Wat een knaller!

Het is nu net 0900 uur geweest, en de eerste kopjes koffie zijn veilig en wel achter mijn huig, via mijn slokdarm in mijn systeem geland.
Ik begin wakker te worden.
En met dat proces merk ik een wat vreemde grijns op mijn smoel op.
Een zeer weinig kenmerkend tevreden, opgewekt gevoel heeft zich van mij meester gemaakt, maar omdat het ondanks de koffie nog erg vroeg is, snap ik het niet zo goed. Nou ja, dat opgewekte is in elk geval iets dat niet klopt bij het tijdstip. Ik ben in de ochtend nu eenmaal minder voor consumptie geschikt.
Ergo: iets gaat hier helemaal mis, of juist helemaal goed.
Nog maar wat koffie dan. Met een peuk.
En dan ineens voel ik de uitleg van de ambivalentie in mijn ziel.

Gisteravond speelde ik een concert, dat zó ongelooflijk gaaf was, zo ongelooflijk bevredigend dat ik gewoon nu nog zit na te genieten.
Een concert met uitsluitend muziek van John Williams. Voor de niet-zo-muzikale-kenner: nee, dat is niet die onwijs irritante betweter presentator van 'Help mijn man is klusser', of dat programma waarin sociaal minder capabele mensen op het nippertje van een faillissement worden gered.
Ook is het niet die gitaar-maestro die regelmatig de trommelvliezen streelt met zijn muziek.
De John Williams waar het hier om gaat, is een van de meest geniale en productieve componisten van filmmuziek. Die man heeft werkelijk waar de meest prachtige films nóg prachtiger gemaakt door er waanzinnig gave en goede muziek voor te schrijven. Voor het geval dat het nog niet helemaal duidelijk is: ik ben groot fan van deze componist.

Dus: er waren eens twee jonge gozertjes die het een tof idee leek, om die muziek eens live bij de mensen te brengen.
En die twee jonge gozertjes regelden de bladmuziek, de zaal en het orkest. Waar ik deel van mocht uitmaken.
De muziek van "Star Wars", "Jurassic Park", "Indiana Jones", "Harry Potter" en vele andere geweldige soundtracks passeerden de revue. 
En het was gaaf. Het orkest had aan één repetitie (echt niet veel) genoeg om dit uitdagende programma als een huis van het podium de zaal in te knallen. Allemaal toppers. Met als klap op de vuurpijl twee meiden die een brok in mijn strot wisten te spelen met de viool-solo uit "Schindlers List" en een klarinet-solo uit "The Terminal".
Er heerste ook een mooie sfeer in het orkest. Van "ouwe rotten" die al heel wat jaren als muzikant meelopen, tot jonge jongens en meiden die net komen kijken, en alles er tussen in. Dat mengde niet alleen op het podium uitstekend, ook naast het podium, tijdens de pauzes was het heel snel "ouwe jongens/meisjes krentenbrood". Een concertmeester die niet typisch vioolmutsig is, maar gewoon mee komt roken en kletsen, met de rabauwen van de kopersectie.
Allemaal met maar 1 doel: in heel korte tijd, zo goed mogelijk een zwaar programma erin en eruit stampen. (Soms, qua volume, letterlijk. Dank aan John Williams, mijn oprechte excuses aan de altvioolmeisjes die in mijn vuurlinie zaten, maar daar zeer zeker NIET over klaagden. Toffe chicks, zo kan het dus ook!).

Ik verbaas mezelf dus weer eens. Niet alleen vanwege het feit dat ik gratis en voor niks een muzikaal project aanpak. (Sommige dingen zijn nu eenmaal zó gaaf, dat je ze doet, voor niks, gewoon omdat het gaafheids-gehalte dwars door het dak gaat en je daar onderdeel van wil en moet zijn).
Maar ook dat de ochtend na het concert gewoon nog steeds na zit te genieten. Dát had ik echt niet zien aankomen. Want hoe gaaf ik concerten spelen ook vindt, (vooral vanwege mijn trompetmaatjes) het is werk.
Dit oversteeg vrij veel.

Het voelt bijna lullig om straks weer op de bus te moeten, maar gelukkig weet ik van mezelf dat ik ook daar heel veel genoegen uit haal.

Los van dit alles: het is tijd voor vakantie. Nog een kleine maand, en dan trek ik overal de stekkers uit, en ga ik met mijn geliefde gezin eventjes genieten van ultiem niks doen.

Dit is uiteraard niet helemaal waar, want:

Vorig jaar al wilden wij de kozijnen van een nieuwe verflaag voorzien. En dat is er om heel uiteenlopende redenen niet van gekomen. Ik hik daar dit jaar dus nog steeds tegenaan, maar nu gaat het echt gebeuren. Schoonmaken, schuren, lakken, schuren, lakken en dan genieten van het noeste werk.

En: het is u misschien niet helemaal ontgaan: madame Jeanette 2 heeft plaats gemaakt voor madame Jeanette 3. En ondanks dat nummer 3 toch beter is, en meer voordelen heeft dan nummer 2, zijn er hoe dan ook een paar puntjes die ik aan wil pakken. Gewoon voor de leuk. Een man mag een hobby hebben, nietwaar?
Punt 1 wordt de achterruitenwisser. Die leeft zijn eigen leven. De wisser hangt half stok, en soms gaat ze als een malloot tekeer, om ergens halverwege de ruit tot stilstand te komen. Ziet er niet uit. Of ziet er eigenwijs uit, en dat past dan wel weer bij de baas.
Ook de linkerspiegel heeft in een eerder stadium besloten om niet dat te doen wat je afgaande op de aangevinkte optielijst zou moeten verwachten. Dus ook daar moet een kleine reparatie plaats vinden.
Eigenlijk niks onverwachts, als je een Franse auto koopt.

Prettig weekend allemaal.