Je zal het maar hebben deel II

Schrijf je een blog, gebeurt er vlak daarna iets dat absoluut blog-waardig is.

Vorig weekend wilden wij gebruik gaan maken van ons door de postcodeloterij zo lief aangeboden uitje naar de Apenheul, te Apeldoorn.
Dat leek ons een leuk idee. Jente een beetje kennis laten maken met vrolijke, grappige beesten die in de verte iets menselijks hebben.
Uiteraard alle flauwe grappen over afkomst en familie, die maakten we onderweg.
De Apenheul is een prachtig park. Niet alleen vanwege het feit dat er allemaal soorten primaten rondhuppelen, maar ook de overige "hardware" van het park. De bosrijke omgeving. Echt een aanrader.
Ik heb me laten vertellen dat tijdens het 'interbellum' een van mijn voorvaderen daar, in het kader van de arbeidsvoorziening nog zijn steentje aan heeft bijgedragen (letterlijk en figuurlijk) aan de opbouw en aanleg van dit park. Dus ik voel me er redelijk op mijn gemak (en nee, dit heeft dan weer nauwelijks te maken met de bewoners die pas veel later hun intrede deden).

Hoe dan ook: wij betraden dit park, genietend van de schaduw, van de aapjes, en van een genietende Jente, die haar ogen uitkeek bij alle zichtbare aapjes.
Bijna leek het erop dat het een smetteloze dag zou worden.
Helaas besloot een wat onhandig gevormde trap dat het tijd was om een einde te maken aan het idyllische sfeertje dat zich tussen ons drietjes en het park had opgebouwd. Die trap was onhandig gebouwd, en Ilse is niet de meest subtiele, dus die combinatie leidde tot een werkelijk wanstaltige valpartij.
De struikeling zelf heb ik gemist, maar ik zag wel dat Ilse met volle vaart naar beneden kwam, om onbarmhartig hard op haar billen te landen.
Mijn eerste gedachte: "heh, ja. Het zal eens niet".
Mijn tweede gedachte: "Kak, zo hard op je stuitje landen... Die mag blij zijn als ze niet blind is".
Mijn derde gedachte over Jente werd onderbroken door gekerm van Ilse, waardoor mijn bhv-training boven kwam drijven. Meteen slachtoffer afschermen, en hulp (laten) halen.
En hulp kwam.
Niks kwaads over de Apenheul en hun personeel, want dat kwam meteen en ongevraagd met ice-packs om de pijnlijke enkel te koelen, een rolstoel en een begeleider die echt wel wist van wanten.
Maar ja. Allemaal geen artsen, dus wij konden niet voorzien dat het allemaal toch flink ernstiger was dan we hoopten.
De begeleider bracht ons met rolstoel en nieuwe kaarten om terug te komen als Ilse weer genezen zou zijn naar de auto. Op naar de spoedhulp in Almere, alwaar geconstateerd werd dat er een pees was die dermate hard was uitgerekt dat die maar gewoon een stuk bot in de voet had afgebroken.
Ilse in het gips dus.
Stuntelend met krukken, naar de auto gebracht, en op naar huis.
Dat leverde nogal wat logistieke ellende op. Want met mijn rooster zou het zo zijn dat Ilse jente naar school brengt en haalt. Daar moesten we dus wat op verzinnen. De planner van Schiphol was lief en meedenkend. En in de omgeving lukte er ook een en ander.
Maar ja. Dan werk ik dus sinds een jaar weer late diensten, hoe moet Ilse koken voor 2. Ilse zonder gebroken voet en krukken, is al vleesgeworden onhandigheid, laat staan met twee krukken.

En dan heb ik het nog niet over de vakantie. Dat gips zit er waarschijnlijk nog wel om als we vertrekken, en dus hebben we een rolstoel geregeld. Maar zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat dat allemaal niet zo is, we hebben een ongelooflijk grote tent, die ik in mijn eentje niet op gezet krijg. Dus hoe we gaan kamperen, zal afhangen van de behulpzaamheid van de mede-camping-gasten en eigenaars, vrees ik.
Het enige waar Ilse dan handig voor is (behalve voor de goede sfeer en ultieme blijmoedigheid): het in de grond trappen van de haringen met haar gipsen poot.
Die rolstoel was nog best een dingetje.
Bij een zorg-winkel, midden in de stad. Geen parkeerplaats te bekennen. Maar wel een lege stoep. Waar een politie auto met alarmlichten stond. Daar ben ik dus heel erg "bad-ass" achter gaan staan, met alarmlichten aan, om die rolstoel op te halen.
Loeizwaar ding. Maar echt. En zelfs ingeklapt geen kleine jongen.
Logistiek probleem 2.
Hoe ga ik alle zooi meenemen? Tent plus overige kampeer-hardware, voor 20 weken kleren want we gaan 2 weken. Koffers vol speelgoed, mogelijk een fietsje voor Jente. Nu is mijn auto niet klein, maar om daar ook nog een rolstoel bij te proppen, gaat gewoon niet passen. Ik wil namelijk geen zooi bovenop die rolstoel leggen. Het is een stevig ding, maar wél geleend, en die moet dus heel weer terug.

Nu wil het feit dat ik, sinds het wegdoen van de caravan, al een poos een beetje aan het azen ben op een aanhangertje. (Overigens, zeer tegen de zin van Ilse-lief, die ziet dat niet zitten, maar ja, nu hebben we mijns inziens geen keuze. Had ze maar niet haar voet moeten breken...). Liefst gemaakt van de kont van een, (je raadt het al) Citroën. Maar aangezien het allemaal weer last minute moet, heb ik daarin eigenlijk geen keuze. Huren wil ik liever niet, want voor de huurprijs, koop ik zo'n ding. Dus wordt het lenen. Of een hele goedkope zien te kopen, en die na de vakantie hetzij naar de sloop, hetzij weer verpatsen. Of we kopen een mooie, en we zien wel waar we die in de tuin stallen.
Of zo.

Los van dit alles, vind ik de wijze waarop Ilse zich hier ook weer doorheen slaat, groots.
En bijkomend voordeel: de krukken die we mochten huren, hebben we gekocht. Bleek uiteindelijk 2 euro goedkoper, en dus heb ik voor 1 euro per stuk alvast wat slagwapens in huis voor als over een poosje de puistige pubermannetjes voor Jente aan de deur komen.

Dit geschreven hebbende begint vandaag mijn weekend.

Geniet ervan!