Wennen

Het is wennen allemaal.
Ik heb me wel eens afgevraagd of ik de enige verse vader was, die op sommige momenten gewoon het even niet meer wist. Onzeker, en zelfs wanhopig kon worden omdat ik nog niet de verschillende kreetjes, krijsjes herkende.
Gelukkig hebben we kraamzorg in huis. Een geweldig mens, die weet van de hoed en de rand, die de klok hoorde luiden, en meteen wist hoe de klepel in de steel zat.
Kraamzorg krijg je omdat je (in ons geval) als nieuw-bakken ouders gewoon nog veel moet leren. Leren voeden, leren schoonmaken (dat gaat nog steeds soms niet helemaal vlekkeloos, figuurlijk gesproken, maar helaas ook letterlijk) en wat dies meer zij.
Bijvoorbeeld een badje nemen. Inmiddels ben ik een week vader, en hoe raar dat ook moge klinken: ik heb nog nooit eerder een baby in bad gedaan. Moest dat mee onder de douche? Wel lekker warm. Of moest ik het babybadje vullen met lekker heet water, zoals ik dat zelf graag heb. Even skinny-dippen, met een lekkere ruwe handdoek droogboenen en klaar is Jente. Maar zo is het gelukkig allemaal niet.
Inmiddels heb ik geleerd wat het stappenplan is met betrekking tot het badderen van het kind. En dat kon heus geen kwaad, want al mijn manieren werden een voor een vakkundig afgeschoten.
En daarnaast is de kraamzorg er ook voor om ons in die eerste week wat werk uit handen te nemen. Ook dat kan geen kwaad, want we zijn beiden toch wel zo vermoeid dat ik blij ben dat ik praktisch heel de week toch maar vrij heb gehouden. Dus een lunch maken, wat schoonmaken, wat stofzuigen gewoon wat huishoudelijke klusjes, waar we echt zelf nog niet aan toe zouden komen.

En daar zit hem voor mij toch wel een beetje een kneep. Want is die vrouw (we hebben het geluk dat we serieus een topper in huis hebben) bezig met opruimen, heb ik het gevoel van: kan ik ook wel doen. Of erger: om dan eens lekker ontspannen op het toilet te gaan re-laxeren is dan ook wel een beetje een raar gevoel. Tuurlijk, we hebben een spray die de ergste verdorvenheid uit de lucht spuit, maar ja, meestal richt ik die spuit toch weer verkeerd, en dan ruikt niet het toilet, maar ik naar die kunstmatige 'bloemenfris'. En om dat dan in te houden.... Gaat ook weer wat ver.

Inmiddels ben ik ook weer begonnen met werken, dat wil zeggen: vanavond heb ik een heus concert te spelen. Dat is niet raar, want dat is mijn beroep. Dat heuse concert speelt in Ede, en alles bij elkaar moet ik voor exact 5 minuten spelen, ruim een uur rijden. Gelukkig voor de pauze, ben ik snel weer thuis.
 Maar toch... Het liefste zou ik de rest van mijn leven vrij nemen om voor Jente te kunnen zorgen. Ze zouden gillend gek worden, van mij. Hier, thuis. En voor de financieen zou het ook al geen kwaad kunnen dat ik wel zo af en toe werk.
Dus ging ik naar een repetitie, werd gefeliciteerd, en kon ik spelen. Is toch altijd wel fijn. Muziekmaken.

Bijzondere bijkomstigheid:
Claus en Colette mogen sinds een maandje buitenspelen. Na maanden gezeur, hebben we dus het kattenluikje geinstalleerd, en meteen gingen beide op onderzoek uit. Colette is wat aanhankelijker. Die gaat niet zo ver, en meldt zich regelmatig even. Claus is veel onafhankelijker, en maakt enorme rondes, om pas in de avond zich genoeglijk op bank, bed of baas te vleien. Maar sinds Jente er is, zijn beide dieren veel meer thuis. We zorgen er goed voor dat we ze soms een extra aai geven, een beetje extra aandacht. Zelfs Claus gaat veel minder ver, en lag een paar keer onder het raam in het zonnetje. Pas als het gebrul van Jente hem te barbaars in de oren klinkt, maakt hij zich uit de voeten.
Maar alsof ze aanvoelen dat er iets bijzonders in huis is, waar ze deel van uit (willen en mogen) maken, zijn ze (tijdelijk, denk ik) even wat honkvaster.
Dat moet overigens wel altijd bekeken worden, want laatst werd Colette erop betrapt dat ze door de spijlen van de box met Jentes tenen wilde gaan spelen, en zelf heb ik haar een aantal keer brommend toe moeten spreken, als ze aanstalten maakte om in haar bedje te springen. Niet om kwaad te doen, maar uit nieuwsgierigheid, en wellicht voor wat levensgevaarlijke warmte overdracht.

Volgende week dus weer volop aan het werk. Nieuwe kansen gekregen bij een filmmuziekprojectachtig orkest, waar ik heel veel zin in heb, en weer gewoon mijn lieve leerlingen hun lesje leren.
Het voelde wel raar aan, om zomaar huis te verlaten, want er is nog zo'n hulpeloos hummeltje. Maar goed. Dat zal ook wel wennen.