Ondankbaar

Een ondankbare klus...

Sinds medio december is ons huishouden een heuse laminaatvloer rijker. Omdat onze beurs niet bijzonder groot was, en ook niet echt berekend op een wel heel plotselinge (maar gelukkige) verhuizing, mocht het niet al te duur zijn. Mooi aan dit laminaat is, dat ik nu vol trots kan beweren dat mijn huis vol ligt met slätten. Van de Ikea. Door mij al eens betiteld als Zweedse boevenbende.
Deze slätten zijn mooi licht van kleur, en dat geeft zo'n mooi contrast met onze uit veilingkratten opgetrokken boekenkast, de roodachtig donker-houten hony-tonk-piano van Ilse, die inmiddels in huis staat, ons medium donkere, uitschuifbare houten eettafel, ons donkerblauwe bankstel, de donker houten schommelstoel, een antiek donker houten rolkastje van mijn oma en ons donkergroene marinekist-tv-meubel. Snapt u waarom wij wel taalden naar een lichte vloer?
Laminaat in een lichte kleur is prachtig. Maar by Jove, wat een nare kleur. Wat een verschrikking.
Alle stofvlokjes, alle individueel uitgevallen katten- of mensenharen, elk (door poes of kater) mee naar binnen gesmokkeld zandkorreltje, elk drupje gemorste koffie is zichtbaar. Al stofzuig ik 3 keer per dag, al dweil ik om het uur, die vloer blijft niet langer dan 10 minuten schoon.  Als ik te lang wacht met stofzuigen, dan zie je letterlijk hoe het stof zich opstapelt. Toen Colette eens met een sneetje in haar teen binnenkwam, lag heel de vloer erbij alsof er in de kamer ernaast een moord was gepleegd. Op zich heeft laminaat de gunstige eigenschap dat vloeistoffen er makkelijk af te krijgen zijn, maar het zou fijn zijn als het iets minder besmettelijk was.

Het zijn van politicus is ook een ondankbare klus.

Marjolein Faber. Die PVV'er die alles en iedereen afmaakte, die ook maar een heel klein beetje blijk gaf van spelen met de integriteitsnormen en fatsoensregels waar je je als politicus aan moet houden, blijkt zelf niet vies te zijn van een stevige portie vriendjespolitiek. En omdat dat soort regels wel voor andere partijen lijken te gelden, maar zéker niet voor de PVV, wenst mevrouw Faber niet op te stappen. Als Geert slim is, schopt hij haar de straat op. Weg met dat mens.
Ineens komt er een heel ranzig vergelijk in mij op... Adolf Hitler verloor alles, zeker op het laatst toen hij zich omringde met middelmatige, lafhartige ja-knikkers. Sterke personen om hem heen, die zijn beslissingen in twijfel trokken, hadden wellicht ervoor kunnen zorgen dat de tweede wereldoorlog heel anders was geeindigd.
Pim Fortuyn, omringde zich ook met halve zolen. En toen Pim werd afgemaakt, stortte zijn partij in, want de restanten van zijn partij rolden vechtend om de macht, maar vooral niet bij machte om iets te doen, over straat. En bleek in de helft van de gevallen te crimineel en te dom om fatsoenlijk te regeren.
Bij de blonde grootmufti (dank aan Marc Schaftenaar voor de betiteling van Geert Wilders) uit Limburg is het al niet anders. Hij omringt zich ook met onfrisse figuren, en mensen met ongezonde denkbeelden en ongezonde geestelijke vermogens, die alleen maar ja en amen mogen knikken, maar vooral geen blijk mogen en/of kunnen geven van een portie gezond verstand.
 Een groot aantal is wegens verzwegen bijbaantjes of verzwegen half-criminele verledens al opgestapt, en ik denk dat als Geert het loodje legt, dat niemand van zijn clubje in staat zal zijn om dat stinkende karkas dat PVV heet, te redden. Overigens wil ik niemand die positief tegenover Fortuyn of Wilders stond/staat aanpraten dat deze twee even ellendig zijn als Hitler. Maar het idee van een overeenkomst tussen dezen qua macht en de erfenissen daarvan in verleden en heden, is frappant...

Ondankbaar...

Omdat ik wat verkouden was, afgelopen tijd, en ik veel zogenaamd vers fruit gewoon niet te haggelen vind, neem ik mijn vitaminen vooral in via groente. Ik hou namelijk best wel van groente. Lof, broccoli, bloemkool, bietjes, kolen, spruiten, sommige boontjes (als het maar geen heilige zijn) en huts-en stamppotten, ik eet het met plezier.  Om dat aan te vullen, had mijn betere helft nieuwe vitamine pillen meegenomen.
Ik ben daar op zich geen fan van. Want de "smakelozen" hebben wel degelijk smaak: een hele ranzige, alsof je aan een dood muisje knaagt. De "smaakvollen" daarentegen zijn ook niet dat je zegt: haute cuisine.
Een potje multivitaminen van davitamon (de voedselgekkies moeten maar even niet lezen, in elk geval er niet over lopen mauwen) met de op zich lekker lijkende bosvruchtensmaak, kwam in huis. Kauwtabletten. Ik weet niet precies wat het procédé is achter het extraheren van smaak uit bosvruchten, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er geen enkele vorm van bosfruit in de buurt was toen Davitamon deze smaak in hun tabletje stopte. En ik denk dat de smaakpapillen van degene die dit aan een smaaktest onderwierp, alvorens dit op de markt te zetten,  al vanaf zijn/haar geboorte gebrekkig functioneren.
Maar goed,  laat ik niet al te ondankbaar klinken: het werkt wel. Want ik knap zienderogen op. Die toch wel forse tablet, kauw ik een beetje, voor de vorm, en klok ik met een grooooooot glas water verder weg. En dat ik opknap is geen heel erg overbodige luxe, want het gaat niet heel lang meer duren of ik word vader. En het zou voor het wurm toch wel een beetje sneu zijn als papa zijn welkomstboodschap bestaat uit een lekkere natte nies...