What are the odds?

What are the odds....

Schiphol verstouwt dagelijks bijna 200.000 reizigers. Waar ik als platformchauffeur er ongeveer 1200 van voor mijn kiezen krijg.
Van die 1200 zijn er 1190 letterlijk voorbijgangers. Ik zie ze, ik tel ze, ik ben klantvriendelijk en "on we go". 5 ervan heb ik wat meer mee, omdat ze gezellig komen kletsen, omdat we grapjes uitwisselen of omdat ik ze een heel klein extraatje (voor zover toegestaan is) help.
2 ervan zijn werkelijk van het soort "we halen nog eens extra bloed onder de nagels van uw vriendelijke buschauffeur vandaan".
Een miss Piglett in het roze met haar gespierde-spijker-vriendje. En dit letterlijk, want het vrouwke zag eruit als eens slordig ingedraaide rollade in het roze. Zij en haar broodmagere vriendje met niet helemaal bijpassende grote bek, maakten het in eerste instantie mij wat moeilijk door te roken, en niet te willen stoppen, zelfs niet nadat ik hen herhaaldelijk vriendelijk wees op het rookverbod.
Ik had maar een vak moeten leren, en meer van zulk soort moois werd mij toegevoegd, om maar uiting te geven aan hun dwaze en ietwat ongepast arrogante idee dat de regels voor hun niet zouden gelden.
Boeie, ik roep de autoriteiten erbij, en dan zoeken ze het maar uit.
Maar ja, zulk soort low-lifes zitten er nu eenmaal tussen. What are the odds dat juist ik ze tref.
Maar gelukkig: hoe groot is de kans dat je iemand treft tussen die 1200 reizigers die je kent? Zeker als je bedenkt dat er op dat moment meerdere bussen zijn die één vliegtuig leegrijden.
Die kans is buiten de komma zo klein.
En toch zag mijn kleine zusje er met haar vriendje kans in, om zonder dat dit zo was afgesproken, uitgerekend bij mij in de bus te stappen toen ze van vakantie in Kroatie terugkwam. Jammer genoeg geen tijd voor vakantieverhalen, want ja, er moet ook gewerkt worden. Maar die hoor ik dan later wel weer.

What are the odds...
Vandaag besloot ik om Ilse, Jente en mezelf te trakteren op een dineetje bij een Schots specialiteiten-restaurant. Ook wel restaurant "de gouden bogen" genaamd.
Omdat ik in de file belandde op de terugreis, werd het iets later dan gepland. (Zeker ook omdat ik na een dag op het platform gereden te hebben met deze temperaturen écht eerst een douche moet nemen om te voorkomen dat ik ons huis onbewoonbaar maak met mijn geurige arbeidslucht).
We reden naar de Mc, en zagen op spuugafstand van die Mac een strandje. Waarop Ilse het geniale idee opperde om toch maar door de drive te gaan, en te picknicken op het strandje.
Puik plan! Zo leek me.
Dus met 2 zakken en een treetje vol drinkenswaren reed ik uitermate voorzichtig naar daar waar volgens ons dat strandje zou moeten zijn.
Een vreedzaam tafereel van een paar mensen die met hun honden aan het spelen waren bij en in het water maakte dat wij ons op het verder wat desolate strandje best wel thuis voelden.
Alleen ontdekten wij al ras dat het idyllisch lijkende strandje een soort van honden en ganzen-uitlaatplaats was. En dat wij ons picknick-kamp hadden opgeslagen tussen de hompen hondenkak en ganzenpoep.
En laat Jente dus een typische peuter zijn die na elke hap friet of kipnugget een gulle graai in het zand wilde doen. En niet alleen dat, maar ook met die graai eens lekker wilde gooien.
Wij zagen het dus al gebeuren dat Jente een graai zand met kak vrolijk in de lucht gooide, die dan vervolgens bij ons in de frieten zou landen.
Van alle recreatieve strandjes die Almere rijk is, moesten wij een poep-strandje uitzoeken om onze maaltijd van de mac te verorberen. What are the odds.

Ik zal niet klagen over het warme weer. Want dat doet Nederland al. En als Nederland niet klaagt over het warme weer, dan klagen we wel over de regen, de kou, de sneeuw, de...
Maar bij Zeus wat is het warm.
Ik weet dat ik best wel wat zweet. Dat is een familie dingetje, geloof ik. Als ik al aan bewegen denk, zweet ik al als het meer dan 15 graden is.
Maar de afgelopen dagen ben ik tot de conclusie gekomen dat ik meer poriën in mijn lijf heb, dan ik voor mogelijk had gehouden. En uit echt ál die poriën komt wel wat aan vocht zetten. Ik ga nauwelijks nog naar het toilet, want voordat mijn drinken mijn blaas heeft weten te vinden, is het al via andere kanalen naar buiten gekomen. En dan niet druppelsgewijs. Nee, de liter. Alsof het rustiek kabbelende beekjes zijn. Het is bijna genant.
Gelukkig doet iedereen dat, en heeft iedereen het te warm om op mijn overdadige vochtafvoer te letten. En omdat ik goede hygiene betracht, stink ik ook niet. Dat is wel fijn.
Maar ik verlang wel naar een beetje normaal weer. Zeg maar: een graadje of 22. Een mild zonnetje. Een schapenwolkje.
Een voordeel heeft het wel: het welig tierende onkruid in de tuin, is er ook van dood gegaan.

Allez on-y va.