vrijdag 21 september 2018

Update.

Had ik al eens gemeld dat ik mijn werk als chauffeur op het platform van Schiphol echt te gek vind? Ja, vast wel. Het past goed bij me. Ik heb er ongelooflijk veel lol in.
Maar ik herken een valkuil als ik hem zie, dus ook daar moet ik waken voor al te veel nonchalance. Nee, geen zorgen, ik heb nog geen mensen van hun sokken gereden, of vliegtuigen definitief aan puin gebotst (dat zou dan ook wel in het nieuws zijn geweest). Maar een zekere lossigheid is inmiddels wel in mijn werken gekomen. En dat is goed, want het betekent ook dat ik me prettig voel op mijn werkplek.
Te prettig misschien wel.
Want soms doe je dan dingen die dan weer niet helemaal volgens de regels zijn, en dat niet zozeer uit garstigheid om die regels te willen overtreden, maar gewoon, uit nonchalance.
Dat zit zo:
Afgelopen week was het bij Q-music week van de top 500 van de 2000's. Allemaal muziek uit mijn vroege 20'er jaren. Geweldig vind ik dat. Het is dat adolescentie-sentiment niet bestaat, maar dat was het een beetje. Woon-werkverkeer zou mogelijk last kunnen hebben gehad van mijn toch wat ver opengedraaide boxen als er een liedje langskwam met wat vrolijke basdrum erin.
En ook in de bus kan ik er heerlijk van genieten. Uiteraard is het zo dat als er passagiers in de bus zitten, ik mijn radio uit zet. Want de reiziger zou er theoretisch last van kunnen hebben, dus geen muziek. Bovendien, als ik al muziek aan heb staan, is het zacht, want ik moet wel alle porto-berichten kunnen horen, en als er een afhandelingsstop is dan moet ik ook dat auditief en visueel opmerken, en dat gaat gewoon lastiger als Q uit de boxen schalt.
Goed, ik moest een vlucht afhandelen, en die was iets later dan in mijn scherm stond. Geen reden tot paniek, wel reden om mijn bus eventjes te verplaatsen, aangezien er op de plek waar ik aan het wachten was met mijn bus, een ander vliegtuig zou komen. En dus kon ik nog wat langer genieten van de jaren 2000. Ook fijn. Rondje rijden, en mijn kist kwam binnen. Hoppa. Bus erbij, deuren open, vriendelijk wuiven naar de stewardess ten teken dat ik er klaar voor was, en de mensen konden uit- en instijgen. Na nummer 50 zette ik de passagiersstroom stop, en stapte achter de laatste aan, mijn bus in. Om meteen geconfronteerd te worden met mijn eigen nonchalance. Want uit de boxen schalde -in alle opzichten weinig subtiel- het welbekende "Fuck You" van Lilly Allen.
Een beetje raar is het wel. Zeker gezien het feit dat je toch wel een soort van karakteronderscheid kan maken tussen vluchten. En dit was het soort vlucht dat zeker niet echt aansluiting zou vinden bij een liedje waarbij "Fuck You" vaker klinkt dan moreel gewenst is. En juist daarom schoot ik dus in de lach. Ik weet niet of mensen er echt aanstoot aan hebben genomen, maar het drukt mij wel weer met de neus op de feiten. Ik moet dus echt mijn nonchalance wat beteugelen.

Het gewraakte liedje.

Verder was het natuurlijk een vreselijk droevige week. De gebeurtenissen in Oss zijn te afgrijselijk om over na te denken.
Maar nadenken erover doe je toch. Ik zou van mezelf altijd beweerd hebben dat ik dat niet zou doen, omdat ik daar toch wat te nuchter voor ben, maar mijn eigen karakter slaat me dan toch met een zekere wispelturigheid om de oren.
Het zal je kind maar zijn. Wat een een pijn, wat een botte ellende. Alle betrokkenen zullen dit nooit meer kunnen vergeten. Ik kreeg er een brok van in mijn strot. En moest denken aan Jente. Jente, die ook vaak in zo'n Stint wordt vervoerd, en waarvan haar kdv beweert dat ze er veilig mee overweg kunnen. Het zal zo zijn.
Wat mij echter toch enige wrevel bezorgt is dat er direct na die rampzalige reis allemaal mensen opduiken die hun verhalen en ervaringen met die Stint delen. Als "getuigen". Die dan ineens allemaal gaan roepen dat ook zij onveilige ervaringen hadden met het ding. Als die mensen dat meteen na hun ervaring geroepen hadden, en ook zo openbaar, dan was dit mogelijk niet gebeurd, of wel soms? Waarom dan pas na zo'n gruwelijk ongeval? Om ook eventjes publieke aandacht te krijgen?
En wat mijn gevoel van walging echt doet toenemen waren de onderstaande mispunten: (En helaas, hun namen zijn deels weggestreept).

Deze zogenaamde mensen hebben duidelijk geen seconde nagedacht voor ze hun walgelijke hersendiarree openbaar maakten. Voorop gesteld dat het maar helemaal de vraag is of dit soort net-niet-menselijke-verschijningsvormen überhaupt beschikken over het vermogen tot nadenken. En het blijkt maar weer dat mijn eerdere pleidooi voor psychologische keuringen voorafgaand aan het verkrijgen van een social-media-account, echt geen overbodige luxe is.
En het erge is: dit soort ranzige varkens in mensengedaante heeft stemrecht. En -veel griezeliger- het mag zich voortplanten. Hoewel, als je zulke gedachten openbaar maakt, lijkt het mij (en ik hoop het van harte) dat dat voldoende anticonceptie is. Welke vrouw zou zich nu willen laten bevruchten door iemand met de empathische vermogens van een door en door verrotte avocado?

En dan is het inmiddels vrijdag. Er wordt door een of andere bekende columniste een column voorgelezen. Ik hou het nog wel droog. Ik moet ook wel, want ik ben aan het rijden, en rijden met natte, lekkende ogen is nu eenmaal geen heel erg goed idee. En dan doet Q-music er nog ff een schepje bovenop. Dochters van Marco Borsato. En ondanks dat ik geen overdreven fan van Marco Borsato ben en mezelf nog steeds als redelijk nuchtere, gezonde Hollandse jongen beschouw, hakt die er wel in.
Omdat ik me besef dat dat gevoel van weemoed en die trots op je kinderen nu juist iets is dat je met je kinderen wel wil meemaken.

En de ouders in Oss......




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...