er is. Mager, maar hij is er.
Gelukkig ben ik dus maandag ook vrij, dan kan ik de dienst van dinsdag even gaan rijden, puur voor mezelf.
Maar goed, dat leverde weinig diensten op. Reden te meer om van de diensten die ik wel rij, extra te genieten. Want gelukkig geniet ik wel nog steeds van het rijden op de bus. 
De eerste ritten op een dienst al gedaan. Waarbij ik meteen de derde rit van de dag al misging. Gelukkig leiden alle wegen rondom Utrecht ook echt naar Utrecht, en gelukkig weet ik in Utrecht de weg ook wel te vinden, dus kwamen we toch, zij het met enige vertraging aan. Mijn passagiers hadden niks in de gaten, of vonden me zo eng uitzien dat ze niet durfden te vertellen dat ik verkeerd reed.
Die vertraging, kon ik overigens niet meer inlopen. En dit leidde weer tot paniekerige telefoontjes van de verkeersleiding. Ik was glad vergeten te melden dat ik laat was. Waar ik bleef, en of het goed met me ging. Ja. Nou, alle begin is moeilijk.
De collega's zijn eigenlijk bijna allemaal vriendelijk. Staan open voor vragen van nieuwe mensen, en geven op rustige wijze hun visie van een route die je moet rijden. Dat is leuk. Ik zou meer voor ze willen rijden. Als ik me niet al te vaak vergis in snelweg, dan zal dat geen probleem hoeven zijn. Denk ik zo maar.