Beste "regular", lieve toevallige passant,
Ik wens u allen het beste voor 2021. Dat kan makkelijk, want mijn beste wensen van vorig jaar zijn niet bepaald helemaal uitgekomen. 2020 gaat de boeken in als dat jaar dat we het liefste maar vergeten.
Ik bestel een nieuwe telefoon (meer opties, groter beeldscherm etc.) en mijn oude telefoon begint mankementen te vertonen.
Maar echt. Nog een kleine week voor ik mijn nieuwe krijg, en de oude begint al te muiten.
Dat muiten kwam op een hoogst ongelegen moment, met precies die app die dat vanwege mijn totaal afwezige gevoel voor richting nu juist niet zou moeten doen.
Jawel: maps gaf het op. Zoek het uit, bekijk het maar, doe het zelf. En dat dus letterlijk. Want ondanks dat mijn gps gewoon aan staat, weet maps te melden dat ik geen gps heb. Dus ik krijg wel een route te zien, maar meerijden doet hij niet.
Ongelooflijk frustrerend. En wat duur aangeschafte apparatuur betreft, heb ik al zo'n vreselijk kort lontje. En dan is daar die vlammende ironie die me in mijn witte billen bijt: ik kan het ding niet ongegeneerd, al rijdende uit het raam flikkeren, want de rest van de telefoon werkt wel.
Omdat ik op bezoek ging bij vriendjes ergens heel anders in het land, samen met Jente, kon ik ook niet mijn frustratie al vloekend en tierend kenbaar maken, want het liederlijke vocabulaire van mijn dochter is al groter dan me lief is, dus u begrijpt: ik zat nogal gevangen in mezelf...
Ik snap het werkelijk niet. Ik heb helemaal niks aan de instellingen gedaan. Niks binnen Maps zelf aangepast. En toch moest ik dus zelf binnen de app, handmatig doorswipen, om enigszins de route te volgen en te kunnen bepalen. Ja, dat werkt natuurlijk niet, en uiteindelijk kwam ik dus met een goed half uur vertraging aan.
Ik haat het als apparatuur zo gaat muiten. Diepe, diepe haat. Gelukkig is het een apparaat, en geen mens, want dan zou ik serieus bang worden van mezelf. Mijn huidige telefoon heeft dus ook alle reden om bang te zijn. Als mijn nieuwe binnen is, is het een kwestie van alles overzetten, en dan klem ik het ding tussen de bankschroef en ga ik een wetenschappelijk experiment uitvoeren. Kijken wat de gevolgen zijn voor het apparaat als ik mijn nieuwe Parkside-dremel erop loslaat in de diverse toerentallen.
Ik ben dus socialer als ik altijd gedacht had. Want na een klein jaar covid, merk ik dat ik sociale contacten buiten mijn collega's heel erg mis. Mijn collega's zijn voor 99% hun gewicht in goud waard, en kun je lief, leed en gekkigheid mee delen. Maar vrienden van buiten het werk, ik mis ze wel. Ik zit dus al figuurlijk klaar met de billen bloot. Hier met dat vaccin. Douw hem er maar in. Ik wil wel. Hoppa. Als dat er voor zorgt dat ik weer lekker mijn vriendjes (met mate, anders hou ik geen vrienden over) kan bezoeken, en ik kan weer lekker vrij leven, zonder dat covid me op de hielen zit, heel graag.
Ook voor Jente is het een klote ding. Ze mist haar vriendinnetjes. Ze mist de sociale contacten. Ze mist school. Het is bijna pijnlijk om te zien dat ze helemaal opleeft als we even de tijd hebben gevonden om met een ander vriendinnetje af te spreken.
Wij zijn haar ouders, en geven haar alles wat we in ons hebben, en meer, maar we zijn geen leeftijdsgenootjes. We zijn geen vriendinnetjes. Dat is iets wezenlijk anders. Ik hoop heel erg hard, dat we snel weer terug kunnen naar ons leventje. Want hoezeer ik er ook baat bij heb gehad: dit voelt een beetje als een stand-by, en nu wil ik weer aan het werk.
Over sociaal gesproken: men heeft heeft mijn vorige blog gelezen, en mij in het gelijk gesteld.
Nederlanders (niet allemaal, voor ik dat verwijt naar mijn kop geslingerd krijg) zijn finaal door de mand gevallen. We zijn niet sociaal, en we zijn niet tolerant. (Nogmaals: ja, ik generaliseer, maar dat is nu even niet het punt, oke?)
Om te beginnen in mijn eigen gemoedelijke, vriendelijke wijkje.
Mijn wijkje waarin inwoner V. samen met mijn eigenste Ilse een sympatieke inzamelingsactie begon om onze postbezorgster (een schat van een wijf) een leuke eindejaarsbonus te geven.
Daar was een bewoonster die zich beklaagde over het vuurwerk. Ergens wel terecht, want wat er afgestoken werd, daar zou de taliban jaloers op zijn geweest. Aan de andere kant ook bitter naïef, want een vuurwerkverbod was en is niet te handhaven.
Vervolgens krijgt ze een portie getypte drek over zich heen, waar Johan Derksen serieus een koorknaap bij is.
Meneer Akwasi heeft het mentaal wat moeilijk. En onder dat bericht een hoeveelheid intolerante haat waar meneer Hitler van zou gaan staan juichen.
Ik heb helemaal niks met meneer Akwasi. Ik vind het een rare man. En misschien durf ik wel zover te gaan dat ik stel dat ik het een nare man vind. Bepaalde zeer weloverwogen uitspraken van die meneer vind ik onverteerbaar. Maar er is ook nog zoiets als zelfrespect. Als je zo vol haat zit, is het simpelweg onmogelijk dat je jezelf respecteert. Bestaat niet.
En bijna had ik mijn persoonlijke stekkie opgedoekt. Wil ik nog wel deel uitmaken van een platform dat plaats biedt aan dát soort meningen?
Social media moe?
Ik realiseerde me dat ik dan zou verliezen van haat, intolerantie en pure nazistische, fascistische lieden. En dat verdom ik. Bovendien: er zijn ook veel leuke zaken op facebook te vinden. Zoals mijn vriendjes, en andere leuke dingen. Dan zou ik dat ook op moeten geven.
Doen we niet.
Ik hoop dat iedereen eens wat vaker in de spiegel gaat kijken, en zich afvraagt: heb ik vandaag iemand door middel van positiviteit laten lachen?
Hoe dan ook: ik heb een paar vrije dagen, dus ik ga lekker wat klusjes aanpakken. Genieten van Jente en Ilse. En wellicht wat leuke dingen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten