Klussen en rariteiten.

Met het verhuizen naar ons nieuwe stulpje, komt er ook iets nieuws in mijn leven. Namelijk een "eigen" huis.
Hiervoor woonde ik in studentenkamers en anti-kraak. En nu dan eindelijk een "eigen" huis. Met 33 jaar wordt het misschien wel eens tijd dat ik volwassen word... Niet?
Uiteraard is het huis niet van mij, want vanwege onze financiën is het zo dat we wél 500 euro aan huur mogen en kunnen betalen, maar een hypotheek van 500 euro, neeeeeee zeg, de bank zou het niet durven. Hoe halen we het in ons hoofd. 
Maar goed. Wat we dan ook niet hebben, is het risico op dure reparaties op eigen kosten, duur onderhoud op eigen kosten, het gemeentelijke extraatje van onroerende zaken belasting en dergelijke.
Want dat wordt allemaal voor ons gedaan.
En natuurlijk hangt er geen uitzetting boven ons hoofd, omdat de eigenaar het huis wel of niet wil slopen/verhuren/versieren/renoveren/etcetera.
Afgelopen week begonnen met het op smaak brengen van de woning. Laminaatje uitgezocht, verfje en behangetje en gaan.
Het laminaat:
Met dank aan schoonvader, Niels en woensdag Michiel gaat dat van een leien dakje. Uiteraard niet zonder dat we 1 of 2 planken door onoplettendheid aan gort hebben gezaagd, maar hey, al doende leert men. Omdat we niet de tijd hadden om ons degelijk voor te bereiden en te sparen voor duur laminaat, moesten we genoegen nemen met Ikea laminaat, met de welluidende naam: Slätten. Wij hebben slätten in elke kamer van ons huis. Overigens strekt het tot aanbeveling om als je een pan op laminaat laat vallen, dat je ervoor zorgt dat de scherpe rand het laminaat niet als eerste raakt. Uiteraard moest dat dus bij ons wel gebeuren, en dan sta je tóch even grimmig te wezen.
Het verven:
 Dat had wat meer voeten in aarde. Ilse had (met mijn instemming) gekozen voor gebroken wit. Prima verder. Maar ik zag in alle oprechtheid dus geen verschil tussen de oude en de nieuwe laag verf. Ilse wel, en tot onze frustratie sloeg ik bij het verven dus regelmatig plekken over, terwijl ik er heilig van overtuigd was, dat ik ze wel geverfd had. 
Het behangen:
Leuk patroontje uitgezocht voor dat wat de kinderkamer worden moet. Jammer alleen dat de combinatie muur, lijm en behang totaal niet werkt. De muur was wat grofkorrelig, en tijd om helemaal egaal te maken hadden we niet. Al doende leert men. Dus toch maar een emmer verf erover. Onze slaapkamer, daarvan besloten we maar om niet met behangen te beginnen. Meteen maar wit erover.
Van laminaat leggen ga je stinken als een dooie bunzing, dus om te voorkomen dat mijn leerlingen mijn meur over de longen moesten nemen,  stapte ik gister voor het eerst onder onze nieuwe douche. Heerlijk. Lekker wassen zonder me af te vragen wie er op de benedenverdieping óók een douche kan nemen.

Als woensdag het laminaat af is, datum prikken, vrachtwagentje huren en slepen maar. De buren (boven en naast) zijn aardige mensen. Hebben begrip voor het feit dat er wat in een huis gebeuren moet, dus klagen niet over het lawaai dat we maken.

Er moet tijdens het klussen ook regelmatig even gepauzeerd worden. En al pauzerende keek ik eventjes op gezichtenboek, en kwam langs een pagina met de titel: "Liquid mother love".
Van de titel kreeg ik al een weeig gevoel. Dat kon niet anders dan ranzig zijn.
En ik kreeg gelijk. De persoon achter deze pagina maakt medaillons van 925 zilver, waarover ze gedroogde moederkoek of gedroogde moedermelk plakt.
De reacties van (blijkbaar jonge of minder jonge moedertjes) waren dolenthousiast. Zó enthousiast dat ik eigenlijk voor het eerst in mijn leven geen fris tegengeluid durfde te laten horen.
Ik heb heel wat ranzige filmpjes gezien, maar het idee dat een jonge moeder de placenta van haar spruit bewaart, droogt en opstuurt naar "Liquid Mother Love" om er een medaillon van te maken, daar werd (en word) ik serieus misselijk van.
Mijn fantasie slaat op hol. Het piepjonge gezinnetje komt thuis van de bevalling. En voor ze op bed gaat, stopt de jonge moeder de verse placenta in de vriezer, voor later. 
De jonge vader gaat al rap weer aan het werk. Komt moe thuis. Omdat vrouwlief nog voor pampus ligt, en verzorgd wordt door de kraamhulp, moet papa zelf maar even koken. Moegewerkt graait hij in de vriezer, ontdooit zijn biefstukje, warmt de piepers en de bloemkool op en gaat smaakvol zitten eten. Hoewel... Dat biefstukje smaakt toch wel raar. Om niet te zeggen ranzig. Langzaam daalt het besef bij hem dat hij geen biefstukje aan het eten is. Zijn maag draait zich om, en de placenta verlaat voor de tweede keer (zij het deze keer via antiperistaltische weeen) een warm lijf, om ergens in de oceaan tot vissenvoer te worden.

Ik vraag me oprecht af wat is er in vredesnaam lief of leuk om met resten gedroogde moederkoek rond je nek rond te lopen. En vooral: waar zijn de rationelen in de omgeving van die mensen die dit een prachtig sieraad vinden? Welke onverlaat laat zijn partner dit doen? Heeft die persoon dan zo'n sterke maag? Je zal als vent maar tegenover je vrouw zitten, aan de goulash, en telkens weer geconfronteerd worden met dat moederkoekmedaillon (dat ook nog dezelfde kleur lijkt te hebben als goulash). Gelukkig is mijn Ilse net zo rationeel als ik. Het enige dat ik met die moederkoek wil, is het losknippen van mijn kind. En daarna mag het gewoon de prullenbak in. Of gebruikt worden voor onderzoek. Maar het zal niet aan een stukkie 925 zilver om de nek van mijn vrouw belanden.

Nog een paar snabbels en concerten en 2014 is definitief afgesloten.
Nog een tweetal kerkdiensten, en een tweetal concertjes. En dan maar zien wat 2015 muzikaal te bieden heeft.