Weer thuis.

Met vorig jaar een weekje naar Drenthe (toen nog met de kerreven), luidde ik mijn bestaan in als vakantie-gaand-huisvader.
Dat was een beetje een mager voorspel, want de camping was een niet geheel bij ons passende vakantie-fabriek, waar men het woord 'hygiëne' wel kende, maar dan hoofdzakelijk uit de boekjes, en zeker niet uit de praktijk.
Ook het volk dat op die camping stond, was maar matig aan ons besteed, maar daarvan zou ik nog kunnen toegeven dat dat geheel aan ons ligt.

Dit jaar waren we zó erg aan vakantie toe, dat we vroegtijdig in Frankrijk een camping zochten en boekten.
En dit jaar dan voor het eerst langer dan een week, verder dan 3 uur rijden, en met een tent waar zonder problemen een heel weeshuis in had gepast.

De Vogezen (Elzas, Haute-Rhin). Vlak bij Basel, vlak bij Duitsland. Een prachtig berggebied. Prachtig omdat ik het rijden daar, over al die bergpassen en al die haarspeldbochten bijzonder gaaf vond. Zeker ook omdat de uitdaging erin zat om de koppeling en de remmen van de auto te sparen, zonder daarbij in een ravijn te storten of onherroepelijk met de kont van de voorligger in contact te komen. Meerdere malen leek het erop alsof mijn stuurmanskunst ervoor zorgde dat Ilse onvrijwillig haar ontbijt zou verliezen, en Jente gaf meermaals aan dat ze toch wat misselijk werd. Hey: alles om de oude Picasso van Ilse te sparen.
Prachtig ook omdat de uitzichten fabelachtig mooi waren. Eenmaal aan de top van zo'n 'col' beland, kon je (als de wolken niet in de weg hingen) naar beneden kijken. Naar een pracht van een meer. En zag je onder je de wegen omhoog kronkelen, die je net met al je stuurmanskunsten zonder schade te maken hebt gereden.

Over die auto gesproken: Ilse wilde dus dolgraag met haar Picassootje gaan. En al bij het inladen, kreeg ik bange vermoedens dat wat we mee wilden (moesten?) nemen, niet zou gaan passen. Want de picasso is gewoon een kleinere auto dan mijn C5. Ik hou voortaan mijn smoel, want Ilse is er een grootheid in om alle troep die nodig is, gewoon in een veel te kleine auto te proppen, waarbij er nog plaats is  voor mij, Jente en Ilse zelf. Chapeau. Oke, toegegeven: ze hing wat door haar achterassen, en echt comfortabel werden de drempels in Almere niet. Maar zonder mokken, zonder zeuren, zonder rammelen, kortom: zonder enig probleem reed de Picasso bijna 3000 kilometer.

Onze eerste keer tent was niet meteen liefde op het eerste gezicht. Dat wil zeggen: de tent qua model wel, qua exemplaar... Nee.
Want de Vogezen is een berggebied, en onze camping lag prachtig in een dal. Met als nadeel dat regenwolken er lang in blijven hangen. Om daar hun regen eens lekker los te laten.
Onze tent kwam van marktplaats. Om eens te kijken of het kamperen in een tent ons zou bevallen.
"Lekvrij", zo schreeuwde de advertentie ons toe.
Nou, ik weet niet veel van tenten af, en hoeveel water er door het tentdoek mag komen, of dat daar dan een bepaalde marge op zou moeten of mogen zitten. Maar in mijn optiek betekent lekvrij, dat een tent niet lekt als het regent. Geen druppel.
En als je dan een tweede hands koopt, kan ik me nog een beetje voorstellen dat het wat "zweet".
In ons geval betekende lekvrij, dat bij de eerste de beste regenbui (meteen al de tweede dag) er op veel plekken gewoon water naar binnen kwam. Alsof er gewoon geen tentdoek zat tussen ons en de regenbui. (Die dus onbarmhartig lang bleef hangen).
Ik zag onze vakantie al helemaal in het water vallen, maar Ilse (god, wat ben ik blij met dat mens) nam het allemaal blijmoedig op, duwde mij en Jente in de auto en stuurde ons via allemaal omwegen naar de mc voor een kop koffie.
We hebben 1 nachtje geimproviseerd moeten slapen, maar de volgende dagen bleef het droog, en gelukkig verkocht de dichtstbijzijnde Decathlon impregneerspray. En dat spul heeft de tent (en ons en onze goederen) gedurende de rest van de toch wel aanwezige en ook dan weer bizar lang aanhoudende regenbuien, goed waterdicht gehouden.
Ergo: de tent mag blijven. Want het is een (asociaal) groot gevaarte waarin we als klein gezin al onze al dan niet broodnodige shit kunnen opslaan.
Maar toch... 99% van mijn aankopen op marktplaats gaan goed. En juist de aanschaf die ons droog had moeten houden, bleek afkomstig van iemand die de waarheid niet zozeer met een korreltje zout nam, maar met een hele vrachtwagenlading.
Die andere tweedehands aankoop: de koelkast, bleek een topper te zijn. Uiterlijk niet de meest nette, maar alle eetwaar en medicamenten bleven goed koel. Sterker nog: hij functioneert beter dan op basis van leeftijd en uiterlijk verwacht kon worden. Fijn is dat. Want Pastis is natuurlijk koud het lekkerste.

Los van die toch wat rare avonturen, hebben we gewoon een heel fijne vakantie gehad. Jente was niet weg te slaan uit het speeltuintje van de camping, en wij kwamen af en toe zelfs tot rust.
De eerste week waren er allemaal hele leuke mensen, die gewoon even een praatje maakten, die kinderen hadden in dezelfde leeftijd.
Hoewel het voor ons toch wel leuk was om er even weg te zijn. Dus moesten we Jente uit de schommel knuppelen, om naar een bezienswaardigheid te gaan. Ik had mijn zinnen gezet op een paar exclusievere modellen voor in mijn verzameling. Maar telkens als we dan zover waren dat we weg konden (Jente uit de schommel trekken, was echt serieus zwaar lichamelijke arbeid, en dan laat ik het mentale deel maar even voor wat het is), kwamen we rond lunchtijd aan en bleek alles wat ook maar enigszins op interessante winkels leek, dicht. Tot ver ná lunchtijd.
Ten einde raad, toch maar eens mijn grote vriend Google geraadpleegd. Wanneer is er waar een brocante markt. En google wist raad.
Anderhalf uur verderop, tegen de Zwitserse grens aan, zou een overdekte brocante markt zijn.
Bij aankomst, schoten zowel Ilse als ik in de lach. De navigatie stuurde ons een nieuwbouwwijk in een dorpje in, en liet ons halt houden bij een woning. En inderdaad, achter die woning, stond een party-tent opgesteld voor de ingang van een garage. En onder die party-tent zat een bejaarde dame ons zeer vriendelijk toe te lachen. En in die garage stonden inderdaad allemaal ouwe spullen.
Er was niks aan gelogen.
Maar die garage was niet gek veel meer dan 4 vierkante meter, en mijn idee van een brocante markt, is toch iets meer omvattender dan 4 vierkante meter...
Anderhalf uur voor gereden....
Wegwezen dus.

Ilse moest nodig. Jente moest nodig. Geen toilet te bekennen, dus even buiten het dorp een beschutte plek zoeken.
Ilse laat Jente haar ding doen, gaat zelf haar ding doen, en terwijl ze dat doet, komt er op een kleine 100 meter van haar af een startend vliegtuig langs.
Ze kon ook niet weten dat het veldje waar zij haar behoefte wilde doen, pal naast een start en landingsbaan zou liggen.
Ik stel me zo voor dat de piloot zijn praatje opdreunt, en stoïcijns verdergaat:" en als u nu naar rechts kijkt, ziet u twee halve manen uit het gras steken, welke behoren aan een persoon die echt niet langer kon wachten".
En dan te bedenken dat het rookhok van ons buschauffeurs op last van de piloten geplaatst is, omdat het zien van rokende mensen op Schiphol blijkbaar tot overlast kan leiden.
Ik moet bekennen: ik had er veel lol om.
Maar Ilse nam wraak...
Zelf kwam ik ook aan de beurt voor een stevige portie wildplassen, toen ik in de bergen reed. Gelukkig zijn daar veel stops, maar niet veel waar enige beschutting is. En om nu tegen een rotswand omhoog te klauteren, gaat wat ver. Dat lukt niet met mijn toch wat rondere behuizing, en al helemaal niet als die ronde behuizing deels bestaat uit een drukkende, volle blaas.
Maar als man toch makkelijk, want ik doe gewoon de achterdeur en de voordeur open, en ik sta enigszins beschut (mijn mannelijkheid hangt in elk geval niet voor het oog van de voorbijstormende passant in al zijn glorie uit mijn broek) te plassen.
Ilse "vergat" echter dat ik aan het wateren was, en deed met net even teveel pretlichtjes in haar prachtige, blauwe ogen, de achterdeur weer dicht.
Weg beschutting. Hallo schaamte.
Gelukkig was ze niet zó vals dat ze de deur dicht liet.

Ik weet 100% zeker dat wij bij aankomst én vertrek dé teleurstelling van de camping waren.
Tent opzetten en tent afbreken: het ging allemaal zonder ruzie. Het ging allemaal van een leien dakkie. Toen we bij vertrek van een oude dame de vileine vraag kregen of we een aanhanger hadden, wees ik nonchalant naar Ilse, en zei dat ik een vrouw had die bijna griezelig goed kan inpakken.

Het was een mooie vakantie, en met dank aan de koelkast, hebben we een paar mooie flessen Pastis en een paar ongelooflijk lekkere kazen meegenomen (die we inmiddels in de keukenkoelkast hebben liggen, die ik dus nu eigenlijk niet durf open te maken. Want Franse kazen smaken ongelooflijk lekker, maar de geur is denk ik vergelijkbaar met het gifgas dat ze in de loopgraven gebruikten).

De camping zelf (au Mica) is een totale aanrader als je kinderen tot een jaar of 12 hebt, en de omgeving de Vogezen, de Elzas, is fenomenaal. Er zijn talloze bezienswaardigheden, en als je van wandelen houdt, kom je gegarandeerd aan je trekken. 

Straks weer lekker aan het werk, maar eerst nog even uitrusten.