De feestdagen zijn in aantocht.

Het is alweer een poosje dat we dood gegooid worden met speelgoed reclame. Ten slotte is het bijna Sinterklaas, en ook kerst komt eraan. Dus die kinderen moeten zoveel mogelijk hebbedingetjes en speeltjes op hun netvlies krijgen, om vervolgens met hun mooie kijkers papa en mama om hun vingers te winden.
Pardon: Sinterklaas en de Kerstman.
Zo ook Jente. Die sinds een goede anderhalve week praktisch elke folder en catalogus heeft uitgespeld, en alles wat ze hebben wilde heeft omcirkeld. En dit heeft ze heel ruimhartig gedaan. Er is praktisch geen blaadje zonder omcirkeld speeltje. Leeftijdscategorie maakte niet uit: babyprullaria en hypermoderne spelcomputers die zelfs ik niet snap, werden aangekruist als zijnde potentieel interessant cadeaumateriaal.
Ik probeerde haar nog een beetje te gidsen.
"Maar liefje, dit is babyspeelgoed, daar ben je toch echt wat te oud voor".
Waarop Ilse nogal snibbig zei dat ze dat zelf moest weten.
En Jente eroverheen:" Ja, papa. Het zijn mijn kadootjes, ik mag het zelf weten".
Okee, mij een biet. Krijgen doet ze het meeste niet.
Vanmiddag keken we de intocht van Sinterklaas, en nu de goede man in Nederland is, is "the shit" ineens heel erg "real" geworden voor ons kleine roodharige monstertje.
De spanning druipt er vanaf. Onhandelbaar als een diva. Slapen ho maar, en ze luistert zo goed als een dove hond. Het ontbreekt er nog maar aan dat ze van pure spanning en zenuwen de hele bovenverdieping onder kotst.
Want....
Krijgt ze wel een kadootje in haar schoen?
Maak als goed meespelende vader dus niet de fout om "nee" te zeggen. Want dan ben je het volgende half uur bezig met troosten en sussen.
Maak als goed meespelende vader dus niet de fout om "ik weet het niet" te zeggen. Want dan ben je het volgende half uur bezig met troosten en sussen.
Maak als goed meespelende vader dus niet de fout om "ja" te zeggen. Want dan ben je het volgende half uur bezig om je kind weer naar boven te schoppen, omdat ze wil kijken of er al iets in haar schoentje zit.
Negeer de vraag vooral niet, want.... Je blijft bezig, met zo'n kind.
Het schoentje is dus gezet, en er zit een tekening bij voor de Sint, met een kleine mededeling:" bit (vertaald: dit) ma9 (vertaald: mag) 3iturkla3 (vertaald: sinterklaas) meeneemun (vertaald: meenemen)". Einde citaat.
En een kiwi (een zachte, want papa vindt de harde lekkerder) voor Piet of Peerd.
Met de nachtelijke levendigheid van onze dochter, moeten we dus niet al te vroeg die brief wegsodemieteren en de kiwi tegen heug en meug nu nog opvreten, want anders is het wel heel opvallend dat papa en mama beneden zitten, en niet in de gaten haddden dat... En als we het vergeten, hebben we morgen om 5:15 een brullende Jente aan ons bed, dat haar schoentje onaangeroerd is gebleven...
Ik vind het een hoop gedoe. Dat hele Sinterklaas met zo'n kind. Gewoon wat marsepein erin en een prulletje eraan is er niet bij.

Over de feestdagen gesproken: we gaan iets gruwelijk illegaals doen: we gaan een boom kappen.
Onze eerste kerst kochten wij een (inmiddels vaker besproken) kerstboom bij de Deen. Met kluit.
Na de kerst plantte ik het ding in de voortuin, eigenlijk om er vanaf te wezen, want we waren uiteraard te laat voor de inzameling. Ik ging er niet van uit dat het ding lang zou overleven, maar inmiddels is hij toch behoorlijk in de lengte geschoten.
En groeiende bomen, hebben 1 nadeel: je weet maar nooit wanneer ze ophouden met groeien. Straks groeien die wortels door ons vers aangelegde riool heen. Of zo. Of zo hoog dat we geen dag en of zonlicht meer hebben in onze keuken.
Dus gaan we de kerstboom omzagen, en gelijk heb ik voor die plek al een leuk ander dingetje: ik ga er een zelf gemaakt vogelhuisje neerzetten.
Want ik ben door mijn klussen heen. Dat wil zeggen: er is nog genoeg te doen, maar ik heb zin om weer eens iets van hout te construeren. En een vogelhuisje (ik verwacht elk jaar toch weer half en half een ellendige winter met veel sneeuw en kou) is een leuke aanwinst in de (nu nog) rommelige voortuin.
Die kan ik dan gelijk een beetje fatsoeneren. Wil er stiekum ook een vijvertje in, maar dat is niet zo handig in combinatie met de aanhanger, die ik liever niet eerst door een vijver heen de tuin uit wil rollen.
Leuk, een vijvertje, met vissen en een watervalletje. En dat er dan allemaal lokale salamanders en kikkers op af komen. Hoewel ik daar wel een nadeel in zie: dat Colette en Claus om de dag met een half aangevreten kikker naar binnen komen.
Goed, veel om nog even wat dieper over na te denken. Maar dat vogelhuisje komt er. Op een mooie dikke tak. Misschien wel op de stronk van de kerstboom, omdat die toch al goed geworteld is, en ik me dus om eventuele rukwinden geen zorgen hoef te maken.
Het laatste wat je wil, is bij de buren te informeren hoe erg de schade was die ze leden omdat een felle storm met ons vogelhuisje drie tuinen, twee ruiten en een deur wist te verwoesten. Dan krijg je ook zo'n naam in de buurt.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend.