Roken, rijden en muziek

Ik zat achter het stuur van mijn auto. Bijna 200 kilometer voor de boeg, dus gas op de plank, radio bulderend hard aan, lekker comfortabel onderuit gezakt. Ik ben zo iemand die weinig scrupules heeft, dus ik rook gewoon in de auto. Raampje een klein beetje open zodat ik niet hoef te wapperen tegen de rook. Bij de de volgende hijs, *plop* valt er een askegel in mijn schoot. En dit gebeurde me steeds vaker. Hoogst irritant.
Ik zit achter het scherm van mijn pc. Te kijken hoe de letters zich vormen op het scherm. *Flop*. Een askegel op mijn toetsenbord. Ik denk dat ik nu weet waarom mijn 'e'-toets zo hapert.
De reden van dit alles. Zelfdovende sigaretten. Alles voor de veiligheid, dus sigaretten moeten zelf dovend zijn. Voor die enkele Amerikaanse mongool die niet wakker kan blijven met een peuk in zijn knuisten.
De hufter die dit verzonnen heeft, mogen ze wat mij betreft opknopen. Als je te lamlendig bent om je ogen open te houden tijdens het roken, dan rook je maar niet. Of je gaat eens vroeg naar bed. Nu rook ik, krijg ik misschien wel longkanker, en in elk geval een berg irritatie als mijn auto (toch al niet de schoonste van het land) mijn kleding of mijn toetsenbord weer eens onder de as komen. En dan vraag ik me meteen af hoe dat zelfdovende tot stand komt. Welke chemicalieen voegen ze nog meer toe?
Lucky Strike. Die smeerlappen. Wel halleluja-kaartjes in de pakjes over hoe geweldig het is om Lucky Strike te roken, en hoe lekker het wel is. Maar niet even mededelen op diezelfde kaartjes dat er een kleine verandering heeft plaats gevonden. Want de wet stelt dat sigaretten zichzelf moeten doven. Onzin wet.
Ik kies ervoor om te roken. Maar niet om telkens onder de as te zitten, waar dat totaal onnodig is.
Dus mijn stopmotivatie wordt groter.

Mijn auto. Mijn trouwe blauwe gebakje. Van 80000 bij aanschaf, nu bijna 2 jaar geleden, naar 187000 per heden. In die 2 jaar heb ik zelf een keer de olie moeten bijvullen. En hij doet het altijd. Winter, zomer, sneeuw, regen, stormwinden. Van Den Helder naar Zuid Limburg. Van Groningen naar Normandie. De Betuwe, de Veluwe. Volgeladen, leeg. 140 of stapvoets. Niks is hem te gek. Maar in die twee jaar ga je je auto ook echt kennen. Zo is me opgevallen dat Fransen soms toch niet helemaal logisch in elkaar zitten. De knopjes voor de electrische ramen. Die zitten niet in de deur. Dat zou logisch zijn. Nee, als ik mijn raam open wil maken, moet ik naast de versnellingspook graaien. Daar, aan de onderzijde, zitten twee minuscule knopjes. Dus ik moet nog best diep graaien ook. Sterker nog, mijn armen zijn iets te kort (bouwfoutje) dus ik moet mijn hele lijf schuin naar rechts onder bewegen.
Als ik mijn auto in zijn achteruit zet, en ik ga achteruitrijden, dan gaat bij wijze van service de achterruitenwisser aan. Leuk als het regent. Totaal nutteloos als het een zonnige dag is. Sommige mensen zeggen dat dat normaal is. Dat dat hoort. Ja, dat zal wel wezen, als het regent. Maar niet als het kurkdroog is, bij 24 graden.
De vloermat. Die leidt zijn eigen hinderlijke leven. Als ik niet oppas, dan schuift dat ding naar voren, en komt over de koppelingspedaal heen. Vele fabrikanten gebruiken daar klemmetjes voor. Citroen niet. Die laat de bestuurder acrobatische toeren uithalen om die mat weer in het gareel te krijgen. Ernstige uitdaging als je aan het opschakelen bent, omdat je op een snelweg in wil voegen.
Ondanks alles, gaat de auto er niet uit. Het is een prettige auto. De stoelen zijn comfortabel. Hij heeft me nooit laten staan. En ik koester mooie herinneringen aan het ding.
Silly, sentimental me.

Einde van de maand komt eraan. Dan ga ik spelen bij een groot militair orkest. Op uitleenbasis. Want er mogen geen externen meer ingehuurd worden, dus als een orkest mensen tekort komt, gaan ze bij anderen kijken of er collega's zijn die kunnen inspringen. Dat houdt in, dat ik er niet voor betaalt krijg. Jawel, in vrije dagen. En ik krijg uiteraard mijn reiskosten (en die zullen er niet om liegen, van Tiel naar Assen, twee keer, en van Tiel naar Stadskanaal) vergoed. Maar wat ik er leuk aan vind: ik ga voor het eerst in jaren weer eens met een harmonie orkest spelen. Tijdens de dag of nacht van het gedicht.
Los van het feit dat dit een leuke snabbel zal zijn, is het ook een goeie voorbereiding op mijn vakantie naar Frankrijk, aankomende zomer. Want ook dat is een harmonie orkest.