Tabee Riki, mijn uitSchot-vriendje

Riki,

 Het nieuws dat je gestorven was, kwam weliswaar niet onverwacht, maar overviel me wel. 
Want we zouden nog afspreken. Je zou nog naar het platform komen. We zouden nog met ons clubje van vier gaan eten.
Wat rest zijn herinneringen. Dierbare herinneringen.

Ik kwam groen als gras (in elk geval op het platform) en wist me nog niet zo goed een houding te geven. Jij was iets minder groen, maar wist je veel beter een houding te geven. Onze eerste momenten samen in de kantine, zat ik een bak lofsla naar binnen te douwen, en een paar wasa-crackers met ham. Jouw gezicht sprak boekdelen. Je lachte me op heel eigen wijze uit, scheurde een stuk van je zelf gemaakte zalm-sandwich af want je had het idee dat ik door dat gezonde dieet, niet bijzonder fit achter het stuur zou kruipen.
En dat klopte, want nog geen kwartier later vroeg ik je om advies. "Rij maar achter me aan, ik laat t je wel zien".
En zo werd er een vriendschap gesmeed, die voor mij het begin van mijn carriere op het platform vormde.
Een vriendschap die bestond uit slap kletsen, maar ook serieus. Uit onbedaarlijke lachbuien. Bizarre verhalen uitwisselen. Gekke stunts, en belevenissen op het platform. Zoals die keer dat jij zelfs de regie in de stress kreeg doordat je je telefoon ging halen. Ja, je was even vergeten te melden dat die op tafel thuis, en niet in de kantine lag. Maar ja, de regie zei dat je het ding maar even moest halen, dus dat deed je. Vervolgens kon niemand bus 116 vinden. Toen je eindelijk weer terug kwam, met je telefoon, kreeg je einde dienst. Kon je weer naar huis.

Je had een geniaal talent om blijmoedig te accepteren. (Niet iets met de kids, kwam nooit aan je kids, want als je daarover vertelde, zwol je nek op en kreeg je een onaangenaam tintje). Blijmoedig dat te aanvaarden wat het leven voor je in petto had. En je kon vreselijk genieten van juist die hele kleine dingen. Een lekkere boterham. Een lekkere maaltijd. Of gewoon een gezellig kwartiertje in de kantine.

Ik zou door kunnen gaan met jeremiëren over dat de tijd die ik je heb mogen kennen te kort was, en over hoe klote het is dat ik niet vaker langs kon komen.
Maar jij was ook iemand die mij continu eraan herinnerde dat het niet om kwantiteit maar om kwaliteit gaat.
Een kleine zalm-sandwich is veel smaakvoller dan een grote bak lofsla (ik schiet weer in de lach als ik jouw gezicht, vertrokken van afgrijzen, zie staren naar die enorme bak met wit-groene blaadjes).
Een lachbui om een smakelijk verhaal over je belevenissen in Schotland en Europa, is veel mooier dan uren bij elkaar zitten en uiteindelijk wat ongemakkelijk elkaar aan te staren.
En als ik dit realiseer, moet ik glimlachen. En dan stel ik me voor hoe jij door de hemel dendert met de hemelse bus, met een koelkast vol zelfgemaakte lekkernijen. De hemelse reiziger zal dikker worden dan jij en ik samen.
En dan weet ik ook weer dat het heel onverstandig is om overdreven emotioneel te worden. Want ik zie je ertoe in staat om boos met hemel-bus 116 naar beneden te stormen, om hier te komen spoken.
Ik vind het wel verdrietig, je had echt recht gehad op meer.
Maar je hebt indruk op me gemaakt. En ik denk op meer mensen. En ik zal me je dan ook herinneren als de enorm fijne vent die je bent.
En als ik ooit aan de poort klop, verwacht ik een mooie rondleiding van je. Met een zalm-sandwich.

Tabee vriendje. Ik zal je missen. Het was een voorrecht om je te (leren) kennen.