Zomaar weer wat gedachten en avonturen uit het leven van een apart mens.

 De stofwolken boven de geplunderde, vernielde steden zijn nog maar nauwelijks opgetrokken, Nederland is maar amper bekomen van de verbijstering, en lang niet alle staatsgevaarlijke terroristenwappies zijn bij hun lurven gegrepen, of er kwamen al wat advocaten aan het woord.
Die stonden te schreien dat de straffen (vergoeden van alle schade) levens zou verwoesten.
Ik liet dit even op me inwerken.
Ik snap dat je als advocaat je centen moet verdienen met het verdedigen van onder andere terroristen, maar soms is het beter om heel even je smoel te houden, en niet meteen je landverraderlijke klant in een slachtofferrol te drukken.
Persoonlijk heb ik er geen enkele moeite mee om die terroristen tot het bleke bot uit te kleden, al dan niet door ze onder dwang aan het werk te zetten, en ze alle schade te laten vergoeden. Dit soort low-life-lieden mag best gedurende erg lange tijd geen cent over houden voor leuke vakanties, kinderen, hobby's of andere zaken. Het mag hun leven best lange tijd "on hold" zetten. Verwoesten, zoals die advocaten zeiden.
Ten slotte: de verwoestingen die dit tuig aanrichtte, loog er niet om.
Dus nee, van mij (niet onverwacht) geen enkele consideratie.
Als ze 15 jaar lang diep onder het minimum ergens in een containerwoninkje hebben geleefd, en nagenoeg al hun geld hebben gestoken in herselbetalingen, én ze hebben bewezen dat ze ook nog enige nut hebben gehad voor de samenleving, dan zouden we kunnen kijken of er iets van versoepeling mogelijk is.
De enigen voor wie ik enige meegaandheid zou kunnen opbrengen, is voor de ouders van mensen onder de 18. Van mensen onder de 18 is namelijk bewezen dat hun hormonaal aangedreven hersens nog niet uitgerijpt zijn. En hoezeer ouders ook verantwoordelijk zijn voor hun kind: het is net als met een auto: je kunt nu eenmaal niet door staal heen kijken. Je kunt nog zo goed opvoeden: als het rot is, is het rot. Je kunt simpelweg niet 24/7 op je kind gaan zitten in de hoop dat het niks stoms gaat doen.
Tuurlijk: ook die kinderen moeten zwaar bestraft worden, want hormonaal aangedreven grijze massa of niet: ergens dien je ook op je 15e te snappen dat terreur zaaien misschien elders in de wereld kan, maar hier niet.
Lessen moeten geleerd worden.
Het zou dus levens verwoesten, aldus hooggeleerde advocaten.
Ik kijk naar 99% van mijn kennissen en vrienden. Wiens levens ook op stand-by staan door alle maatregelen, en alle covid-shit. Ik kijk naar mijn eigen leven.
Nagenoeg niemand die ik ken heeft lopen rellen. Heeft ziekenhuizen aangevallen. Heeft auto's omgekegeld. Brand gesticht. Geplunderd. Niemand die ik "ken" en ken. Persoonlijk vind ik dat dat de secundaire slachtoffers van covid zijn. Dat rellende tuig is geen slachtoffer. Op geen enkele manier.
En het is nogal beledigend voor alle mensen die wél de lasten dragen, maar niet zich als volstrekt minderwaardige beesten gedroegen, dat er een paar advocaatjes zijn die hun (potentiele) klantjes maar in een slachtofferrol drukt. Hou gewoon je bek. Kut-advocaatjes.
Oh, trek je er vooral niks van aan, voordat ik straks het verwijt krijg dat ik dit soort idioten hun meninkjes niet gun.

Iets heel anders: Jente is genetisch gemankeerd. Begrijp me niet verkeerd: het is een lief en prachtig kind, en ze is gewoon een typische kleuter.
Maar ze kan behoorlijk ongewild lomp zijn. Rondvliegende bekers met inhoud, onhandige valpartijen (al dan niet uit bed), gebroken speelgoed, noem maar op.
Dat lompe komt ook tot uiting in haar liefdesuitingen. Ze rent op ons af, en in volle vaart doet ze een zogenaamde "knuffelaanval". Meestal doet het ons zeer, soms pijnigt ze in dat proces zichzelf ook.
En waar ik me bij het stoeien in hou om haar geen pijn te doen; Jente niet. Die beukt lustig door. Inmiddels vrees ik voor mijn zwemmers, zo vaak als dat mijn edele delen slachtoffer werden van een al te woest ingezette stoeipartij.
Vaak kan ik het handelen, en lig ik kronkelend van de pijn een toch wel geschrokken Jente te troosten. Maar soms, als ik moe en gaar ben, trek ik het wat minder, en komen er opvoedkundig gezien minder sterke teksten uit mijn mond.
En ook dat leidt dan tot drama, want Jente wil mij geen pijn doen, ze wil lol maken. En omdat ze dan toch wel geschrokken is van het feit dat haar lol niet noodzakelijkerwijs gezond of pijnloos voor mij is, brult ze het uit van de schrik.
Zo ook gisteren.
Ik kwam thuis, gaar van een dag veel te weinig mensen vervoeren op het platform, en wilde niets liever dan even "landen". Even wat koffie. Even een peuk. Even niet te veel aan mijn kop.
Jente dacht daar anders over.
En om haar niet te veel af te stoten, deed ik, geheel niet overenthousiast een beetje mee.
Een paar waarschuwingen dat ze rustig aan moest doen, kwamen niet goed aan, en toen ze haar knie onzacht voor de zoveelste keer daar plantte waar je dat als man niet per se wil, gaf ik een brul.
Het deed pijn.
Mijn brul, deed haar schrikken, en in tranen uitbarsten.
Niets nieuws.
Wat wel nieuw was, was dat Colette (ons roodharige poesje) meteen op Jente af dook, om haar te knuffelen. Maar echt.
Ze probeerde in Jentes armen te kruipen, gaf kopjes en was bijna even aanhankelijk als dat ze bij mij wel eens is (tegen wil en dank).
En dat vond ik, door mijn pijn heen, toch heel mooi om te zien. Colette to the rescue. Mooier om te zien was, dat toen Jente een beetje nep-huilde, puur voor de aandacht, Colette geen krimp gaf. Maar toen het menens was, wilde Colette Jente een hart onder de riem steken.

Inmiddels ben ik bijna 40, en durf ik te stellen dat ik vrij veel gemist heb in mijn opvoeding.
Modebewustheid bijvoorbeeld. Ik heb het niet meegekregen. En nu is het eigenlijk te laat: het kan me eenvoudigweg geen bliksem schelen. Kleding moet lekker zitten, warm zijn in de winter en fris in de zomer. Het moet kwalitatief goed zijn, en vlek- en gatvrij.
Welke kleur of vorm het heeft, zal me inmiddels jeuken.
Mijn standaard kledij: sneakers, spijkerbroek en hoodie. Liefst met buideltje, want ik prop nogal eens wat in mijn zakken.
Met spijkerbroeken heb ik een haat-liefde verhouding. Het kopen ervan is me een gruwel, want als ik een broek heb die om mijn middel goed zit, zijn de pijpen te lang, en als de pijpen van goede lengte zijn, krijg ik ze met geen mogelijkheid dicht.
(Dit is dan ook gelijk de reden waarom ik mijn broeken niet bij de plaatselijke middenstand koop, want die hebben nooit tijd of zin in mensen met een rare maat (en laten me dus modderen, of in het beste geval krijg ik zuchtend en steunend wat min of meer kloppende maten toegegooid), en in Bataviastad hebben ze dat wel. De rest van mijn kleding koop ik via internet, want de lokale middenstand wil geen tijd hebben voor mijn broeken, dus gun ik ze mijn geld ook niet bij de makkelijke zaken).
Klopt de combinatie, dan krijg ik vaak een rits als gulp, en na een maand of wat, verkeer ik dan in de genante situatie dat het kassameisje me uitlacht. Ik weet al waarom: mijn gulp heeft besloten dat die niet meer meedoet, en open zakt.
Mijn outfit wordt gecomplementeerd met een pet. Iets dat in mijn jeugd om de een of andere duistere reden een no-go was.
Maar tegenwoordig om louter praktische redenen door mij frequent gedragen wordt.
Als brildrager is een pet met een klep ongelooflijk handig: de regen valt niet meteen op mijn bril, en ik kan dus zonder dat het zicht me door allerhande nattigheid ontnomen wordt, me lopend door het leven begeven. In hartje zomer is een pet een fijn item omdat het mijn kaalgeschoren bolletje beschermt tegen verbranding, en mocht het zo uitkomen dat ik fysiek zwaar werk doe, houdt die pet de zweetstromen tegen die anders rechtstreeks mijn ogen in gaan.
Met het aankopen van wat ik een hippe bril vind, is het dragen van een pet niet echt een vanzelfsprekendheid. Mijn nieuwe, hippe bril heeft namelijk van die pootjes die flexibel zijn, klemmen om mijn hoofd en niet achter mijn oren. Vond en vind ik stoer. Maar omdat die pootjes dus om mijn hoofd en niet achter mijn oren klemmen, kan ik mijn pet niet meer lekker dragen. Want een pet, komt dus lager uit dan de brillenpootjes. En drukt dus die brillenpootjes naar beneden, en de bril op mijn neus omhoog. Waardoor ik dus door alle getril, en scheefstaande bril helemaal koekwaus word. Daar moet ik of aan wennen, of iets op vinden, want soms is het echt misselijk en duizelig makend.

Goed, ik heb weer voldoende getypt. Dit weekend staat in het teken van Jente's nieuwe bed, waarvan ik vind dat de kosten zo hoog zijn, dat het een verjaardagskadootje is, en Ilse nog niet, dus daar moeten we nog over steggelen.
Dit alles geschreven hebbende: ik wens u allen een goed weekend toe.