Je zal het maar hebben

De afgelopen jaren ben ik vooral bezig geweest met een gevecht tegen mezelf. Ik voelde me steeds minder muzikant, en wat ik dan wel was, had ik geen flauw benul van.
Muziekmaken was meer een ellendige worsteling met elke materie die erbij betrokken was, dan een leuk beroep dat je uitoefent omdat je bovengemiddeld getalenteerd bent, en omdat je het geluk hebt dat er een arbeidsplaats voor je is, waar je van kan leven.
Als het niet mijn collega's waren die me onbewust vooruit trokken, was ik er allang mee gestopt.

Ik denk mede doordat ik iets totaal anders ernaast ben gaan doen, en omdat ik een hobby heb, waarbij ik echt helemaal opleef, (waarover later meer), ben ik heel langzaam uit dat dal aan het opkrabbelen. Zie ik het muziekmaken niet louter meer als last om de hypotheek te betalen, maar wordt het toch weer leuk om een concertje te spelen, en is de gang naar Apeldoorn minder een berg die ik op moet lopen dan het was, de afgelopen 6-7 jaar.
Ik hou altijd een slag om de arm, maar ik kan dat positieve gevoel toch niet langer negeren. Want alles wijst erop dat dat min of meer lijkt terug te komen.

Voor mijn blogs is dat prettig, want het geeft me iets meer muzikaal voer om over te schrijven. En laten we vandaag toevallig zo'n dag hebben gehad, waarbij er echt wel wat te schrijven valt.

Zoals elk jaar op de laatste zaterdag in juni (ik weet niet of dat zo is, maar dit jaar is het op de laatste zaterdag van juni) wordt er in Den Haag een feestje gebouwd voor de veteranen die ons land rijk is. Daar lopen wij mee, voor de KMar veteranen uit, maar eerlijk gezegd maakt me dat nog niet zoveel uit. Al die ouwe en jonge ijzervreters verdienen dit, en welk embleempje er op de baret staat, vind ik minder van belang.
Maar goed. Ter ere van die mensen spelen we ook een korte aubade, vlak voor we het defile gaan wandelen.
Die aubade was onder de (kastanje) bomen, dus geen pijlen-schietende-eikenprocessierupsen, en lekker in de schaduw, dus relatief koel. Je zou verwachten dat men dan ook tot in het extreme (voor zover de klamme hitte het toeliet, ondanks de koele schaduw) geconcentreerd was. Dat waren we ook. Met uitzondering van een zeer charmante collega die zichzelf zeer luid en zeer duidelijk gearticuleerd vergiste, en dwars door dat ene stiltemomentje in de mars een signaaltje speelde. Waarop in elk geval twee van haar mannelijke collega's al verder spelende in de lach schoten. Tijdens het spelen. Dat klinkt net zo raar als per vergissing een kloeke solo spelen.

Het defile zelf was prima te doen. Ik had mezelf voorbereid op een en al zwetende, klamme ellende, maar omdat er iemand in de defensietop zijn hoofd koel hield, hoefden we niet in het wollen, dikke, ceremoniele tenue te wandelen, maar gewoon in het operationele tenue, en dat beviel erg goed.
Nu loop ik deze parade ongeveer voor de 12e keer (ik krijg bijna mijn medaille voor 12 jaar trouwe, doch eigenwijze dienst) en in al die 12 keer heeft er nog nooit iemand geprobeerd me te laten struikelen. Dit jaar was het raak. Mijn nieuwe, jonge en iets minder ervaren collega nam blijkbaar stappen als een heuse dragonder, en trapte bijna aan het einde van de wandeling mijn rechterbeen onder me vandaan. Ik denk dat deze dame in het verkeer ook wel een reputatie zal hebben als notoire bumperklever.
Ik moet toegeven: ik ben ook wel eens tegen de rug van mijn voorganger op gelopen, maar dat niet zozeer het gras onder mijn voeten wordt weggemaaid, maar dat mijn voeten van het gras werden weggemaaid was een nieuwe voor me.
En dan was ik nog wel zo vriendelijk om alle ongelijke wegdekken, putdeksels en ander potentieel struikelmateriaal middels arm- en handgebaren aan te geven naar achteren.

Mijn hobby. Dat is mijn auto. (Als dat verder niet je interesse is, stop maar met lezen. Prettig weekend!).
En omdat ik vind dat ik daar best plezier aan mag ontlenen, doe ik er nog wel eens wat aan. Zoals een nieuw interieurtje. En dat soort zaken.
Dat begon ermee dat ik de lokale Citroën dealer vroeg om een versnellingspookhoes (2 x 3 x de woordwaarde) in het zwart te bestellen. Dat bleek niet mogelijk, ze waren er alleen nog in het creme-wit. Dat vond ik voor toen niet zo'n groot succes, dus dat heb ik toen maar niet gedaan.
Echter, een paar maanden verder wilde ik niet alleen die versnellin..... maar ook een heel ander, iets luxueuzer interieur erin. En dat leek bij demontage lichter van kleur dan ik had gedacht. Dus helemaal blij belde ik de dealer: ik wilde graag een creme-witte hoes bestellen. Aldus geschiedde.
Toen ik thuiskwam met dat nieuwe interieur bleek dat het toch wat donkerder was dan ik in al dat zonlicht had bedacht. Maar dat zou mijn humeur niet aantasten.
Goed, ik ben een paar dagen bezig met het schoonmaken en inbouwen van het interieur (het echte schoonmaken laat ik door een maatje doen, want het is echt heel erg vies, en deze kerel gaat dat met professioneel materiaal te lijf), leer ik pas na het inbouwen van de deurpanelen 1-3 dat het veel makkelijker is om dat met de ramen open te doen. 6 verwoestte nokjes en dopjes verder kon ik mijn opgedane kennis bij deurpaneel 4 toepassen, en die ging dus ook van alle panelen het snelst, en mooist.
Inmiddels kreeg ik een belletje van de dealer dat mijn versnelli.....hoes binnen was. Dus in blijde afwachting stoof ik naar de dealer, om daar een, zwart exemplaar in mijn handen gedrukt te krijgen.
Ik keek blijkbaar nogal verbaasd, want maanden geleden was zwart niet meer leverbaar. Dan wíl ik hem in het wit, krijg ik hem in het zwart. Nou staat zwart gelukkig ook wel prima bij het toch wat donkerder dan verwachtte interieur, maar toch. De les hieruit: als je een zwarte wil, moet je wit bestellen, als je een witte wil, in principe ook, maar dan is de kans dat je alsnog een zwarte krijgt groter dan dat je een witte krijgt... Ik heb er met die jongens van het magazijn smakelijk om gelachen.
Ze vroegen nog of ik hem echt wel wilde meenemen, maar dat heb ik wel gedaan, want een nieuwe hoes, staat zoveel mooier in de auto.
Jammer alleen dat madame Jeanette besloten heeft om door haar hoefjes te zakken als ze stilstaat. Vuiligheidje in dat systeem. Kan geen kwaad, maar het ziet er nogal ongelukkig uit. Gaan we later eens aanpakken. Franse auto's. Het blijven rare meisjes.

Je zal het maar hebben. Ik ga nu weekend vieren, en verder met de seconden aftellen voor de vakantie begint.
Ik wens eenieder een goed weekend toe.