Auto´s, blunders en bittere kou.

Ik kreeg vandaag terecht mijn oren gewassen door vriendje Ken (die ook garagehouder is).
Dit had te maken met zijn constante verbazing over het feit dat ik mijn auto (die hij af en toe repareert of APK keurt) zo weinig trouw schoonhou en poets.
Ik ben heel erg begaan met mijn auto, het is mijn hobby (goh) en ik ben er graag mee bezig. Maar poetsen of uitruimen zijn gewoon, zeg maar, niet helemaal mijn ding.
En zo kon het gebeuren dat ik mijn auto ter keuring aanbood, en hij me de oren waste over de uiterlijke staat ervan. Zijn exacte woorden:"het lijkt wel een sloper, man".
Maar bij het ophalen ervan blonken mij de koplampen als nieuw tegemoet. Wat een service.
Mijn auto naar de apk. Ik vind het altijd weer spannend. Want hoezeer ik ook kan lezen en schrijven met mijn auto, en hoezeer ik ook goed op de hoogte ben van de technische staat (ik doe alleen reparaties als het stuk gaat, maar meestal ben ik het voor en vervang ik dingen voor ze stuk gaan en erger veroorzaken), een keurmeester behoort alles te zien, ook en vooral de dingen die ik mis.
Nu wist ik een paar puntjes.
De claxon. Een ding dat je ten tijde van dreigend gevaar dient te gebruiken. Op mijn stuur zitten twee trompet-icoontjes, en daar dien je dan te drukken, teneinde de stomme mede-weggebruiker ervan te overtuigen dat hij een sukkel is, die moet maken dat hij wegkomt.
Op de een of andere manier kon het ineens gebeuren dat ik in een dreigende onveilige situatie kwam, mijn hand op het stuur roste, en dat het buiten de auto dodelijk stil bleef. Binnen de auto klonk uiteraard mijn gescheld en gevloek. Ik dacht eerst nog dat ik met mijn gegil de claxon overstemde, maar dat bleek bij nadere controle toch niet zo te zijn.
Goed, claxon stuk.
Ik drukte op wat meer plekken op het stuur, en ineens tijdens dat drukken, zo her en der: "TOET!" Uiteraard op een moment dat er alleen maar onschuldige passanten naast, voor en achter me rijden.
Maar waar die nu op reageerde: geen flauw benul.
Erg onhandig. Weten dat je claxon het wel doet, maar niet precies weten waar dat dan is. Een beetje op de gok op je stuur meppen. Als een soort van drummende josti.
Er is in Uddel een rotonde waarbij men de regels met betrekking tot voorrang stelselmatig negeert. En op het laatst leunde ik gewoon maar met mijn complete onderarm op mijn stuur, om toch maar mijn gif aangaande hufterig gedrag kenbaar te maken.
Ziet er niet uit.
Ik denk dat die contactpuntjes na 15 jaar gewoon een etage lager zijn gaan zitten, maar soms ook niet.
En dat moest dus gerepareerd. Niet zozeer echt een afkeurpunt, want de claxon doet het wel, maar ja. Zie het in het heetst van de strijd maar eens te vinden. Kost tijd. En tegen de tijd dat je hem dan gevonden hebt, lig je al op apegapen.
Mijn achterklep was ook zo'n ding. De kabels erheen hadden we al eens gerepareerd met behulp van soldeertin, en krimpkous, maar toch niet blijvend. Dat wil zeggen: blijvend genoeg, maar die kabels waren gewoon op alle andere plekken ook door. Dat vond ik niet alleen een apk ding, maar om op vakantie een 50 kilo wegende tent in de achterbak te leggen via de achterdeuren, en de rest van alle meuk ook, gaat me toch te ver. Ik heb een station om lekker makkelijk met een sneeuwschep alle zooi naar binnen te flikkeren, en me verder nergens om te bekommeren.
Dus ook dat laten repareren.
Allemaal geen schokkende zaken voor een auto van 15 jaar oud met net iets meer dan 200.000 kilometer op de klok. En daarna glanzend de apk door. Hoppa, ze mag 16 bij me worden.
Als beloning krijgt ze aankomende week een iets verser interieur. Een iets luxueuzer interieur. Voor mezelf ook wel prettig.

Als je je vak een slordige 20 jaar uitvoert, ontwikkel je ongemerkt en onbewust toch wel wat maniertjes om je werk uit te voeren. Of waarmee je bepaalde details van je werk uitvoert.
Soms moet ik als trompettist een demper in mijn trompet schuiven, omdat de componist of arrangeur dat op dat moment van de muziek beter/mooier/leuker vindt. Of gewoon omdat de man ons wil zieken met allemaal demperwisselingen in net te weinig tijd.
Ik pak zo'n demper, gooi hem omhoog, laat hem een salto maken, vang hem dusdanig op dat ik geen gekke beweging hoef te maken met mijn hand en hem er in één mooie boog gewoon in kan rossen.
Bij het terugzetten van de demper doe ik dat ook, zodat ik niet hoef te hannesen met dat ding, maar hem in één vloeiende lijn op de grond kan zetten.
Vanmiddag hadden we een lunchconcertje voor de plaatselijke veteranen in het dorpje Putten.
Veel herkenbare muziek, en ook veel noodzaak tot min of meer verantwoordelijk demper gebruik.
Dus mijn er in geslopen maniertjes kwamen veelvuldig langs.
Dit ging op een goed ogenblik bijna rampzalig mis, toen ik veel te snel die demper moest wisselen, en daarbij het mondstuk van mijn trompet lanceerde in de richting van de grond.
Dit had ik totaal niet in de gaten, tot vriendje Martijn, vlak voor mijn volgende inzet vroeg of het mondstuk dat hij vast had, van mij was.
Ja, dat was mijn mondstuk, maar ik realiseerde me pas echt dat het mijn mondstuk was, toen ik mijn trompet aan mijn mond zette.
Hilarisch genoeg.
Hoe dan ook, we sloten het concert af met allemaal tv- en radio-krakers uit de jaren van rond de provotijd, en daar leidde mijn uitzinnige mini improvisaties tot een proestpartij naast me. Mijn lieve collega Rianne, toch al gaar van een 9 uur durende vliegreis, kon mijn enthousiaste versierselen niet zonder lachen meer aanhoren.
Overigens: zo kan het ook gebeuren dat je na 20 jaar iets nieuws doet, wat bijna tot onbeschrijflijke rampen leidt.
Toen ik een week of wat geleden in Breda een concert speelde, was dat een soort van buiten concert. In een plastic tent, waar de wind alle ruimte had om het leven ons danig zuur te maken.
Ik ben nog niet van de Ipadden en zo, dus ik hou het voorlopig bij ouderwets papier. Meestal in een klapper, maar omdat we zo ongelooflijk veel bladmuziek hebben, dat die klapper het gewicht niet dragen kan zonder reuma, jicht, artritis en een whiplash te krijgen, nu meestal los.
En zo ook in die tent. En de wind zag een paar keer goed kans om mij het leven inderdaad zuur te maken.
Geen nood: onze roadie had elastieken bij.
En 2 van die elastieken om je lessenaar, houdt die partijen wel bij de les(senaar).
Dan moet je niet onhandig, (en ja, op sommige vlakken ben ik onhandig) omgaan met die elastieken. Mijn onhandigheid zat erin dat ik ermee aan het prutsen was, waardoor die elastiek losschoot, en als een kanon gelanceerd werd naar de dirigent. Die hem net aan miste. Op een haar na. Gelukkig was de man geconcentreerd bezig met andere muzikale zaken en zag hij het niet. Anders had hij nog kunnen denken dat ik met opzet mijn meerdere probeer te verwonden...

En Fin, het wordt weer eens oud Hollandsch warm deze week, en om dit voor te zijn, kochten we een heuse mobiele airco.
In een huis met een plat dak, voorwaar geen onoverbodige luxe, omdat we in de zomer nogal eens van het zweet ons bed uitdrijven zonder dat we werkelijk fysiek actiever werden dan een nachtkusje.
Die mobiele airco doet het bijzonder goed. Zo goed dat toen ik gisteravond in bed stapte, het gewoon ijskoud was in de slaapkamer.
maar echt ijskoud. Zo koud dat ik de deken maar over me heen kwakte, om het nog een beetje warm te krijgen.
Maar daar gaan we de komende weken wel plezier van hebben. Als we een beetje in de gaten krijgen hoe koud we hem precies moeten zetten om niet vast te vriezen aan de laken.

Dat gezegd hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.