Verjaard eten.

Hieperdepiep hoera. Mijn onvolprezen echtgenote wordt vandaag voor de tweede keer 21,5 jaar. Dat klinkt toch iets frisser als 43.
Volgens sommige mensen moet je flexibel kunnen omgaan met veel zaken, waaronder je leeftijd. En flexibel als ik ben, vind ik het helemaal prima om te zeggen dat Ilse voor de tweede keer 21,5 jaar wordt.

Als je pauze hebt in de late dienst, is dat meestal zo rond etenstijd. Zodat je je prakje in de magnetron kan doen, om dat eens lekker naar binnen te schuiven. En die magnetron werkt zó godsgruwelijk goed, dat zelfs de papieren etiketjes zwart blakeren tijdens het opwarmen.
Dat zijn meestal gezellige bijeenkomsten, en er wordt heel wat af gekletst en gelachen over eten.
Zo vertelde een collega dat hij ooit bij een Chin. Ind. Rest. werkte en daar kennis maakte met het fenomeen 'knapperige Fou Yong Hai'.
Dat fenomeen ontstaat eigenlijk al in de ochtend, als de koks de omelet klaar maken die wezenlijk onderdeel uitmaakt van dit smakelijke gerecht. De ei wordt getikt en de saus gemaakt. Die dan in de avond (al dan niet via de magnetron) zijn weg vindt naar de hongerige klant.
Maar omdat het werktempo in de keuken nogal hoog ligt, kan het voorkomen dat het ei wat te wild wordt getikt en er stukken schaal in de omelet belanden.
Op zich geen grote ramp, meestal zakt dat toch wel naar de diepte van de pan.
Tot je op het laatst bent van het wegwerken van het gerecht. Want dan komt er dus ergens, bij iemand een knapperig stukje in het eten. Dat je een soort onheilspellend geknars voelt tussen je tanden, terwijl je lekker aan het genieten bent van een smaakvolle hap Fou Yong Hai.
Mooi verhaal, alleen niet zo denderend als je op dat moment zelf een Albert Heijn maaltijdje Fou Yong Hai weg aan het werken bent. Dan ga je onbewust toch wat bewuster knagen in de hoop dat je geen knapperige stukjes proeft, of meemaakt.
Zoals ik al zei: de magnetron werkt dusdanig goed, dat niet alleen je eten nagenoeg net niet compleet gecremeerd wordt, de verpakking blakert ook van de hitte.
Dat kan betekenen dat het aan het einde van de pauze nog niet mogelijk is om je prakje te eten zonder dat je gruwelijke brandwonden in je mond, slok- en andere darmen oploopt.
Maar om nu dat stomende schaaltje mee te nemen achter het stuur, om al rijdende de (al dan niet knapperige) Fou Yong Hai naar binnen te duwen, terwijl je passagiers in je nek hebt hijgen, dat is ook weer zo iets waarvan Schiphol zou kunnen vinden dat het niet helemaal gepast is. Nog even los van het feit dat een noodstop op zich genomen weinig voorkomt, maar je ook niet zit te wachten op een noodstop waarbij je dan de (al dan niet knapperige) Fou Yong Hai van je voorruit moet schrapen. Zou het wel lekker van afkoelen. Dat dan weer wel.

Zoals met alle plannen die ik voor de vakantie had: we hebben er niet één van ook daadwerkelijk in de praktijk gebracht.
Goed, goed we hébben wat in de tuin gedaan. Maar nog niet een kwart van dat wat we hadden kunnen of willen of moeten doen. Maar er is in elk geval wat rotzooi van de tuin naar het recycleperron gegaan. Dat is toch winst.
Jente heeft al een hele poos een soort van liefde opgevat voor de surrealistische prenten die meneer Salvador Dalí maakte. En omdat ik ik ben, deel ik die liefde wel. Ik kan ook intens genieten van dat wat niet kan, maar toch gebeurt in het waanzinnige brein en dus op de waanzinnig doeken van meneer Dalí.
Ergens diep in Spanje is er een heel museum aan de lieve man gewijd, en dat staat op zich best wel op mijn emmer-lijst.
Maar om zomaar eventjes op en neer te rijden of vliegen naar Spanje, dat is dan weer niet zo mijn ding. Rijdend is het een pleuris eind en vliegend... Nou, goed.
Maar Ilse zou Ilse niet zijn als ze niet een tentoonstelling cq. lichtshow over, van en door meneer Dalí zou hebben ontdekt, nota bene in Amsterdam.
In de westergasfabriek, dus nog op redelijke rijtijd ook.
We kwamen, we zagen en we genoten.
We genoten van een soort van lichtshow van werken van Dalí die even surrealistisch in elkaar overliepen als ware het originelen. En de eronder geplakte muziek maakte het geheel dusdanig psychedelisch dat je ging trippen zonder dat je er paddestoelen voor nodig zou hebben. Het was serieus heel erg gaaf. 3 kwartier lang genieten van gave projecties en bizarre muziek.
En Jente... Keek haar ogen uit. Verwonderde zich. Genoot.
Gelukkig, want als ze alleen maar bezig zou zijn met die wanstaltige Dutchtuber, en plasticfantastic speelzooi, zou ik me zorgen gaan maken.
Ho, stop, Coster!!! Ik persoonlijk krijg spontane aanvallen van braaklust als ik langer dan 2 seconden moet luisteren naar het gekwaak van die Dutchtuber, maar hij weet zijn doelgroep wel op positieve manier te benaderen. Met precies op de leeftijd geënte content en zo. Dus dat doet hij goed. Dat ik de content samen met zijn gekwaak niet langer dan 2 seconden kan tolereren, ligt meer aan mijn leeftijd dan aan de beste man.

However: het weekend zit erop, en volgende week begin ik onbarmhartig vroeg. Te vroeg. Pijnlijk vroeg. Ik ben door omstandigheden dus te laat met een goede weekendwens, dus zeg ik: werk ze strijders!!!