Mijn gekke 5 dagen.

 Het shoppen met dochterlief was (hoewel niet volstrekt nieuw) toch weer een aparte aangelegenheid.
Vanwege haar leeftijd en dus belevingswereld was het van belang voor haar dat een kadootje voor een ander, vooral ook leuk voor haar moest zijn, en dus was het laveren tussen wat zij in haar (koppige) hoofdje had gezet, en wat ik wel en niet een attente attentie zou vinden voor een klein moederdag gebaar.
Maar vooral was het enorm leuk. Ja, een mollige 40-er op pad (en ja, tot mijn grote emotionele vreugde soms ook nog aan de hand, iets dat steeds vaker niet meer nodig of gewenst is) met een kleine druif van 8.
Ik heb genoten van haar maniertjes, haar uitspraken, haar verwondering. Tuurlijk, ik weet dat al want ik woon ermee samen, maar op het oorlogspad voor kadootjes, is het toch weer anders. Heerlijk.
Ik had haar ook beloofd dat ze eenhoorn-oorbellen zou krijgen, als de huidige knopjes goed genezen zouden zijn, en dat was nu het geval.
En daar begon eigenlijk ook al het probleem. Want de eenhoorn-oorbellen die ze wilde, waren er niet. En de exemplaren die er wel waren, waren het net niet. Qua kleur te flets. Of helemaal zilver (en dat had dan weer mijn voorkeur, voor zover ik een voorkeur kan hebben als vader die weinig met eenhoorns heeft).
Tot haar oog ineens viel op een hangertje van een konijn. Een zilveren konijntje. Dat was helemaal het einde. Maar helaas, daarvan was wel een kettinghangertje, maar geen oorbelletjes.
En zo zijn we dus meermaals tussen de twee net niet naast elkaar gelegen juweliers gelopen, om elk oorbelletje te bekijken, nog eens te bekijken, af te keuren, goed te keuren maar toch af te keuren, goed te keuren en af te keuren in willekeurige volgorde en door willekeurige betrokkenen.
Eigenlijk hadden we (heel volwassen en verstandig) samen besloten om dan vandaag maar geen oorbelletjes te kopen, tot haar ogen op twee met roze steentjes bezette uiltjes vielen. Ze begon te glanzen, en vroeg of deze ook mochten. Ik zei nog tegen haar dat het net uilskuikens waren, zo klein, maar dat grapje kwam niet binnen. Ze wilde ze heel graag, en wie ben ik, anders dan een vader die smelt als dat kind met haar ogen knippert. Het kreng.
Goed, eerste deel geslaagd. En toen op naar allerhande frutselwinkels voor allerhande kleinigheden voor haar moeder, mijn vrouw.
Moederdag. En dus niks leuks kunnen vinden. Wat ik aan creativiteit tekort kom, heeft Jente te veel. Die kwam met zaken aan waarvan ik vermoedde dat ze dacht dat haar moeder het leuk zou vinden omdat het voor Jente zo leuk was. Diverse plastic rotzooi passeerde de revue, van de meest walgelijke knuffels ("jij hebt genoeg knuffels, Jente". Jente:"Ja, maar mama niet, en knuffels zijn goed voor iedereen!"), via de meest walgelijke kussens tot een item waarvan ik serieus 2x moest kijken en vervolgens in een bulderende lach schoot. Iets waar Jente gelukkig nog geen weet van heeft.
Ze zag een bad-bruis-tablet. Een soort van tablet die je in je bad gooit en dan komt er schuim of zo. Schijnt lekker en hip te zijn.
Nou, dit exemplaar wás hip. Gevormd naar een dildo waar je "U" tegen zegt. En daar liep ze helemaal blij zwaaiend mee op me af. "Kijk papa, dit vindt mama lekker, is voor in bad".
Ik keek, schoot in de lach, en hoorde achter me een verontwaardigd gehuf en gepuf. De lokale Gerda had het ook gezien. Gelukkig hield die haar smoel toen ze zag dat ik het komischer vond dan zij het schandalig vond.
Achteraf had ik dat ding natuurlijk alleen al om die reden moeten kopen. Maar ja.

Die gekkigheid zette zich eigenlijk gedurende de hele afgelopen week voort. Bij de huisdieren zeggen we wel eens gekscherend tegen elkaar dat ze hun 'gekke 5 minuutjes' hebben.
Ik deed er een hele week over, en ik heb het idee dat het nog niet klaar is.
Zo kon het zijn dat we na een lange, drukke dag einde dienst kregen. Een van mijn collega's heeft de nogal onhebbelijke gewoonte om allemaal pakkende, ranzige of juist melige liedjes door de kantine te laten schallen.
Een van die liedjes was van een Nederlands talent, op de wijs van Guantanamera (van J. Fernández).
Een erg schunnig liedje. Omwille van de goede smaak, zal ik de tekst hier niet vermelden.
Toen we einde dienst kregen, liepen we bijna in polonaise de kantine uit, terwijl ik dus dat liedje brulde.
Uiteraard stak toen onze manager zijn hoofd nogal verwilderd uit zijn kantoor, met een nogal verslagen: "Pardon????"
Ja... Dat was op zijn zachtst gezegd nogal vreemd. Schunnige liedjes lallend als een malle, mijn manager tot verwildering brengen.
Hij had bij het diepgaande gesprek moeten zitten dat ik een goeie 20 minuten voor onze einde dienst had met wat collega's. Nogmaals: ik heb dus blijkbaar mijn gekke 5 dagen of zo, want het ging over pensioenen.
En om de een of andere manier heeft er zich in mijn brein een soort van kortsluiting voorgedaan, die ik maar niet opgelost krijg. Ik heb namelijk het idee dat het een prachtplan is, om de allerlaatste rit voor mijn pensioen poedeltje naakt te gaan doen. Gewoon bloot als op de dag van mijn geboorte, die mensen uit het vliegtuig te halen en naar de terminal te brengen.
Het idee lijkt me enig. Ik denk dat ze me sneller naar het Pieter Baan Centrum af hebben gevoerd dan dat ze mijn salaris overmaken, maar toch.
Uiteraard wilden mijn collega's dit zwart op wit, want dit wilden ze wel meemaken, en anders er filmpjes van zien.
Maar ja. het grootste deel van mijn collega's is tegen die tijd al lang en breed uitgestrooid, of op weg om uitgestrooid te gaan worden. Dus ik kon dat makkelijk beloven. Ik moet alleen nog een oplossing vinden voor de collega's die dit nog wel gaan meemaken. Ja, of gewoon niet terugkrabbelen. Ik kan het altijd gooien op een lage bloedsuiker, met dank aan Gordon Heuckenroth.

Mijn laatste rit in de vroege dienst van deze week was ook een mooie. Een  passagier vroeg me of ik iets kon betekenen: passagier in kwestie had namelijk een telefoon vergeten in het toestel. In een vlaag van opperste vriendelijkheid vroeg ik de regie of ik terug kon naar het toestel om de telefoon op te halen.
En dat kon. Dus hoppetee, passagier terug in de bus gekegeld, en met gezwinde spoed terug naar het toestel in de hoop dat er nog mensen waren die even konden kijken.
Goddank, het vliegend personeel was er nog, ik storm als een volleerd commando die trap op en vraag of ze even kunnen kijken op stoeltje 8c of daar een telefoon lag.
Na een paar minuten zoeken kwam er inderdaad een telefoon tevoorschijn, welke mij overhandigd werd door een stralende steward die mij mededeelde dat hij het zo lief van me vond dat ik terug kwam voor die telefoon. Daarop zei ik dat de passagier mij een blowjob beloofd had, en ik die maar eens in ontvangst ging nemen. De verbijsterde steward sproeide van schrik zijn net genomen slok fris op werkelijk formidabele wijze weer uit.
Goed. Passagier blij (overigens zonder tegenprestatie, het was maar een grap, heus!!!) en zo kwam er ook aan die dag weer een einde.

Omdat ik al een paar weken pijn aan mijn lies had, en dus vermoedde dat ik geplaagd werd door een liesbreuk ging ik vandaag vergezeld van mijn lief naar de dokter. Nu hebben doktoren de onhebbelijke gewoonte om te zeggen dat je het nog maar even aan moet kijken, dus ik heb ruim de tijd genomen om het nog maar aan te kijken, voordat ik naar de dokter ging.
Maar ja. Dan moet je dus je lies door zo'n arts laten bekijken. En dat voelt toch vreemd, zeker omdat het overgrote deel van deze praktijk uit vrouwelijke artsen bestaat.
Dus diep in de ochtend op gestaan, om mijn mannelijkheid extra schoon te schrobben, glimmend kaal te scheren, te ontluizen en van geur neutraliserende middelen te voorzien. Alles opdat de arts het idee zou krijgen dat ik niet volstrekt onverzorgd ben.
Nee, dit is natuurlijk schromelijk overdreven. Ik ga natuurlijk niet ontluizen, beter dat ze bewijs heeft en een insectenverdelgingsmiddel voorschrijft, als ze er toch bezig is. Maar het blijft onwennig dat een arts eens uitgebreid in mijn edele delen moet tasten om te achterhalen of het al dan geen liesbreuk is.
Ik moest wat dingen doen, en uiteindelijk vond ze dat ik geen liesbreuk heb, maar gewoon een verdomd lastig zijnde pees. Dat is prettig. Of ja, prettig. Dit kan ik dan weer af met pillen, in plaats van een operatie. En dat scheelt.

Goed, ik denk dat mijn gekke dagen voorbij zijn. Hoewel ik nu precies één dag vrij ben en besloten had dat dit dé dag is om wat klusjes in de tuin te gaan doen. Is mogelijk ook niet heel handig.
Ik wens eenieder een mooi weekend toe.