Hompkanon.

Ik had er stiekem wel een beetje tegen op gezien. Een dienstreis in mijn vakantie naar Finland.
Het was namelijk niet de eerste keer dat ik naar Hamina ging, en ik ben ook wel echt aan vakantie toe.
Ik heb deels gelijk gekregen. Het was niet leuk.

Het was niet leuk omdat:
De muggen.
Ik vroeg bij aankomst aan een lokale militair of ze veel muggen hadden. Nee, zei de man. Ik geloof dat hij mij wilde stangen. De muggen in Finland zijn werkelijk in alles overdreven. Het gezoem rond je oren, diep in de nacht, als je eigenlijk wil slapen, klinkt daar alsof er een Japanse kamikaze piloot op je af komt. Of het zijn overdreven kleine krengen, wiens beet nog veel erger is dan die van een huis- tuin- en keuken mug uit Nederland. Sommige mensen zagen er dan ook uit alsof armen en benen aangetast waren door lepra, en niet lang meer aan het lichaam vast zouden zitten. Rooie vlekken die in een enkel geval leidden tot totale verstijving. En de jeuk... Niet meer normaal. Turbomug 2.0 of zo.
De legering.
Veel over gezegd onderling, maar wat mij vooral erg tegenviel waren de bedden. De matrassen waren van het soort waar je je schoonmoeder op legt als ze langer dan 30 minuten komt logeren. Te dun en te zacht. Ook het kussen was een hap dikke lucht in een katoenen zak. Als je je hoofd erop vleide, voelde je gewoon alle lucht uit het kussen wegvloeien en lag je als zonder kussen op je veel te zachte matras. De stapelbedden waren eigenlijk iets te laag, waardoor je, als je jezelf met een zucht van vermoeidheid even te rusten wilde leggen, je achterhoofd stootte tegen het bovenbed, en als je opstond om weer aan het werk te gaan, je je voorhoofd van een mooie bult voorzag. Sommige hoofden zullen dus door de bulten voor en achter wat groter zijn geworden. Er waren dus geen mogelijkheden om enigszins charmant in of uit je bed te komen.
De hitte.
Ook Finland zucht onder een hittegolf, en op zich is dat niet heel erg (een kleine spontane brand naast het taptoeterrein zorgde bijna voor een debacle), ware het niet dat onze legerleiding besloten had om ons in ons ceremoniële tenue te laten lopen. Voor het plaatje.
Dat is van lekker dik wol. Gemaakt voor Siberische temperaturen. Niet voor (sub)tropische.
Mijn CT is dus inmiddels een slordige 6 kilo zwaarder geworden door alle uitgelekte zweet en zout.
De Finse koffie.
De Amerikaanse band heeft zich wat koffie betreft ongetwijfeld vreselijk thuis gevoeld. Smakeloze, lauwige en te doorzichtig slootwater. Waardoor je geneigd bent om er teveel suiker, siroop of melk door te doen. Een beetje de oplossing die Starbucks biedt voor hun eigen laffe meuk die ze koffie noemen.
Of je het nu gratis bij de Finse paresto kreeg of dat je er 2 euro voor moest betalen op een terras. Het was het niet zozeer nét niet. Het was het gewoon helemaal niet.
Daar stond tegenover dat het leidingwater erg goed te drinken was. Behoort zelfs tot het beste van de wereld.

Het was wel heel leuk.

We zijn van taptoeshow naar streetparade gejaagd. Van taptoeshow naar bigband concert, met veel te weinig tijd ertussen. Maar we hebben het gecheft. En we hebben lekker gespeeld, voor volle zalen. En allemaal ons beste beentje voorgezet. (En ja, dat is een bewuste woordspeling).
Vooral het feit dat er met veel collega's gewoon een toffe week was met veel gezelligheid.
Leuk babbelen met nieuwe collega's.
Samen naborrelen.
Oke, ik geef toe: er zijn momenten bij mij gewoon volslagen zwart omdat ik niet zo'n drinker ben, en ik in een vlaag van verstandsverbijstering (ongetwijfeld veroorzaakt door drank) dacht dat ik collega Jurgen bij zou kunnen houden. Het schijnt zo te zijn dat ik een avond het zó bont heb gemaakt dat ik door zeer lieve en wat meer verantwoordelijke collega's van de kroeg naar het onderkomen ben gesleept. Maar daar weet ik niks van, en ik hoop maar dat ik niet al te zeer #metoo in de praktijk heb gebracht... Mijn zeer pijnlijke grote teen is hoe dan ook het tot nu voortdurende bewijs dat alcohol, Marnix en stoeprandjes niet de meest optimale combinatie vormen.
Zoals collega Rianne het verwoordde: Jij was gewoon jezelf, alleen het leven was eventjes een leveltje te hoog.
We hebben voor elkaar allemaal bijnamen verzonnen, en die van mij vindt zijn oorsprong in een reisje naar Nieuw Zeeland, inmiddels alweer een slordige 10 jaar geleden. Toenmalige collega Gerben maakte zich vrolijk over mijn weinig subtiele spelen van een mars. "Wat sta jij daar lekker te hompen", schaterde hij. Mijn persoonlijke mening is dat een mars lekker kloek gespeeld dient te worden. Niet kinderachtig, de mensen komen voor de trompet, dus gas erop en gaan.
Omdat ik nog steeds van mening ben dat niets zo lullig klinkt als een lullig gespeelde mars, speel ik lekker ferm mijn partijtje mee. Daarmee is dat "hompen" een eigen "werkwoordelijk" leven gaan leiden, en ben ik benoemd tot "hompkanon". Ik ben er nog niet helemaal over uit of dit om mijn trompet of om mij gaat, maar dat is nog een puntje van discussie bij een of hoogstwaarschijnlijk meerdere bieren. 

Uw nederige stukjesschrijver heeft zijn trompet meegegeven met de vrachtwagen naar Nederland. Die is dus nog niet terug gekomen. En dat is goed. De trompet blijft de komende weken in de kast, met uitzondering van wat oefenen als ik daar zin in heb.
Nog een paar daagjes op de bus, reizigers verplaatsen van gate naar vliegtuig en omgekeerd en dan mag ook ik even genieten van wat rust.

Fijne vakantie allemaal!