Stomme fouten en andere gekkigheid.

 Nadat ik mezelf in de vorige blog welhaast kwijlend van zelfgenoegzaamheid op de schouders klopte vanwege mijn bovenmatige intelligentie, kreeg ik deze week een dosis karma op mijn snufferd waar ik letterlijk en figuurlijk even bij stil moest staan.
Dat zit zo:
Ik moest afgelopen week een paar heel erg vroege diensten doen, en dat betekent dat ik dus ook heel erg vroeg mijn bedje uit moet.
Dat moment probeer ik te rekken: ik neem dan zeer bewust minder tijd voor alles, zodat ik optimaal gebruik kan maken van mijn lekker warme bedje.
Goed, dat leidt er dan toe dat ik me zeer rap moet aankleden, zeer rap wat eten naar binnen moet duwen, zeer rap mijn boterhammetjes in mijn rugzakje moet mikken en zeer rap mijn godsnakend hete koffie naar binnen moet klokken.
Dan overtreedt ik in het beste geval de snelheidslimiet niet, en kom toch op tijd op de parkeerplaats (een heeeeeeel erg grote, voor alle 300 miljoen medewerkers van Schiphol), en als een dolle hobbel ik naar de bushalte.
So far so good.
Ik log in, en mijn dienst vangt aan.
Het is gezellig, we hebben lol, we roken te veel, we drinken teveel koffie, en we rapen als dat moet een passagier op die zichzelf van de trap stortte en kermend als een soort van enorme garnaal tussen trap en hek gefrommeld werd.
Kon zoiemand niet laten liggen, dat staat heel erg slordig en is ook nog eens ernstig klantonvriendelijk. Goed, passagier opgetakeld, afgestoft en in de bus gehesen, wilde geen medische assistentie, dus door.
Mijn dienst zit er op, en als dezelfde dolle hobbel ik terug naar de bus die me naar de parkeerplaats gaat brengen. Ik moet een beetje rap naar huis, want ik heb een afspraak bij de brillenboer, welke mij 2-jaarlijks met grote graagte een nieuwe bril aansmeert.
Ik loop naar de rij waarin ik mijn auto heb gezet, en als ik die inloop, zie ik dat er weer een sukkel is geweest die zijn auto niet in de versnelling, en niet op de handrem heeft gezet. Er staat namelijk een auto dwars over de rijbaan, alles te blokkeren. Ik gniffel in mezelf. Wat een domme lul. Hoe kun je je auto nu vergeten op de handrem/in de versnelling te laten staan.
Ik kijk nog eens goed.
Die kleur lijkt wel angstwekkend veel op die van mij. En de vorm eigenlijk ook wel.
Kut. Het IS mijn auto.
Die domme lul, dat ben ikzelf.
Met 180 km per uur wordt mijn gezicht rood van schaamte.
Dicht bij mijn auto staat een man met allemaal parkeerbeheer attributen en een telefoon aan zijn oor. En als ik mijn auto open doe, deelt hij mij mede dat hij de sleepdienst maar weer af gaat bellen, want hij wilde mijn auto wegslepen. Met de terecht snerende mededeling dat ik voortaan mijn handrem niet moet vergeten...

Goed, mijn oogaanmeting leverde me twee minder (marginaaltjes maar, maar toch genoeg voor een nieuwe bril) goede ogen op.
En ik ging dus, met whatsapp voor de fotos in de aanslag op zoek naar een geschikt montuur. Ik was vastbesloten om nogmaals een ronder montuur te proberen. De vorige keer dat ik dat deed, vielen de lakvlokken eraf, en dat was voor de opticien reden om het ding gewoon te vervangen.
Dit keer zag ik een ronder montuur dat me wel aansprak, en toen ik de opticien vroeg waar de magneetjes aan het einde van de pootjes voor diende, liet ze me zien hoe de rubberen staafjes uit de pootjes geschoven konden worden, om daarna aan elkaar geklikt te worden, en als een soort van ketting te fungeren, zodat ik mijn nog uit te zoeken zonnebril op kon zetten.
Wat enorm geniaal.
Moest ik hebben, dus die verdween in het bakje: van mij!.
De overige 230 monturen die ik paste, verdwenen in de schoonmaakbak.
Helemaal blij met mijn keuze, zocht ik een bijpassend montuur voor de zonnebril. Ook rond, en rood.
Van het door mij zo geliefkoosde (want maken heerlijk lopende sneakertjes) Converse.
Zoals met alle nieuwe brillen: het is even wennen. Ik zie nu toch weer een beetje beter, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik een soort van kruising tussen Harry Potter, Youp van t Hek en mezelf.
Zonder grappen: ik ben zeer tevreden met mijn nieuwe montuur en bril, en hoop er weer 2 jaar mee voort te kunnen.
Oh, ja. De whatsapp die ik open had staan, was om af en toe Ilse om raad te kunnen vragen. Uiteindelijk heb ik de raad toch een beetje naast me neergelegd, want haar eerste keuze, was niet de mijne. En ergens is dat sneu, want nu moet zij dus tegen een soort van kruising tussen Harry Potter, Youp van t Hek en mezelf aankijken.

De lockdown is verlengd, en ik moet zeggen: pittig.
Maar zo krijg je dus wel hele gekke uitspraken te horen van je dochter, die eerder eerlijk zijn dan aardig.
Blijkbaar heeft ze het nog niet in zich om eerlijk en aardig te combineren, het is of het één of het ander.
Zo wist ze me vanmorgen te verrassen met de opmerking dat ik een 'b' ben. Want ik heb ook een dikke buik, net zoals haar enkele ogenblikken eerder getekende 'b'.
Fijn liefje. Ik hou ook van jou.
Maar ook wist ze te vertellen dat mama dikke billen heeft en een platte buik, en dat ik geen dikke billen heb, maar wél een dikke buik.
Op zich klopt dat, en ze was heel erg content met haar constatering (welke ze verder zonder enige vorm van boosaardigheid tot me richtte) dus ik vond het niet helemaal gepast om haar bestraffend toe te spreken. Nu was ik op dat moment ook even bezig, dus heel veel anders dan haar stomverbaasd aankijken, deed ik niet. En na deze mededeling ging ze door, alsof ze niet net iets heel lomps en onbeleefds had gezegd. Inmiddels hebben we (tot mijn vreugde) het hele Hello Fresj gebeuren op pauze gezet, en kook ik weer oud-Hollandse kost. Heerlijk. Het lijkt erop dat Jente het ook beter te pruimen vindt, want ook haar bordje is leger dan ooit. Geen gezeur meer over alles wat ze niet lust, maar gewoon hap-slik-weg. En zo verdient ze nog eens een toetje ook.
Dat scheelt ons wel weer een boel gehuil en getier.
Ik doe mijn best om die kookzorg van Ilse te halen, dus ik ga met enige regelmaat naar de plaatselijke grutter.

Morgen (als het niet sneeuwt) ga ik met zwager naar een uithoek van het land om even wat onderdelen te halen voor onze respectieve auto's. Als het sneeuwt doe ik dat bij voorkeur niet, want die sloop is niet overdekt, en sleutelen in een sneeuwbui zie ik niet zo zitten. Plus het feit dat het in de sneeuw nog minder prettig is om geconfronteerd te worden met autopaupers die hun auto en zichzelf mateloos overschatten, weinig tot geen rekening willen houden met het overige verkeer, dat dat niet doet.
Van die audirijders die oprecht menen dat winterbanden en een heel scala aan veiligheidsopties er wel voor zorgt dat hun niks overkomt. (En dat éne veiligheidsmiddel dat ze altijd zouden kunnen gebruiken: hun knipperlicht, zit er vaak voor jan lul).
Of juist van die mensen die bij een beetje sneeuw zó bang worden, dat ze op de snelweg al niet meer boven de 20 kilometer uitkomen. Dan wordt een tripje naar Brabant een weekendtrip.

Goed, we gaan het meemaken.
Mijn weekeinde begint, en ik ga eens een soortement van bouwplan opstellen voor het bed van Jente. Wat meten en zo.
Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend.