zondag 5 mei 2019

Herinneringen (in de maak).

Ik hoef mijn voorkeur voor een zeker automerk denk ik niet meer toe te lichten. Dus dat zal ik overslaan. Ik was van vrijdag op zaterdag te gast bij een evenement waarbij mijn automerk centraal stond. Een beurs voor liefhebbers, verzamelaars, handelaars en toevallige passanten.
Ik was te gast bij vriendje Bram en vriendje Rik, en ik heb serieus van de eerste tot de laatste seconde genoten.
Het begon allemaal veelbelovend: de gasbarbeque wenste niet erg mee te werken, en het voedsel gaar-kletsen duurde wel erg lang. Gelukkig was er iemand met een elektrische grilplaat, waardoor de rösti toch nog lekker warm werd.
De speciaal voor de koele avond gekregen vuurkorf (2e hands, een klein beetje roest, maar doet het nog uitstekend) bleek niet bestand tegen vuur of hout, en verloor gedurende de eerste avond al de helft van zijn bodem en achterkant. Dat er geen campers, klassiekers, tenten of caravans in de vlammen op zijn gegaan, is serieus een godswonder, met al dat bier.
Drie mannen met een paar biertjes op in één caravan, is vragen om nogal wat flauwe hilariteit, maar ik meende dat de caravan de volgende ochtend toch iets boller stond dan voor we in slaap vielen.
Zo'n beurs is voor een liefhebber als ik een ware oefening in zelfbeheersing. Uiteraard had ik wat dingen die ik wilde (en niet vond) en dingen die ik niet zocht, maar wel vond. Ik kan dan toch best goed schakelen. Onder het motto: dat zocht ik niet, maar is wel lekker, mooi of leuk voor op mijn auto, had ik het dus toch nodig. En heel veel leuke contacten gelegd, bijkletsen met mensen en een rondrit in de nieuwste C5, onder begeleiding van een professionele instructeur, die in het dagelijks leven mensen opleidt voor ambulancediensten en andere specialismen. Dat leverde niet alleen een heel erg leuke rit in een heel erg toffe nieuwe auto op, maar ook een heel tof gesprek.
Ik zou mezelf niet zijn als ik onbedoeld heel erg lomp heb lopen doen.
Ik vind het namelijk ook erg leuk om horloges te bekijken als ik ze tegenkom, en bij een van de stands hadden ze een paar hele leuke Citroën horloges.
Nu heb ik erg weinig met de DS (in de volksmond 'snoek' of 'strijkijzer' genoemd). Dus mijn aanvankelijke blijde verrassing, verdween als sneeuw voor de zon. Ik wees mijn metgezel op dit horloge, en zei behoorlijk hardop en teleurgesteld dat het een tof horloge was, maar dat het eeuwig zonde was, dat er zo'n lelijke snoek op stond. De meneer van de stand, kwam in eerste instantie glimlachend op me aflopen, hoorde mijn snoei(k)harde opmerking, en stapte wat verontwaardigd naar achteren. Waarop mijn metgezel me fijntjes liet weten dat dát nu de stand van de DS club was, en het dus vrij logisch was dat er een snoek zou staan op een horloge dat daar lag. Om eraan toe te voegen, dat ik de mans gevoelens wel eens bezeerd zou kunnen hebben.
Ik voelde me toch wat schuldig. Ik had helemaal niet in de gaten waar ik stond, maar dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat het toch een lange dag was. En ik juist door alle contacten met mensen, alle gave indrukken en zaken die ik wel en of niet gekocht heb, toch wel erg moe was.
Na de afsluitende maaltijd (om de een of andere reden deed de gasbarbeque het nu wél, waarschijnlijk bang geworden voor de hamer die er dreigend naast was gelegd), reed ik met een grote grijns van oor tot oor naar huis, net op tijd om in te schakelen op de herdenking.
Van boven klonk het, ongeveer 3 voor acht: papa, ik moet poepen....

Als je een bevrijdingsdag-defile wandelt, ben je onderdeel van een complete stoet van militairen, burger- en militaire muziekkorpsen, veteranen en legervoertuigen uit lang vervlogen tijden.
Waar Koningsdag en herdenkingsdag een beetje aan me voorbij gingen, moest ik vandaag dus het bevrijdingsdefile wandelen in Wageningen.
Op zich helemaal geen verkeerde dienst. We wandelen wat door afgeladen straten die uitzinnig van dronkenschap de stoet (en vooral veteranen) toejuichten. Een soort verplicht nummertje voor het grote vrijheids-zuip-festijn aanvangt.
Wij marcheerden achter twee reeds lang uit actieve dienst verbannen voertuigen. En er is natuurlijk een reden dat dergelijke voertuigen niet meer in actieve dienst zijn: degene pal voor ons, maakte het ons door zijn manier van rijden toch wel ernstig moeilijk. Ik kan niet helemaal inschatten of de chauffeur zichzelf overschatte, en zijn materiaal onderschatte, maar de hoeveelheid ingeademde ongefilterde diesel en olie dampen leidde tot veelvuldig gemiste inzetten, en benauwdheid. De chauffeur had zijn voertuig dermate niet onder controle dat ik de veteranen die in de bak zaten regelmatig bijna letterlijk gelanceerd zag worden. Dan werd er weer vreselijk schokkend opgetrokken, om gelijk vol gas achter zijn voorganger aan te gaan, om letterlijk seconden later weer vol te moeten remmen. Nog verbijsterend dat die ouwe knoesten geen spoor van overgeef achterlieten. Mijn verbijstering veranderde gaandeweg in ergernis over de dieseldampen die deze hufterchauffeur wist te produceren, maar vooral ook medelijden met de veteranen die achterop die bak zaten. (Probeerden te zitten). Het was niet alsof het jonge gozertjes in de kracht van hun leven waren. 

Zoals ik al meldde: koningsdag is een beetje aan me voorbij gegaan. Dat heb ik eigenlijk elk jaar, want op de een of andere manier plannen ze het zo onhandig, dat ik altijd wel wat beters te doen heb. Raar, want ik ben toch wel van het "oudemeukisleuk"-principe.
Ik kan me tot giechelens toe vermaken over de ouwe troep die Henk en Anita, gezeten op een uitgezakte camping-stoel voor veel te veel geld proberen te slijten (als nieuw) en uiteindelijk aan het einde van de dag moe en schor geluld toch maar voor een veel lagere prijs te verpatsen, om maar te voorkomen dat ze die ellendige troep weer naar hun zolder moeten verslepen.
Met de huidige stand van zaken in ons eigen huis, kan ik me niet aan het bange vermoeden onttrekken dat wij over een jaar of 10 ook op zo'n vrijmarkt staan. Het idee maakt me week in de maag. Ouwe meuk is leuk, maar mijn eigen ouwe meuk zo te kijk te zetten, voelt een beetje alsof je jezelf niet meer ziet zitten, of zo. Dat is een beetje hypocriet, maar goed, ik heb ook nooit ontkent dat ik dat ben.
Een goede 18 jaar geleden (ik woonde in het toen nog rustige Poelenburg, te Zaandam) was het Koninginnedag. En half Poelenburg had hun zolder, berging, kelder, woonkamer buiten gezet om te zien of de aankopen van het vorige jaar met een beetje winst, te verkopen was. Na elke twee matjes, dekens of serieuzer opgezette kramen stond er een kindje vreselijk een poging te doen om iedereen weg te jagen, om mensen te terroriseren met hun respectieve muziekinstrumenten. De meeste kindjes stonden daar niet alleen, er zat wat onderuitgezakt (om herkenning te voorkomen?) een facepalmende vader of moeder achter. Het was lastig in te schatten wie zich het meest schaamde. Stuntelend kind of besmuikte ouder.
Die ouder die ook al wel in de gaten had dat hun kroost zich (niet gehinderd door enige vorm van muzikaliteit) een halfslachtige poging aan het wagen was om de muzieklessen terug te verdienen.
Ik liep over die vrijmarkt, eigenlijk meer op weg naar de plaatselijke grutter (ook op koninginnedag moet men eten), dan dat ik nu echt heel erg veel interesse had in ouwe meuk of krassende, meppende of hoestende muzikantjes.
Toch viel mij een muzikantje op. Die deed een schrille, trommelvlies- (en zaad)dodende poging tot blokfluit spelen. De reden dat het me opviel, was het feit dat haar oranje hoedje afgezien van één enkel muntstukje leeg was. (Terecht, het klonk als een rituele kraaienslachterij). En het feit dat haar lesboekje op een zeer degelijke, dure en inklapbare lessenaar stond, welke in de winkel boven de 50 euro moet kosten.
En verrek, laat mijn lessenaar nu net de week ervoor overleden zijn.
Ik trok mijn stoute schoenen aan, stapte op het kind af, en deed haar een pracht van een voorstel. Ik zou haar 5 euro geven, en dan kocht ik haar lessenaar.
De vader kwam erbij staan, keek mij wat wazig aan, en ging akkoord. Ik meende enige opluchting bij hem te bespeuren toen ik het boekje van de lessenaar af trok en samen met een briefje van vijf aan het kind gaf. Opgewekt en meer dan geroutineerd klapte ik de lessenaar in, en al (beter) fluitend vertrok ik huiswaarts. De opluchting in de ogen van de directe vrijmarkt-buren van dit kind was zeker overduidelijk aanwezig.
Goede daad dus voor iedereen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...