Je zal het maar hebben deel 3

We zijn inmiddels al een week aan het schipperen met Ilse haar gebroken been, mijn werkzaamheden en het runnen van een zo normaal mogelijk gezinsleven.
Nu is dat laatste voor ons al een hele uitdaging, maar tel daarbij op dat wij sowieso al niet echt onder de noemer 'normaal' vallen, en ik krijg dagelijks meerdere malen dat gevoel van: "the struggle is real, alright".
Dat begon ermee dat Ilse en ik gezamenlijk een 'guilty pleasure' hebben: namelijk veiligsites en marktplaats afstruinen naar leuke of nuttige dingen die het leven veraangenamen.
Zo begaf een aantal weken geleden onze parasol het tijdens een van die zomerse stormen. Het was zo'n zwevend parasol ding, waarvan niet alleen het doek het begaf, maar ook het touw waarmee het ding vast zat aan zijn voet en waarmee je het ding kon in- en uitklappen.
Dus online eens gezocht naar een parasol, en die krengen kosten dus gewoon serieus duiten.
Nu ben ik absoluut vatbaar voor het verkoelende en schaduwrijke element van zo'n parasol, maar onze smaak is blijkbaar nogal exquise, want een beetje normale, leuke parasol kost meer dan ik per dag als chauffeur of als muzikant verdien.
En stiekem wil ik al een poos een kleine overkapping in de achtertuin, zodat de zon niet zo ongenadig naar binnen schijnt als Ilse en ik uitgeteld op de bank zakken. Zodat er wat schaduw en een minimale hoeveelheid verkoeling is, zodat Jente gewoon lekker zonder compleet te verkolen in de achtertuin kan spelen.
En als bijkomend voordeel: ik kan als het regent gewoon droog staan paffen.
Die overkapping vond en vindt geen genade in de ogen van Ilse, maar een "tuinpaviljoen" kon dan wel.
Zo'n tuinpaviljoen is een soort van stalen overkapping met een doek erin dat verschuifbaar is.
Goed, wij op zoek naar een tuinpaviljoen.
En rap gevonden, op een veilingsite. Want ook die prijzen zijn serieus niet voor de poes.
Dus...
We krijgen dat ding toegestuurd (een boos telefoontje moest ervoor zorgen dat we het tweede pakket nageleverd kregen) en vol goede moed begon ik met de bouw ervan.
Dat "vol goede moed" gedeelte duurde ongeveer een hele minuut, want de bouwbeschrijving is dermate summier (noem het maar volstrekt nutteloos, dat vodje papierverspilling, dat alleen maar kan leiden tot extreme frustratie, EN DIT OOK DEED) dat elke vorm van "goede moed" volslagen aan splinters geslagen wordt.
Oke, het leek me niet al te ingewikkeld, en op zich na een uurtje stevig schroeven, slepen en sjorren kwam ik tot de conclusie dat het frame van pisbakkenstaal is gemaakt.
Maar echt. Het zwiept tegen je harses als je niet oplet.
Als de bouwbeschrijving nu compleet was, en duidelijk, had er gestaan welk deel waar hoort als je je doek wil verschuiven op een bepaalde manier van a, naar b.
In ons geval willen we het doek van het huis af, richting de tuin laten glijden. Zoals een een uitschuifbaar zonneluifel.
Omdat er op geen enkele manier uit de beschrijving was op te maken, hoe om die dan zou moeten staan, heb ik dus ook de kardinale fout gemaakt om het ding overdwars op te bouwen.
En dan blijkt dus dat ik, in mijn ongebreidelde enthousiasme dat ding in mijn eentje helemaal niet had moeten opbouwen. 3 x 3 meter slap staal in je eentje moeten optillen, werkt totaal niet. Niet alleen stond het ding een kwartslag verkeerd, hij stond ook 40 centimenter verkeerd naast het kozijn.
Je snapt t: vloekend en tierend op dat pisbakken-stalen-kut-frame, en dan nog geen flauw benul hebben hoe ik dat doek erin gehangen krijg.
Gelukkig heb ik een zwager die niet te beroerd is om even een handje te helpen. Maar zelfs met 2 man was het griezelig. En ik hoop dat de eerste de beste windvlaag niet zorgt dat dat pleuris ding 20 weken verderop belandt.
Verder zijn we er heel content mee.

U kent ze wel: die auto's met een schoonmoederkoffer op het dak, een zwaar (over)beladen caravan/vouwwagen/aanhanger erachter. Het oerHollandsche gezin op pad.
Ze komen ofwel met onverantwoorde hoge snelheid voorbij. Totaal vergeten dat ze een aanhanger trekken die hotsend en botsend achter de auto wordt aangesleurd.
Of van die klootviolen die op de linkerbaan menen te moeten rijden omdat ze wel 3 hele kilometers moeizaam ploegend en belachelijk overbeladen sneller gaan dan die vrachtwagen.
Pleurisvolk.
Ook zo'n dakkoffer is niet gratis. Nieuw.
En omdat er sprake was/is van een meereizende rolstoel (die ik niet aan mijn trekhaak kan binden, omdat ik niet wil dat Ilse al slingerend achter de auto naar Frankrijk komt) meenden wij er goed aan te doen om zonder aanhanger of caravan, toch wat meer bagageruimte te kweken.
Dus een dakbak op de kop getikt.
Zo'n dakbak zit best heel vernuftig in elkaar. En het mooie is: toen het nieuw was, werkte alles. De slotjes, de beugels om het ding op je dakdragers te monteren en zelfs de gasveertjes om de deksel open te houden, hebben ooit goed gefunctioneerd.
Toen ik hem van de vorige eigenaar overnam (dat was letterlijk de hoek om, want de vorige eigenaar woont een straat verder) bleek dat het ding in goede staat was, maar er waren wel een paar zaken waar ik me aan ergerde.
Zo bleken de gasveren niet te werken. Om twee redenen.
1) De deksel kwam misschien maar voor 20 centimeter omhoog. Als ik de volle capaciteit van de bak wil gebruiken (niet noodzakelijkerwijs voor schoonmoeder of andere levende have) wil ik dat het deksel hoger opengaat.
2) Tijdens de inspectie kreeg ik het deksel niet zozeer op mijn neus als wel in mijn nek (en ja, dat had theoretisch tot onthoofding kunnen leiden want de rand van dat deksel is van behoorlijk scherp plastic).
Stap 1 was dat ik de gasveren demonteerde. Als het niet functioneert, kan het eraf. Denk ik zo.
Daarmee ging de deksel verder open, maar viel ook gelijk weer dicht. Een oude roede van een klerenkast, samen met een plankje hout, en een halve rol ducttape samen, vormden een stok die de deksel flink omhoog houdt.
Nu kan ik daar alle zut in kwijt waarvoor geen plaats is, als we de rolstoel van Ilse meenemen. 
Toen dat gelukt was, besloot ik mijn nieuwe aanwinst een beetje op te fluffen, en zo hebben we beschikking over ongeveer 75 kilo extra ruimte, van het merk "Citroën-Thule-Weekender".

Ik moet nog ff doorhalen qua werken, maar ik ben echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg toe aan vakantie.
Frankrijk, liters wijn en kilo´s kaas: here we come.

Dit geschreven hebbende mag ik deze week nog éénmaal wat reizigers over het platform jagen, en dan is het eventjes weekend.