Jente Spam

Jente-spam op mijn blog.
Ik ben na een uur of 9 op de bus rijden op Schiphol toch wel een beetje gaar.
Dus ik kom thuis, en Ilse is met Jente even de dagelijkse boodschappen doen. Dat vind ik op zich wel fijn, want het betekent dat ik heel even op mijn gemakje met een kopje verse koffie kan landen zogezegd.
Dan komen ze thuis en is het een spraakwaterval tot en met. Heel gezellig. Als ze niet uit haar hum is.
En vandaag is ze dat niet. Wél heeft ze blijkbaar behoefte om 'de baas' te spelen. Wij mogen pas praten als ze met haar 'pakketje' rammelt.
Dat pakketje is een puntenslijper waarin ze een knoop en een haarelastiekje gestoken heeft.
Dan rammelt ze ermee, en mogen we elkaar vertellen hoe onze dag was. Maar als ze weer rammelt, moeten we beslist onze mond houden, op straffe van "bozigheid" van haar. En als we helemaal niet meespelen... Enfin, de trommelvliezen moesten toch nog herstellen van een dagje taptoe repetitie en een dagje Schiphol.
En toen?
Toen werd het tijd om doktertje te spelen.
Vooooooordat u nu meteen de jeugd- en of zedenpolitie op mij afstuurt, dit is nog onschuldig, en ondanks dat ze eigenlijk wel verwacht dat ik een ziekenhuiskleedje aantrek, gaat het niet veel verder dan dat ik me toch moest omkleden, en ik in dat proces best wel even "ziek" op bed wil liggen.
Haar manier van doktertje spelen (voor veel ouders misschien wel bekend) is dat ze de oordoppen van mama's iphone pakt, en met de plug niet heel zachtzinnig ermee in mijn been, buik, arm of (als ik hier geen paal en perk aan stel) in mijn mond te duwen. Dit bij wijze van prik.
Het feest voor haar is natuurlijk helemaal compleet, als ik doe alsof (en vaak is het door haar woeste enthousiasme geen kwestie van doen alsof) het heel erg pijnlijk is.
Dan krijg ik een beetje het gevoel dat het hoe pijnlijker hoe leuker is.
Daarna moet er, gelijk een heuse, echte dokter ook met de stethoscoop geluisterd worden naar mijn buik. Ook hier vervullen de oordopjes van mama's iphone een ware glansrol. Het ene dopje wordt in haar eigen oor gerost, het andere dopje tegen mijn buik.
Om dit proces voor haar zo makkelijk mogelijk te maken, kruipt ze op bed, gaat nonchalant op mijn buik zitten (dit doen de knappe verpleegsters in het ziekenhuis niet, jammer genoeg) en drukt bijkans dat oordopje dwars door mijn middenrif.
Tot hier geen echte onoverkomelijkheden, behalve dan dat ik vergat om haar haar schoentjes uit te laten doen, en ik hiervoor onevenredig zwaar bestraft werd toen ze een van die schoentjes uit het niets (en ik geloof ook wel per ongeluk) in mijn edele delen plantte om haar evenwicht te houden.
De tranen van ellende biggelen nog steeds langs mijn smoel.
Fijn hoor, doktertje spelen...
Het eindigde ermee dat ik moest slapen.
Met dat ik snurkgeluiden maakte, krijste ze nog even:"Slaap je nog?" en:"Je moet wel slapen hoor".
Toen ik zag dat ze de trap weer afliep, riep ze nogmaals dat ik moest slapen. Om daar aan toe te voegen:"Je moet altijd slapen, je mag nooit meer wakker worden".
Okee....
Wellicht toch een carriere als lijkschouwer overwegen voor dat kind.

Ons kleine boefje is sowieso wat directief in bepaalde zaken.
Het spelen van verstoppertje is een kunst op zich bij haar.
Want verstoppertje spelen vindt madammeke erg leuk. Jammer voor haar (en misschien wel prettig voor ons) heeft ze nog niet helemaal in de gaten hoe dat precies werkt. Ze kondigt namelijk erg precies aan waar ik moet gaan staan tellen, en waar zij zich gaat verstoppen. Meestal, doe ik alsof ik dat niet hoor, en ga ik als een lijpe lotje de benedenverdieping door om haar te zoeken. Dan giert ze het uit, omdat ik haar niet kan vinden.
En dus vind ik haar.
Maar ook als ik me moet verstoppen, staat eigenlijk bij voorbaat al vast waar. Ik ben er nog niet uit of ze echt niet in de gaten heeft, dat verstoppertje te maken heeft met moeite doen om te zoeken, of dat het gewoon een villein soort luiigheid is, die maakt dat ze wel wil zoeken, maar daar ook weer geen overdreven hoeveelheid energie in wil steken.
Meestal verstop ik me dus, geheel tegen haar zeer duidelijk uitgesproken wens, ergens anders.
Het is dan wél zaak dat ik haar stemgeluid goed blijf interpreteren, want owee als ze me dan niet vindt, gaat dat 2 minuten goed, maar dan slaat de door boosheid aangewakkerde paniek toe, en om in een onstuitbare huilpartij, waarvoor ik me met alle liefde nog eens zou verstoppen.

Maar verder is ze echt heel lief hoor.