Drukte.

Ik heb het bij de kapel best naar mijn zin. Mijn collega's zijn goede muzikanten, hebben het hart op de juiste plek, en bij 90% is dat hart op zijn minst van zilver.
Oke, er zitten misschien wat bronzen exemplaren tussen, en een enkele met een loden hart, maar gelukkig heb ik hoofdzakelijk te maken met de mensen met een gouden hart.
Top.
Dat hebben we nodig ook, want soms zijn de dagen van dien aard, dat de betaling in geen verhouding meer staat tot de uitgevoerde werkzaamheden.
En dan ben ik toch maar blij dat ik "opgezadeld" ben met fijne collega's die samen met mij de dag doorstaan. En aan het einde van de dag in staat zijn om toch nog een leuk concertje te spelen.
We maken grapjes met elkaar.
We plagen elkaar. Goedmoedig, en soms met een rauw randje. Of gewoon de grens over, omdat we weten dat de grens bij en tegenover elkaar best wel ver weg ligt.
Mijn zwakke punten worden door mijn collega's goedmoedig maar met vlijmscherpe precisie blootgelegd. Mijn gebrek aan geduld met nodeloos geneuzel, is soms een koren op hun molen en reden om mij veelvuldig uit te lachen.
En het feit dat ik niet goed tegen kietelen of prikken kan, al helemaal.
De dingen die dan gebeuren, zouden bij ieder ander gegarandeerd leiden tot het verkrijgen van het #metoo-stempel.
Er wordt soms van wel twee kanten tegelijk in mijn zij geprikt, waarop ik uiteraard de meest onmenselijke kreten slaak (en het liefst doen mijn plaaggeesten dit tijdens een heel emotioneel muzikaal moment, of een moment van stilte tijdens de repetitie).
Ik ben niet onschuldig. In één van deze gevallen gaat het om een vrouwelijke collega die ik soms de meest bloedstollende, ijzingwekkende en vrouwonvriendelijke opmerkingen toevoeg.
Welke zij (dat moet gezegd) met een ijzeren zelfdiscipline opgewekt ontvangt, verwerkt, verwerpt en/of pareert.
Voor de buitenwacht moet dit uiterst bizar zijn. Voor ons is het onze manier van vriendschappelijk met elkaar omgaan. Ietwat raar, maar het maakt mijn werk voor de kapel net ff leuker dan dat het zou zijn zonder die waanzinnige gedragingen naar elkaar.
En dat hebben we nodig, zeker op een dag als gisteren.
Na een werkweek van 5 lange, heeeeeeeeeel erg lange dagen, moesten we zaterdag nog maar eens een hele lange dag doen.
Dat betekende na een veel te korte nacht dat ik mijn wekker met lede oren af moest horen gaan. Mijn ogen ontdoen van de koek van de nacht. Een kop koffie die wel goed deed, maar geen wonderen kon verrichten.
En hop. Want we moesten om 1000 uur in Roermond zijn voor een herdenkingsdienst. Gevolgd door een defile in datzelfde Roermond. En dan door naar Brunssum voor een concert.
Lange, hele lange dag.
Want de meeste herdenkingen zijn niet in een paar minuten voor elkaar. En ook de meeste defilés zijn geen kwestie van 10 meter lopen.
En de tijd die ertussen zit wordt in de regel niet afgemeten in minuten.
Maar we hebben het samen wel maar weer voor elkaar gebokst.

Afgelopen week heb ik afscheid genomen van een clubje alwaar ik als dirigent mijn muzikale kennis groepsgewijs over probeerde te brengen.
Dit clubje zetelde in Rotterdam. Voor mij dus niet echt de meest logische optie, maar een vriendje bestierde het, dus komaan: eens per twee weken 2 uur filehappen op de heenreis, 2 uurtjes dirigeren en weer 1 uur terug.
Dat begon, in combinatie met mijn werk als buschauffeur en mijn werk als TkKMar-musicus toch enigszins op mijn energie-reserves in te teren.
En gaandeweg dit seizoen, begon ik te beseffen dat het eigenlijk gewoon gekkenwerk was.
Dus maar besloten om toch te stoppen.
Mijn dirigenten-einde was een avondvullend programma met deze club waarbij de club diverse leden als begeleidings-orkest zou begeleiden.
En wat deden ze het leuk. Het was zeer zeker geen professioneel niveau, maar het speelplezier, het onderlinge plezier waren ongekend. De typisch Rotterdamse humor. Het was een superleuke avond.
Ik zal met veel plezier terugdenken aan mijn jaartje als "diristructeur" Marnix.

Die drukte van de afgelopen weken leidde tot de gekke situatie dat ik dus niet in de gaten had dat mijn eega naar de kapper was geweest. De praktijk zou heel goed kunnen zijn dat ze dus al weken geleden naar de kapper is geweest, maar dat door onze bizar slecht overeenkomende roosters, het haar inmiddels alweer is aangegroeid.
Dat je elkaar in bed tegenkomt, in het donker en maar moet hopen dat de juiste persoon in bed ligt. (Of dat je van vermoeidheid niet per ongeluk bij de buurvrouw in bed kruipt).
Dat ik beneden zit te ontwaken, en tot mijn grote vreugde mijn vrouw naar beneden hoor komen.
"Wat leuk, leef jij ook nog?"
Het zou het geheim van een goed huwelijk kunnen zijn, maar het is toch wel jammer te noemen dat je een leuke meid, met wie je getrouwd bent, alleen nog maar snurkend (ja, mijn lief snurkt ook) meemaakt.

Dat gaan we dus niet meer doen. Werkgever 1 betaalt mij voor 19 uur in de week, werkgever 2 voor 24, en dat is wat ze gaan krijgen. En meer niet. Want ik heb ook nog een gezin te runnen, en mijn gezinsleven bestaat niet alleen maar als we elkaar tussen de oogpurkjes door, wat glazig aan zitten te staren.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind mijn banen geweldig. Ik doe ze beiden erg graag. Heb er plezier in. Maar ik ben niet getrouwd, en heb geen gezin om daar nauwelijks wat van mee te krijgen. Ik werk (met plezier) om te leven, en niet andersom.
Deze drukte is dan ook gelijk de reden waarom er even weinig blogs van mijn hand verschenen.
Als je oogleden tot onder je knieen zakken van vermoeidheid, of simpelweg door tijdgebrek, is het lastig blogjes tikken.
En de keren dat ik wel tijd had, was het onmogelijk omdat mijn dochter (en mijn vrouw) toch ook wel prijs stellen op enige vorm van aandacht.
En sinds ik zo modern geworden ben dat ik zelfs mijn bankzaken via de telefoon regel, kom ik ook zelden meer in de buurt van de (steeds verder overlijdende) laptop.
En blogs tikken op een iphone, gaat me dan toch net ff een stap te ver. Los van het feit dat ik dan opnieuw een wachtwoord zou moeten instellen voor deze blogpagina, hetgeen me nu al een borrelend gevoel van woede en ongeduld oplevert...

Dus gingen we vanavond (een paar dagen na dato) maar eens uit eten, om te vieren dat we inmiddels 4 jaar en een beetje getrouwd zijn. Samen. Met ons tweetjes. En daar viel me op dat Ilse na 4 jaar nog steeds een leuk mens is. En als je de kans krijgt om ermee te praten (die ik dus de afgelopen weken wat minder had) is ze nog intelligent ook. En konden we eindelijk eens lekker gezellig de tijd doorbrengen zonder dat we continu door een peuter (hoe lief die ook is) onderbroken worden voor een plas, een puzzel, een... een.... en een.... en nog liever.... en....
Wat hebben we gesmuld. Een dik stuk varkensvlees met een bot. Een vegetarisch stuk brood met groente en noten. En een monsterlijk grote kaasplank als dessert.
En zo duik ik de volgende week in. Met weer heel nieuwe en leuke dingen.