herinneringen deel weet-ik-niet-meer

In 2004 of 2005 werd ik meegevraagd op een concertreis naar Slowakije.
De eerste van een hele reeks reizen die ik met het Vu-orkest zou maken. Een hele reeks concertprogramma's en mooie locaties.
Maar vooral ook mooie herinneringen aan leuke mensen, meisjes en ontelbare liters bier en gekkigheid dat vaak op, maar net zo vaak over het randje ging.
Dit alles geregisseerd door een bestuur, en gedirigeerd door Daan Admiraal, die als geen ander wist hoe hij plezier, vriendschap en op hoog niveau muziekmaken wist te combineren.
Inmiddels ben ik al net zoveel jaar geen lid als wel lid van dit illustere orkest, maar toch "volg" ik dit orkest nog steeds een beetje. Misschien juist wel om wat ik hierboven schreef, en ook omdat ikzelf gedurende 1 seizoen mijn stempeltje op dit orkest mocht drukken als bestuurslid.

Van de zomer overleed Daan Admiraal. Daarover is al meer dan voldoende geschreven, beter dan ik het ooit zou kunnen. Iedereen die ooit onder zijn leiding heeft mogen spelen, koestert zijn eigen herinneringen aan deze man, en die van mij zijn louter positief.

Het huidige bestuur van "mijn clubje" had het fenomenale idee (het had er een van mij kunnen zijn) om in plaats van de gebruikelijke woensdagavond repetitie, een bijeenkomst te organiseren om herinneringen aan Daan op te halen, bij te kletsen. En dit voor zowel oud-leden als huidige leden.
Ik besloot te gaan.
En dat was een van de betere beslissingen die ik de afgelopen week genomen heb.
Want ondanks dat er mensen rondliepen waarvan ik me oprecht afvroeg of zij wel zo laat met alcohol in hun handen mochten rondlopen van hun ouders, waren er ook een heleboel oude bekenden. Met wie het enorm gezellig bijkletsen was. Als vanouds lachen om grappen die net aan over het randje gingen. Bijkletsen over werk, hobby en muziek. En met mijn generatie genoten tot de conclusie komen dat we toch echt oud waren, en de huidige leden echt jong. En verbazend om te horen dat er van die generatie toch nog maar erg weinig mensen, veel spelen. Heel verbazend, je zou er bijna iets van gaan denken, ten aanzien van degene waarover de herdenking ging.
En ons te verbazen over het feit dat er een kerel rondliep, met exact hetzelfde kapsel als Daan, in dezelfde kleur. Om vervolgens nog maar eens een klap van verbazing te krijgen toen er een dame binnen kwam met een (groene) vouwfiets. We hadden al bijna die man, met de vouwfiets van de dame in kunsthars gegoten als standbeeld voor Daan.
Daar dronk ik dan maar een biertje op.
Gehaald door ook weer zo'n vu-veteraan. Ik vermoed dat ik ooit iets lelijks tegen of over hem gezegd had, want hij kwam aan met een vers gebroken glas, waar de scherven net niet uitvielen. Ik bedoel: je geeft iemand nu eenmaal geen kapot glas, want een pijnlijke dood is dan nog wel de minste van je problemen.
Maar omdat ik nu eenmaal niet helemaal van gisteren ben, dronk ik 3 slokken, en ging voor een nieuw glas.
Ten slotte moet je sommige situaties ook een beetje uitbuiten, nietwaar?

Het was mooi herinneringen ophalen.

We maken ze ook.
Hier, thuis. Waarschijnlijk lachen we er later om, maar op dit moment hangen onze beide oogleden op half zeven, en is de enige die echt leven uitstraalt, Jente.
En dat leven gaat gepaard met ongelooflijk veel drama, schreeuwen, huilen. Echt ongelooflijk welk een volume er uit het strotje van mijn dochter kan komen als iets niet mag, of niet helemaal naar haar zinnetje gaat, of als ze iets niet mag.
Het begon met:"Ik ben twee en ik zeg nee". Dat loopt naadloos over in:"Ik ben drie, en ik doe het nie", en ik vrees voor:"Ik ben vier en ik ben een klier", "Ik ben vijf en gedraag me het liefst als een rotwijf" en:"Ik ben zes en ik bezorg mijn ouders graag heel veel stress".
Als voorbeeld:
Madammeke wilde dolgraag iets tekenen. Maar madammeke mocht even ervoor niet met de rijst spelen, dus had ze 100 puzzelstukjes op de grond gesmeten. Van mij mocht ze best tekenen, maar nadat ze de puzzelstukjes had opgeruimd. Dat was niet hoe zij het voor zich zag. En luid brullend stortte ze op de grond. Nadat ik bromde dat het ook wel wat minder mocht, stond ze op en zei nog nasnuffend en snikkend:"dan ga ik wel naar boven"...

Ander voorbeeld:
Madammeke wilde eigenlijk al niet naar bed, maar als het dan per se moest, dan met warme melk met honing. Dat vonden wij niet zo nodig, en dat hebben we geweten.
Varkens die gillend een slachthuis in worden geknuppeld, zijn stille koorknaapjes vergeleken bij waar Jente ons op trakteerde. Krijsen, gillen, brullen, schreeuwen, janken, trappen als een volslagen gek.
En dan moeten we nog echt opletten of er niet nog nuttige informatie zit, tussen al het gekrijs en gebrul, want het kan je zomaar ontgaan dat ze al krijsend de mededeling doet dat ze moet plassen.
Gelukkig, dat kregen we mee, dus maar even op het potje. Nog steeds krijsend. Ik verwacht serieus een dezer dagen de kinderbescherming op de stoep. De nieuwe buren moeten haast denken dat we een foute priester op Jente laten passen of zo. Het is gewoon ronduit beschamend.
Toen ze eenmaal klaar was, en wij haar van het potje weer naar haar bed wilden takelen, begon het trappelen, ook weer met als gevolg dat de opbrengst de hele slaapkamer door vloog.

Het is een fase
Het is een fase
Het is een fase
Het is gewoon een draak van een kind.

Het is niet alleen maar ellende, begrijp me goed. Als ze slaapt, is ze ongelooflijk zoet, vertederend en lief. En het is maar een fase, dus over 15 jaar hoop ik dat Ilse en ik het glas kunnen heffen omdat we zo'n leuk mens op de maatschappij loslaten.
Maar van wie ze dat (slecht getimede) gevoel voor drama vandaan heeft, is me een volslagen raadsel.

Het seizoen is weer begonnen, en de agenda als trompettist is los van de kapel leeg. Leeg omdat ik veel tijd vrijhou om lekker met mijn hobby's bezig te gaan: bus knorren (suizen, want het is hoofdzakelijk elektrisch) en mijn hobbyclubje van de auto's.
Dus weer een leuke periode waarin ik ook weer mooie herinneringen hoop te maken.