Het is bijna zover: vakantie!!!!

De trouwe lezer zal inmiddels wel weten dat technologie en Marnix geen "match made in heaven" is.
Mijn eerst zo bejubelde Motorola telefoon is gewoon een kutding, die ongewenst en zelfstandig allemaal instellingen verandert, en apps verplaatst of verwijdert en mij volstrekt in het ongewisse laat over waar die dan volgens Motorola wél zouden horen.
Maar de "Chrome" app staat nog wel (NOG) op de plek, en zo landde ik bij het volgende artikel over een leuk display.
klik hier
Dit display hang je aan de achterruit van je auto, en daarmee kun je communiceren met je mede-weggebruikers middels voorgeprogrammeerde teksten of (en dit vind ik dan weer feestelijk) zelf bedachte teksten.
Uiteraard zijn dit soort displays dan weer niet voor Audi of BMW rijders (uitzonderingen daargelaten, om politiek correct te blijven) want die zijn over het algemeen te gierig om knipperlichten op hun auto's te kopen, dus dit soort bordjes zullen ook het maandelijkse leasebudget wel overschrijden.
Het idee achter het display is leuk. Je kunt er net wat persoonlijker mee communiceren, en je kunt zelfs je mede weggebruikers waarschuwen voor onverwacht gevaar dat jij wel, maar zij niet zien. Lijkt me in dezen voor die achterlijk grote pick-ups of pc-hooft-trekkers dan eigenlijk een verplichting aangezien die altijd alle zicht naar voren ontnemen.
Ik zie als doemdenker (dat ben ik volgens Ilse, ik noem mezelf liever realist) toch wat beren op de weg. (Pun intended).
Ben je lekker aan het cruisen, wil je wat extra communiceren naar je achterligger, ben je vervolgens meer met dat display bezig, en rij je alsnog je auto aan gort omdat je wél op dat apparaatje bezig was, maar niet met de situatie op de weg.
De achterligger was gewoon met het verkeer bezig, en kan alles omzeilen, terwijl jij de potentieel gevaarlijke situatie helemaal uit de klauwen laat escaleren.
Hoewel volgens de maker is dat getackeld omdat het ding ook op spraak zou reageren.
En hier gaat mijn fantasie in de overdrive, so to speak.
Zeker met mij als chauffeur, is zo'n functie dan serieus een extra gevaar op de weg.
Dat ik vloekend en tierend iemand inhaal, en dat diegene verbijsterd de teksten leest die ik uitbraak, en vervolgens van schrik in de berm belandt. Of mij klem rijdt en verhaal komt halen.
Of dat ik Ilse middels allemaal schunnige teksten alvast warm maak voor een avondje stomende bedpret, terwijl ik op dat moment net oma van 66 inhaal, die mij vervolgens aanklaagt voor seksuele intimidatie op de snelweg of zo.
En zoiets is met een aandoening als Gilles de la Tourette ook niet erg praktisch, lijkt me.
Aan de andere kant, ik ben dan ook wel weer zo dat als ik een fout maak, ik dat toe durf te geven, en dus ook via dat schermpje even sorry te willen zeggen als ik iemand op wat minder koosjere manier inhaalde of afsneed of in de weg zat. 
En daarop voortbordurend: Het valt me op dat "ons" weggedrag niet beter wordt. Als we nu allemaal zo'n bordje kopen, en dan alleen nog maar vriendelijke teksten laten zien. Of af en toe eens een duimpje omhoog steken. Dan zouden we allemaal veel vriendelijker op de eindbestemming aankomen. En in plaats van dat we elkaar knarsetandend goeiemorgen toesnauwen omdat we de nekharen nog overeind hebben staan van de laatste verkeershufter, zijn onze gezichten wat meer ontspannen, en komt het goeiemorgen er al veel liever uit (uiteraard pas na de eerste, tweede of zesde kop koffie). 
Kortom: als dat ooit op de markt komt: hebbehebbehebbe.

Nog ongeveer 60 dagen en ik vertrek weer naar mijn favorieten vakantie bestemming. Frankrijk.
Deze keer is het de Dordogne. 10 uur rijden zonder tussenstops, dus dat betekent dat ik om 0:00 ga rijden. We gooien de auto vol met spullen voor 2 jaar (we gaan 2 weken) en als het tijd is om te vertrekken, gooien we Jente in haar stoel, en gas erop.
Ten minste dat is voor nu mijn planning. Dan rijden we namelijk voor de ochtendspits nog langs Parijs, en zijn we op een redelijke tijd op de camping.
Ik ben serieus de dagen aan het aftellen, want ik merk dat mijn weekends steeds korter lijken, en de werkweken steeds langer.
En los van dat gevoel (en een gevoel is een emotie en sommige mensen kunnen emoties uitschakelen) vind ik dat mijn onvolprezen echtgenote en ik dit gewoon dubbel en dwars verdiend hebben. Zeker mijn Ilse, die gewoon maar eventjes aan het reintegreren is. Die doet dat toch maar. Eventjes uit een diep dal opkrabbelen. Mateloos trots ben ik op haar omdat ze toch maar die balletjes in de lucht weet te houden. Tuurlijk stuitert er wel eens eentje naast, maar die probeer ik dan weer op te vangen, en terug te wippen. Maar toch.
Dus ja, we hebben vakantie verdiend, en Frankrijk heeft ons dit jaar ook weer verdiend.
Lekker foye gras eten (ja, nondeju, ik weet hoe het gemaakt wordt, en nee, dat kan me geen donder schelen, hadden die beesten maar geen gans moeten worden. Thieme, sue me) de meest ranzige schimmelkazen langs mijn tong laten dansen, heerlijke stokbroden, wijnen en ricards naar binnen gieten als Jente lekker ligt te slapen na een dagje lekker spelen op de camping.
Maar voor het zover is moet ik nog een paar duizend noten spelen op mijn trompet (met de meest (te) gekke trompetsectie van het land) en nog een paar duizend reizigers op Schiphol van en naar hun vliegtuig brengen. (Ook hier met een paar van de meest (te) gekke collega's die je je maar kan wensen.

Over Jente gesproken: dat arme schaap had dus een blaasontsteking, en op die leeftijd gaat dat gepaard met een verminderd tot verdwenen gevoel voor plasdrang. En dat leverde ons nogal wat extra werk op aan droge broekjes en het opruimen van textiel dat ongewenst was voorzien van jongemeisjes plasjes.
Dat kon niet voorkomen dat onze druif steeds maar groter groeit. De volgende stap is inmiddels gezet. Het kind kan zelfstandig naar de speeltuin.
Doodeng.
Dus meteen maar geleerd dat ze met NIEMAND mee mag. Alleen met papa of mama. Maar voor de rest mag ze met NIEMAND mee.
Dus uitgelegd hoe en wat, en dat ze tegen IEDEREEN nee moet zeggen.
Maar toch. Ik denk dat de volgende les gaat zijn: keihard gillen als iemand haar aanspreekt, en keihard gillend naar huis rennen. Maar misschien overdrijf ik.
Das de vermoeidheid denk ik.

Straks lekker naar een bos, de koelte van een beekje opzoeken.

Dit geschreven hebbende, wens ik u alleen een goed weekend toe.