We'll always have Paris.

In 2008 haalde ik (pas) mijn rijbewijs, en sindsdien heb ik het openbaar vervoer als reiziger vaarwel gezegd.
Slechts eenmaal maakte ik een uitzondering, toen mijn auto een dringende reparatie behoefde, en toen moest ik van Tiel naar Schin op Geul. Hel op aarde was dat, want waar ik normaal gesproken 2 uur moest rijden, was dat nu bijna het dubbele.
Dus was het ook redelijk onwennig toen ik gisterenmorgen op de tram stapte naar het centraal station.
Een redelijk volle spitstram. En omdat het ook nog in een nieuwe stad was, was het allemaal onduidelijk. Omdat ik met de auto gewend ben om ruim op tijd te vertrekken, en mijn vertrouwen in de RET niet zo hoog was, dat ik het aandurfde om al te strak te plannen, had ik op het centraal station nog ruim de tijd om uit te zoeken waar de Thalys zou vertrekken, een boekje te kopen voor onderweg en nog een voorraadje sigaretten, want die zijn in Frankrijk bezopen duur.
Ook de reis met de Thalys ging vloeiend en vlotjes. Boekje erbij, beetje kletsen met Mattie en de 2,5 uur van Rotterdam naar Parijs waren in een poep en een zucht voorbij. De Thalys gaat behoorlijk rap, maar jammer is wel, dat je dan vrij weinig ziet. En dat komt niet alleen maar door de strategisch geplaatste geluidswallen. Het flitst letterlijk aan je voorbij.

Uiteraard ging het overstappen op de Parijse metro niet vlekkeloos. De metro die we moesten nemen, aan de hand van een wat ongelukkig opgestelde reisbeschrijving, bleek propvol te zijn. In Japan zouden we met geweld naar binnen gedrukt worden, in dit geval moesten we zelf bijna geweld gebruiken. Knus is het dan wel. Warm ook.
Maar uiteindelijk kwamen we er zonder kleerscheuren en zonder gerold te zijn uit, en wisten we zelfs de kerk te vinden alwaar we 's avonds een concert zouden spelen.
We hadden flink wat tijd over, dus besloten we maar een ommetje door de buurt te maken. Een leuke buurt, kan niet anders zeggen. De prijzen voor een appartement met 2 kamers met een oppervlakte van minder dan een postzegel, rijzen hier de pan uit. 450.000. Makkelijk. En dan moet je ook nog behoorlijk strak kunnen inparkeren. Of je zet je auto gewoon in een andere auto. Zodat je met twee smarts ook nog gewoon op 1 parkeerplaats kan staan. Niet gelogen: ik zag een redelijk nieuwe Ferrari (toch geen heel goedkoop autootje) die onder de parkeerschade zat.
 Mooi parkje, alwaar ik heel even, heel erg egogeil ging spelen op een houten bruggetje bij een waterval. Puur voor de foto. Je bent musicerende toerist, of niet.
Een heerlijke hamburger verder en we konden gaan repeteren.

In het hotel wachtte ons een verrassing. Uw nederige stukjesschrijver kreeg namelijk niet één kamer, maar twee kamers aangeboden. Nummer 1 samen met Mattie, nummer 2 alleen. Omdat wij beiden verwoede snurkers zijn, was de keuze niet moeilijk. Met 2 stuks lompe bagage stiefelde ik naar mijn kamer, om daar minimaal 10 minuten op zoek te moeten naar het licht. Dat licht ging alleen maar aan als je de sleutelkaart in een daartoe bestemde gleuf duwde. Maar die gleuf was in het donker niet te vinden. Behoorlijk onhandig. Vooral ook omdat ik ontdekte dat donker, gewoon zwart is, en dat ik zelfs de deurklink niet kon vinden zonder licht.
Dus bij het weer verlaten van de kamer, moest ik kiezen: de gleuf zoeken, of de deur. Dat kostte me weer een paar minuten...

Het concert zelf was een feestelijk geheel van een goed en stemmend zingend koor, een fijne dirigent, fantastische solisten en fijne collega's. De omgeving van de kerk was, zeker in het donker erg mooi en sfeervol te noemen. Voor dergelijke snabbels teken ik vaker. Lekker kunnen spelen, en als dank een razend enthousiast publiek, en koor. Dat is goud! En dat mag nog in Parijs ook.
Na afloop slaagde ik er in om bij het borrelen telkens de resten van de wijn ingeschonken te krijgen. Dat betekende dus veel wijnen door elkaar en dat bleek een onbehoorlijk koppige combinatie te zijn. Na 4 glazen was ik (wellicht door de vermoeidheid) behoorlijk kachel, en moest ik alle zeilen bijzetten om niet onverhoeds door rondvliegend verkeer geraakt te worden.

De naborrel in het hotel was kort maar gezellig, kort want in tegenstelling tot de rest van het orkest/koor/aanverwanten moest ik de Thalys van 7:25 hebben om op tijd in Nederland te zijn voor het laatste kerstconcert van dit jaar. Ik kan gaan lopen mopperen op de late avondmaaltijd, waarbij we voor 20 euro een half vol bakje half lauwe aardappelpuree met gehakt kregen. Of voor 9 euro een clubsandwich die op zijn zachtst gezegd incompleet was (geen chips, geen patat, geen gezonde dingen ertussen). Maar het is een Ibis hotel, dus je betaalt weinig voor de kamer, en de hoofdprijs voor smakeloos voer, dat je slachtvarkens nog niet geeft.

De terugreis was mooi. In het donker met de taxi (die geheel tegen Parijse principes in spotgoedkoop was) naar Gare du Nord. Alwaar ik bij het afrekenen van een kopje koffie niet één, maar twee zwervers van me af moest jagen. Ook hier: de omgeving in het donker tegenover de Mairie en een paar gedenkstenen voor de gevallenen had een bijzondere sfeer.
En ook hier ging het mis in het voordeel van ondergetekende. Aangezien het kaartje van de Thalys geen onderscheid maakte tussen eerste en tweede klas, maar wel duidelijk een plaatsaanduiding bevatte, mocht ik dus mooi eerste klas van Parijs naar Rotterdam. Een heerlijk zachte stoel, lekker breed en voor mij alleen.

Zo is het het leven van een muzikant toch mooi. Prima betaalde klus, effe op en neer naar Parijs, gezelligheid en mooie muziek, waar je je als musicus met hart en ziel in kan storten.
Morgen mag ik zelf even instorten, want vermoeiend was het wel.