zaterdag 25 februari 2012

Prins en roerhoutjes

Friso ligt in het ziekenhuis. En de hele parade van 'Royalty journalisten' is dus in Oostenrijk. Om het verdriet nog eens goed vast te leggen voor het nageslacht. Liefst vergezeld door wat impertinente vragen, al dan niet richting de (minderjarige) kinderen. Voor wie is dit soort nieuws? Voor story, prive, en dat soort onverkwikkelijke pulpbladen. Kortom voor de telegraaf.
Wat ik me nu afvraag. Het is natuurlijk diepdroevig. Maar stel je voor, de zoon van zo'n pulpfotograaf overkomt dit. Is het evengoed droevig uiteraard. Maar die zou een beetje privacy toch ook op prijs stellen? Zou die pulpfotograaf niet witheet van woede worden als ik zijn kleinkind allemaal bezopen vragen toekrijs? "Hoe vind je het dat papa dood ligt te gaan in het ziekenhuis?" Dat soort niveau. Hoger komen dit soort journalisten in de regel niet.
Waar het me eigenlijk om gaat, is dat de koninklijke familie echt per definitie moet vragen om privacy, en dan expliciet de kinderen erbij moet vernoemen. Hebben die journalisten dan echt totaal geen greintje medeleven of fatsoen in hun donder, dat ze daar zelf niet aan kunnen denken?
Dat ze onder een vergrootglas leven, is tot daar aan toe, maar dit vind ik toch wat te ver gaan. Laat die mensen toch gewoon hun wonden likken. Het is al erg genoeg. Maar dan moeten er ook nog van die likkebaardende persgieren om je verdriet heen gaan cirkelen.
Ik wil daarom hier vanuit mijn nederige stoel als buschauffeur, militair musicus maar bovenal, mens, de koninklijke familie sterkte wensen. En ook een pluimpje geven, want ik had, als mens dat journalistenplebs allang op hardhandige wijze wat levenslessen toegediend.

Ik bijt sinds gisteren op een houtje. Letterlijk. Ook een beetje figuurlijk, maar daar komt nu eindelijk wat verandering in.
Het letterlijke. Na de wake-up call van donderdag, waar ik echt van was geschrokken, moest ik me vrijdag melden in Doorn. Op het militair revalidatie centrum. Nee, niet voor mezelf, met mij gaat alles naar verwachting. Er was daar een commando overdracht. De ceremonie duurde heerlijk kort. Korte toespraken. Prettige lui, die landmacht officieren. Gesproken over die pakjes. Er waren luchtmacht mensen, marinemensen, en landmacht mensen.Die allemaal op de een of andere manier in hun functie iets medisch deden. Maar geen marechaussee mensen. Ja, wij. Als orkest. Totaal niet medisch. Waren toch alle krijgsmacht onderdelen vertegenwoordigd.
Op mijn weg naar Doorn vonden zowel mijn auto, als mijn maag dat enige vorm van brandstof een noodzakelijkheid werd, dus bij een pompstation stopte ik om beide tanks te vullen.
Voor 40 euro diesel, voor 4 euro een broodje en chocomel. En omdat ik bijna vergat dat ik gestopt was met roken, deed ik bij de koffiemachine een gulle graai in het roerhoutjes bakje. Een hele handvol van die roerhouten trok ik eruit. Dit tot verbijstering van de klant die naast me stond. Dus ik legde uit dat ik als ex-roker het prettig vond om iets in mijn mond te hebben om op te zuigen, en te knabbelen. Als sigaretvervanger dus. Hij begreep me maar al te goed. Zelf ook ex-roker, kwamen we in gesprek over de prins, de toekomst, literatuur, defensie, koetjes en kalfjes. Na ongeveer tien minuten namen we afscheid als ouwe jongens krentenbrood. Leuk zijn dat soort gesprekken.
Die roerhouten zijn ongeveer 13 centimeter lang, dus als ik ze doormidden breek, heb ik voor de komende 3 maanden voldoende om elke dag 3 van die dingen op te knabbelen. Ze raken uiteraard na een uurtje of 2 helemaal doorweekt met speeksel, en dan gaan ze scheuren. Oppassen dus dat ik niet mijn tong open haal aan scherpe randjes. Maar goed. Beter een houtje om op te bijten dan een sigaret. Denk ik. Het voelt allemaal nog best onwennig. Komt goed!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...