Rattenstreken.

 In de Chinese horoscoop staat het jaar 2020 te boek als het jaar van de Rat.
Naar Westerse maatstaven klopt dit verdraaid goed, want in de Westerse cultuur staat de rat niet bijzonder positief bekend. Het is een aasdier. Een ranzig beest dat allemaal soorten ziektekiemen bevat en verspreidt. Een snuffelaar die langs dijken de boel vernielt, een onderkruipsel dat in gore riolen huist.
En dan is daar 2020. Een jaar dat in de boeken gaat als een jaar waarvan we met ons allen kunnen stellen dat we dat niet heel graag over zouden willen doen.
Een jaar waarin we als Nederland ons van onze slechtste kant hebben laten zien. Ik benoem niemand persoonlijk, want los van een enkeling die ik mijn leven uit heb getieft, moet ik zeggen dat ik alleen maar warmer gevoelens heb gekregen voor mijn collega's/vrienden binnen Defensie, en zeer zeker voor mijn collega's/vrienden op het platform.
Maar toch een jaar waarin bepaalde lieden zichzelf compleet belachelijk maken. En hun complot theorietjes als waarheid zien, en verkondigen. Maar net zo grof, stupide en onbeschaamd werd er door de andere kant terug gereageerd. Kortom: sociaal gezien kunnen we stellen dat de (Nederlandse) mensheid zichzelf ernstig heeft laten kennen door een SARS-virus. Als dit een sociaal experiment is geweest, durf ik te stellen dat Nederland volslagen door het ijs is gezakt.
En voor ik het stempel hypocriet op mijn voorhoofd geramd krijg: deze uitspraak is ook op mezelf van toepassing, ik ben in geen geval beter dan het landelijk gemiddelde. 

Maar hoe gek het ook klinkt: ik ben een van die mensen die wel degelijk veel baat heeft gehad bij Covid en alle maatregelen. Ik ben er beter, sterker uitgekomen dan ik erin ging. Dat heb ik niet alleen gekund, maar zonder Covid en maatregelen was het voor mij veel moeilijker, zo niet onmogelijk geweest om mijn depressie te overkomen. Om mijn ADHD een heel klein beetje te accepteren en te leren sturen. Om vrede te krijgen met mijn verleden, en vrede te krijgen met alle gekke quircks die ik in mijn karakter heb. En verdomd, ik had het eerder moeten zien: maar het is dus ook zo dat mensen mij makkelijker accepteren voor wat ik ben, als ik dat zelf ook doe.

In dat kader hebben Ilse en ik het best lastig. Want 2 ADHD'ers in 1 huishouden, samen met een niet al te kalm kind, leidt ertoe dat we onze avondmaaltijden hebben uitbesteedt aan een derde partij. Dit omdat ik vaak wisselende roosters heb, en het avondeten dus bij Ilse belandt, die daar eigenlijk geen energie voor heeft. Dus voor ons zijn die meerkosten het wel waard, want het levert Ilse iets meer rust en ruimte op.
Tot zover helemaal dikke prima.
Helemaal dikke prima, ware het niet dat we dit nu al een hele poos doen, en mijn maag oprecht een psychologische maagband heeft aangetrokken, want bij het zien van de zoveelste net iets te fancy avondmaaltijd, welke bestaat uit hippe ingredienten zoals halloumi, zoete aardappel en bulgur, vergaat mij de eetlust spontaan. Ik hoor mijn darmen brullen om zoiets simpels als een spruit, een boon, een kruimige pieper en een speklap. Gewoon, simpele Hollandse kost. Dat is iets dat bij onze cateraar niet op het programma lijkt te staan. Kan ook niet, want als er voor die extra kosten een simpele snijboon op het menu staat, neem ik aan dat de grachtengordel gaat protesteren. En dat is, gezien de ingredientkeuze neem ik aan de hoofddoelgroep van onze cateraar.
Ik heb dit al eens aangekaart bij mijn betere helft, maar zij blijft (en dat snap ik heel goed) erbij dat de voordelen voor haar opwegen tegen de nadelen voor mij.
Het bij-effect is zowel positief als negatief. Positief in de zin dat ik de zoveelste zoete-aardappel-stamppot-met-rucola-onrijpe-tomaten-zeldzame-geplette-noten-en-halloumi dan weliswaar uit noodzaak op mijn bord kwak, maar zelden meer dan de absolute minimale hoeveelheid om niet dood te gaan.
Het nadeel is dat Jente ziet dat ik mijn bord niet leeggevreten krijg, en het dus nagenoeg onmogelijk is om dat van haar wel te verlangen. Wat dan vaak weer leidt tot behoorlijk wat hysterie, want bord-niet-leeg=geen-toetje.
Nee, wat mij betreft is dat hele hello Fresh niet meer dan treurigheid gelardeerd met bijelkaar gezochte smaken op je bord.
En dan vind ik dat er voor die prijs onacceptabel vaak iets mis gaat. Rotte uien, rotte knoflook. Vergeten ingredienten. Goed, krijg je korting om, maar het maakt een bordje met treurnis voor die avond alleen maar droeviger.
En dan geef ik mezelf toch maar weer een schouderklopje. Als bon-vivant mezelf hieraan blootstellen betekent dat ik qua kilo's toch wel inlever, en ik koester mezelf met de gedachte dat ik best wel vrij veel voor mijn betere helft over heb.
Hoe ironisch was het dan ook dat we bij mijn schoonouders gingen eten tijdens de eerste kerstdag, en ons menu bestond uit (zeer vakkundig) in elkaar gezette en uitgebreide maaltijden van vernoemde cateraar. En dat was gewoon erg lekker en erg feestelijk.

Mijn lieve nichtje uit het zuiden des lands werkt bij een zeer luxe Schots Specialiteiten restaurant, en als zodanig krijgt zij nogal eens spullen die ze simpelweg niet wenst te dragen of te gebruiken.
Dit jaar een paar vrolijke sokken, een zeer fijne rugzak met de tekst "Happy Maker" erop (zeer toepasselijk op mij, althans zo wens ik te geloven) en een werkelijk intens geniale gele trui, met witte spikkels erop. Witte spikkels in de vorm van sesamzaadjes, welke ook op de broodjes zitten die men bij het Schotse Specialiteiten restaurant "de Gouden Bogen" pleegt te bestellen. Dus als ik die trui draag, zie ik eruit als een wandelende Big Mac of Big Tasty. En lekker warm dat die is.
Ik maak me al jaren niet meer druk over de mode, dus voor mij zijn dergelijke sokken en truien helemaal te gek. En die rugzak voelt behoorlijk solide aan. Ik heb de tekst dan ook goed zichtbaar in mijn bus hangen, en dat leidt dan weer tot een glimlach bij zelfs de meest zenuwachtige vliegtuigpassagier.

Het fijnste nieuws voor wat betreft deze feestdagen was toch wel dat mijn contract op Schiphol verlengd is tot april. Ik mag dus nog steeds lekker gepassioneerd over het asfalt scheuren. Het leven als uitzendkracht is namelijk niet een leven van veel zekerheid. En met alle respect: ik hoor veel mensen uit de cultuursector alleen maar over hun werk en of gebrek eraan, zeuren. Welkom bij de club. Toen ik werd ontslagen, en de ww in moest, was dat geen vetpot. En in tegenstelling tot veel mensen uit de cultuursector, rij ik niet in dikke Audi's etc. Maar gewoon een normale Citroen, van 16 jaar oud. Ik gun iedereen zijn luxe. Maar hoe slecht heeft een sector het als mensen meer dan 1000 euro per maand uitgeven aan het leasen van een auto. Of een hele dikke auto gewoon maar kunnen kopen.
Dan heb je er uiteraard hard voor gewerkt. Maar dan snap ik die fuss niet zo. Maar dat ligt aan mij.
Hoe dan ook, mag ik tussen oud en nieuw nog ff blij aan het stuur hengelen tussen gate en vliegtuig.

Ik wens alles en iedereen een tijd toe van bezinning. Dat men (mezelf incluis) een pas op de plaats maakt, en eens in de spiegel kijkt, of alles nog wel goed gaat. Of het uiten van een mening op de meest lompe manier, wel de weg is. Of je daar zelf heel blij van wordt.
Ik wens ieder toe dat 2021 een beter jaar mag worden. Met meer verstand, vriendelijkheid en nuancering. (Waarmee ik mezelf uiteraard hetzelfde toewens ;) ).

Ik gok erop dat de volgende blog pas in 2021 komt, dus ieder een fijne jaarwisseling!.