zaterdag 25 mei 2019

Ik ben maar een toeterende buschauffeur.


Er was eens een saxofoon-mevrouw. Een zeer begaafde muzikante. Een van die talenten die zelf dermate goed is, dat ze aan een conservatorium gaat lesgeven. Die mevrouw nam een snabbeltje aan, ergens in een grote bekende zaal. Ze nam het snabbeltje aan, wetende dat ze er geen cent voor zou krijgen.
Dat is een bewuste keuze, neem ik aan. Ik ga er vanuit dat grote zalen geen contracten laten tekenen door mensen die incapabel zijn.
Achteraf voelde de saxofoonmevrouw zichzelf gebruikt, en vond ze het een schande dat concertzalen niet betalen.
Dat is inderdaad raar, maar daar teken je voor. Dat weet je dus. Op dat moment had je moeten weigeren.
Kom op, je bent een van Nederlands grootste saxofoontalenten, je bent docent aan een conservatorium, en je klaagt achteraf over iets waar je op voorhand al niet voor had moeten tekenen, en aan had moeten beginnen.
Maar goed, voortschrijdend inzicht, ik neem aan dat deze dame zich inmiddels wel realiseert dat die stunt niet echt een goed voorbeeld is voor haar jonge studenten, die ook allemaal als beroeps hun geld willen verdienen. 

Het vervolg is een ware tsunami aan berichten van en over musici die allemaal een keurig net salaris willen. En persoonlijk ben ik van mening dat dat niet onterecht is.
Kranten schrijven artikelen over uitgemergelde musici, die niet van hun vak kunnen leven omdat de betaling niet echt overhoudt.
Er worden "platforms" (platformen?) opgericht waarin alle onderbetaalde musici hun verhalen delen, en naar buiten brengen.
Verhalen, de één nog schrijnender dan de andere komen aan het licht. De verontwaardiging is groot.
En die verontwaardiging kent geen grenzen.
Mensen die kritische vragen stellen, mensen die kanttekeningen plaatsen, worden niet gewaardeerd. Die worden met neerbuigendheid en absoluut misplaatste arrogantie "terecht gewezen". Of gewoon dom persoonlijk beledigd.

Laat ik nogmaals duidelijk maken: ik ben absoluut voor een fatsoenlijke betaling voor musici, en ik ben absoluut voor een goede structurele subsidie voor cultuur in het algemeen en muziek in het bijzonder. Maar ik weiger om gedachtenloos en kritiekloos met de wolven naar de maan te huilen, puur omdat anderen dat doen.
Ik verbaas me in hoge mate over het gebrek aan zelfreflectie. Want de eerder genoemde saxofoon-mevrouw is zeker niet de enige die wel eens wat voor niks doet. Of voor veel te weinig geld.
Ik gok erop dat 90% van de musici wel eens wat doet voor te weinig geld.
En zo hou je in stand dat organisaties wegkomen met onderbetaling. Dat ligt echt bij de musici. Als die ALLEMAAL het vertikken om voor een bosje konthaar en een snickers te komen spelen, gaat de prijs vanzelf wel omhoog.
Ik verbaas me ook een beetje over het gebrek aan creatieve oplossingen. Die onderbetaling is niets nieuws. Ik heb ze zelf als docerend en uitvoerend musicus regelmatig mogen meemaken.
Maar ik zie geen enkele werkbare oplossing bij mijn collega's verschijnen. Sterker nog: het begint een beetje te lijken op die sketch van Hans Teeuwen: "LalalaGELD!!!" Er wordt niet gespecificeerd wie er dan met meer geld op de proppen moet komen, wie dat moet betalen, maar er moet meer betaald worden. Ja, de staat wordt uiteraard genoemd, want met 25 miljoen extra subsidie kan elke musicus een net salaris krijgen.

En toen ik verzeild raakte in een discussie erover, was er een orgelvriendje, die heel erg erudiet wist te verwoorden wat er mis was met het hele systeem. Te veel conservatoria, die niet zozeer talent opleiden, maar zoveel mogelijk studenten aannemen, omdat dat goed is voor de inkomsten van school en docent. Wat er daarna met die studenten gebeurt, zal een conservatorium worst wezen. Lekker les gaan geven voor een paar knaken in Schubbekutteveen, en een paar halfgaar betaalde snabbeltjes in de omgeving van Pikketrekkiestan. Of je gaat iets anders doen, boeit niet. Het conservatorium heeft zijn subsidie voor jou binnen. Bedankt en we horen nog wel van je. Of niet. Ook best. Doei. (Ten minste, dat zijn mijn ervaringen met het CVA, en ja, dat zal ook wel aan mij liggen. Of niet).

Maar ja. Wat als je nu niet kan rondkomen van je vak?
Laat ik eens een parallel trekken met het gewone leven.
Pietje wordt weggesaneerd bij de bank. Want zijn functie is niet meer nodig. Dan krijgt hij van het UWV of van zijn baas een heel scala aan mogelijkheden aangereikt tot omscholing. En dan gaat hij wat anders doen.
Auw, die doet pijn, nietwaar? Maar het is wel de realiteit. En ik zie persoonlijk niet zo in, waarom de realiteit niet ook op zou gaan voor een muzikant die niet in zijn inkomen kan voorzien.
Ik ga nog meer zout in die wond strooien: waarom zou iemand anders verantwoordelijkheid moeten nemen voor het inkomen van Mark-Marie le Musicien? Ik vind het bijzonder om te denken dat iemand anders maar moet zorgen dat ik goed betaald word.
Dat dien ik zelf te doen.
Bovendien is de muzieksector er tot op heden niet in geslaagd om de politiek ervan te overtuigen dat de bezuinigingen echt desastreus zijn. Voor de werkgelegenheid, maar sowieso vind ik cultuur iets belangrijks, dat is essentieel voor een maatschappij. Talloze onderzoeken die al lang hebben aangetoond dat cultuur van essentieel belang is voor een samenleving. Maar het is wel aan de sector zelf om veel meer tot de politiek door te dringen. En dat lijkt maar niet te lukken. En zeker niet nu er alleen maar over geld gepraat wordt.

Deze kritische opmerkingen en gedachten werden niet bijzonder positief onthaald. Sterker nog: de mensen die kritisch waren (waaronder ik dus) werd op zeer neerbuigende wijze gemeld dat "het wel wat meer inhield". En daarmee was de reactie ook over. Ik hoop oprecht dat de neerbuigendheid, de arrogantie van zo'n reactie, niet tekenend is voor die hele ploeg mensen. Want dat is precies waar je een Wilders, een Bodet, een Halve Zeilstra gruwelijk mee in de kaart speelt. "Die elitaire, linkse hobby".  Natuurlijk is het dat niet, maar je kunt je als musicus echt geen arrogantie permitteren in deze samenleving die door middel van populistisch rechts zijn eigen cultuur naar het crematorium draagt. Die arrogantie is echt funest voor de sector.
Een andere violist sprak me aan op het feit dat ik iets anders ernaast was gaan doen. Ik was maar een toeterende buschauffeur, en moest daarom maar mijn bek houden, want muziek maken was toch wel iets heel bijzonders. Tja. Met zo'n houding kweek je volgens mij niet echt respect of bewondering bij je potentiele publiek. Niet zozeer omdat deze hufter-violist tegen mij begon te fulmineren, maar omdat hij diezelfde arrogantie ook in de rest van zijn intermenselijke contacten zal hebben.
En andere "collega" sprak van een teleurstelling voor collegamuzikanten (Overigens: deze collega was wel heel respectvol naar mij toe verder).  Tja. Teleurstelling misschien wel, alleen maar met de wolven naar de maan te huilen, brengt niemand verder. Sterker nog: ik ben ervan overtuigd dat juist discussie kan leiden tot nieuwe inzichten. Maar daar wil men niet aan, heb ik het idee. En dat vind ik verbijsterend voor een groep mensen die juist van vernieuwing en creativiteit leeft.

Maar ik heb misschien wel een oplossing die werkbaar is: ten eerste van de 10 conservatoria er 6 of 7 opdoeken. Het werkveld in Nederland is simpelweg nauwelijks groot genoeg. De 3 of 4 die er overblijven, kunnen dat best opvullen. Voer dan aan de hand van de te verwachten vacatures een numerus fixus in, zodat je nooit meer opleidt dan waar er werk voor is.
Vervolgens maken we het beroep musicus een beschermd beroep, met een register. Net zoals bijvoorbeeld een verpleegkundigen register. Mensen die afgestudeerd zijn, en in dat register staan, moeten als eerste werk krijgen, en een goede beloning. Mensen die niet in dat register staan, moeten niet meer uitgenodigd worden voor werk.
Ik heb dit tot zover uitgedacht, maar misschien zijn er mensen die hiermee verder willen. Nogmaals: creatief en in oplossingen denken. 

Maar goed, nu ik deze gedachten (let wel: het zijn gedachten, want ik ben nog niet zover dat ik mijn definitieve mening vast gesteld heb, anders dan dat ik van mening ben dat mijn collega musici iets opener in deze hele discussie zouden moeten staan) van me af heb gezet, is het tijd om mijn laatste avontuur van het platform te noteren.

We schrijven ergens rond het middaguur. Een vliegtuig naar het Midden Oosten zou vertrekken. Een goeie vlucht vol mensen, en ik was de laatste bus, voor ongeveer 47 reizigers.
Tijdens het instappen, raakte ik aan de praat met een stewardess. Een ouwe rot in het vak, een dame van tegen de 50, die alles al wel gezien had, maar toch open stond voor input van een redelijk verse chauffeur, en een dame met wie het gewoon gezellig kletsen was.
Tijdens dat praten liep de bus voller en voller. Dat ontging een van de reizigers niet. Sterker nog, zijn onmin ging vrij rap over in protest.
Hij was het er maar niet mee eens. De stewardess en ik keken in de bus (het bekende plaatje van mensen die in de deuropening blijven stilstaan als zakken zand, en weigeren om de bus daadwerkelijk verder te vullen), en zagen eigenlijk geen probleem. Bovendien: het waren er ongeveer 47, en die bus zou er 60 moeten kunnen herbergen. Dat laatste is inderdaad allerminst jofel, dus Schiphol houdt 50 als max aan, de vliegmaatschappij haalt daar vaak nog wat vanaf ook.
Dus naar onze mening viel het allemaal best mee.
Maar meneer was het er niet mee eens, en liet dit steeds luidruchtiger merken. Overdreven met zijn mobiel foto's nemen van de in zijn ogen onveilige situatie. Mijn naam willen weten omdat hij een klacht wilde indienen (my name is 133, it's written on the bus), en uiteindelijk wilde meneer niet mee. Hij greep zijn vrouw, en stapte opzichtig uit.
Dat was de stewardess wat te gortig, en die zei met de meest vriendelijke, doch dodelijke wolvenglimlach, dat dat wat haar betreft helemaal oké was, en dat meneer van haar best op eigen kosten zijn vlucht mocht omboeken naar volgende week.
Hierop gaf ze mij het teken te vertrekken, en ik rende naar mijn stuur. Waarop de man nogal schutterig zijn vrouw en zichzelf in de bus prakte. Er bleek nog zat ruimte te zijn.

Dit geschreven hebbende, begint nu mijn weekend.








1 opmerking:

  1. Hallo allemaal, mijn naam is Ophélie Aurélien Ik woon bij het Choco-verhaal in België. Ik was gewond en had een gebroken hart toen er zeven maanden geleden een groot probleem ontstond tussen mij en mijn man. zo verschrikkelijk dat hij de zaak voor de rechter bracht voor een scheiding. Hij zei dat hij nooit meer bij hem wilde wonen en dat hij niet meer van me hield. Dus pakte hij het huis uit en zorgde ervoor dat ik en mijn kinderen veel pijn leden. Ik probeerde al mijn mogelijke middelen om hem terug te krijgen, na veel bedelen, maar alles was invail. En hij bevestigde dat hij zijn beslissing nam en dat hij me nooit meer zou zien. Dus op een avond, toen ik terugkwam van het werk, ontmoette ik een oude vriend van mij die ook met mijn man in hetzelfde bedrijf werkte, dat hij me belde en me vroeg wat het probleem is met mijn man. Dus legde ik alles aan hem uit, dus vertelde hij me dat de enige manier om mijn man terug te krijgen is om een ​​spell caster te bezoeken omdat het echt voor hem werkte. Dus ik geloofde nooit in een spreukgieter, maar ik had geen andere keuze dan zijn advies op te volgen. Toen gaf hij me een e-mail doctorosagiede75@gmail.com een ​​spingieter die hij bezocht. Dus de volgende ochtend stuurde ik een bericht naar de e-mail die hij me gaf, en de spellmeester verzekerde me dat ik mijn man binnen twee dagen terug zou krijgen als ik zijn instution zou volgen, dus deed ik alles wat hij me vroeg. De volgende ochtend, zo verrassend, belde mijn man die me de afgelopen zeven maanden niet had gebeld om me te vertellen of er een andere manier was om terug te komen in mijn leven. Gedurende 7 maanden Drosagiede maar met een glimlach op mijn gezicht, zodat hij terug in mijn leven kwam, met veel liefde en vreugde, verontschuldigde hij zich voor zijn fout en voor de pijn die hij mij en onze kinderen veroorzaakte. Vanaf die dag was onze relatie sterker dan voorheen, ik zou je adviseren als je problemen hebt om hem geluk te stellen.

    BeantwoordenVerwijderen

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...