HP, Kerst en keuzestress.

Omdat ik afgelopen jaar weer een brave onderofficier ben geweest, kreeg ik van de grote baas wederom een "kerstpakket".  In de vorm van een kadobon. Van het bedrijf met de wat smeuïge naam "Tintelingen".
Tintelingen is ontstaan in de tijd dat de metroman helemaal hip en hot was, en is genadeloos meegegroeid naar een bedrijf waar hipster mannen met dito baarden en knotjes zich ongelooflijk thuis voelen. Ten minste, de producten waar je uit kan kiezen, doen mij dit vermoeden.
Ik dus wat minder want tussen al die metro/hipster-verantwoorde meuk, zit werkelijk niks dat ik ook maar enigszins vrolijk in huis zou halen. Wat ze dan wel weer goed doen: de mogelijkheid om het om te zetten in een bon voor Bol.com. (Of voor de meer altruistische medemens: je zou het om kunnen zetten in een schenking aan een goed doel. Dat ik mijn eigen huishouding en gezin een goed doel op zich vind, moge duidelijk zijn). En omdat je een gegeven hipster niet in de baard mag kijken, vervang ik mijn tinteling voor een bolletje, en ben ik alsnog zielsgelukkig.

Maar ja, dan heb je een bol.com bon, en dan begint de keuze stress pas echt. Want in tegenstelling tot voorgenoemd bedrijf, kun je bij Bol dus kiezen tussen alle soorten producten waar je met wat pech nog jaren in de digitale winkel verdwaalt, puur omdat je dus geen keuze kan maken. Elk nadeel en zo...
Koop ik iets voor mezelf (ten slotte ben ik -zij het met moeite- toch een heel jaar weer braaf geweest).
Koop ik iets leuks voor dat kleine Jente-draakje van me? Ja, ho ff. Dat kind is de schok van alle verwennerijen van Sinterklaas nog nauwelijks te boven. Nu weer een kadootje is vragen om pure bedorvenheid, als je het mij vraagt.
Koop ik iets voor mijn dierbare echtgenote? Dat heeft ze na 5 jaar huwelijk toch wel verdiend...
Of, en die optie werd het pas toen ik het al gekocht had, koop ik iets voor ons 3'en.

Ik koos voor iets waar in elk geval Ilse en ik plezier aan zouden beleven. Namelijk een lego bouwdoos van Harry Potter. Want beiden vinden wij Harry Potter leuk, en tijdens onze vakantie afgelopen zomer ontdekten wij, na het kopen van een lego-pakketje voor Jente, hoe leuk wij het eigenlijk ook nog steeds vonden.
Dus voor het budget de meest uitgebreide bouwdoos besteld, en in mijn eentje, en later met ons drietjes toch wel genoeglijk zitten bouwen. Hoewel de deelname van Jente niet echt gewenst was, althans door mij, want ik vind dat zij haar eigen lego heeft. Laat ook iets voor ons. Dat idee. Maar soit.
Wat me enorm opvalt: met haar nog net geen 5 jaren, heeft dat kind er wel echt kaas van gegeten. Ze kijkt naar de tekening, en eigenlijk zonder verder veel aanwijzingen, kan ze die instructie gewoon uitvoeren. Lijkt me best knap, voor zo'n turfje hoog.
Wat me ook enorm opvalt: ze heeft weinig behoefte aan of uberhaupt weinig creativiteit. En dat heeft ze van mij.
Want Ilse kwam vandaag thuis met een doos lego van marktplaats, en dat was beslist geen bouwpakket. Naar mijn mening heeft ze haar geld weggeflikkerd aan een bak ellende waarin niks zat dat bij elkaar past. Maar het is wel 5 kilo lego. Dat dan wel.
Maar zowel Jente als ik hebben totaal geen kaas gegeten van het fantaserend bouwen. In elk geval ik, ben niet in staat om lol te halen uit het "from scratch" opbouwen van een auto. Alleen al omdat ik me misschien wat geïntimideerd voel door de hoeveelheid zooi die je dan uit moet zoeken. En omdat er geen bouwinstructies bij zitten. En als je dan uit die bak de stukken hebt gezocht die met veel geluk een auto zouden kunnen worden, lijkt het nergens naar. In elk geval niet in mijn ogen.
Ik heb het geprobeerd hoor. Een treinwagon te maken. Het werd uiteindelijk iets dat met heeeeeeeel veel fantasie voor een locomotief kan doorgaan. Ik ben dus boven mezelf uitgestegen. Ilse helemaal blij dat ik het geprobeerd heb, terwijl ik alleen maar kan denken aan de totale lelijkheid, de niet-kloppend-heid ervan.
Dat moet voor Ilse dus echt lastig zijn.

Ik heb dit jaar mijn (onze) 7e kerstboom gekocht. We zouden ervoor naar die Zweedse boevenbende gaan, maar dat hebben we niet gehaald. We vonden het tuincentrum in Almere-buiten toch ff makkelijker. Bijna nog ruzie gekregen omdat ik een lelijke boom wilde, met niet één, niet 2, maar wel drie pieken. En ook nog bijna onenigheid over wel of geen kluit. Ik vind mét kluit leuker, want mét kluit kun je dan in de tuin plaatsen.
Zo staat de eerste boom die wij in Almere kochten nog steeds, springlevend in de voortuin. En een tweede ernaast, als vriendje, leek me kostelijk. Vraag me niet waarom.
Maar Ilse wees er fijntjes op dat de vorige boom met kluit inmiddels lang en breed dood in zijn pot nog steeds in de tuin staat te staan. Dus van dat planten is weinig terecht gekomen. Daarbij, zo sprak ze me steeds strenger toe, wilde ze geen naaldbomenbos in onze tuin. En dat vond ik dan wel een argument dat hout snijdt. ;)
Deze boom is de tweede waarbij Jente zich (te) actief bemoeide met het versieren van het ding.
Dat leverde tot onze vreugde maar één gesneuvelde bal op. Maar hoe trots was ze toen we samen die boom klaar kregen. Hoe trots was ze dat ze de versierselen mooi en goed in de boom geplaatst kreeg, al dan niet met mijn hulp in verband met haar tekort schietende lengte.
Wij vinden het leuk om elk jaar gezamenlijk één bal te kopen. Gewoon als romantisch idee.
Vandaar ook dat dat niet alle jaren lukt, vandaar ook dat we dit jaar met een locomotief van glas, drie vogels, een slinger en een werkelijk wanstaltig lelijke, lichtgevende sneeuwpop voor in het raam terugkwamen. Want we wilden ook iets van sfeer aan de buitenkant van het huis.

Dus alles bij elkaar voldoe ik volgens mij best wel aan de opdracht die ik van mevrouw de zielenknijpster heb meegekregen: ga leuke dingen doen.
Ik doe zoveel leuke dingen, dat de beerput volgens mij alleen maar meer dichtgetimmerd wordt, en dat als die open gaat, ik weer in een diep gat stort. Toch maar eens over praten, want open moet die toch, en ik hoop niet dat ik dan in een spiegel ga kijken, die ik liever zou overslaan. Of zo.
Dus de depressie is een alom aanwezig zijnd ding. Ik moet wel zeggen, en ik weet helemaal niet of dat positief of negatief is, ik kan weer wat makkelijker zeggen dat het wel gaat. Als het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat. Blijkbaar toch ergens de energie gekregen om veel zaken onverschillig af te handelen.
Maaaaar zoals de Zeeuwen al tegen de koningin van Engeland zeiden:"Ik worstel en kom boven".

Dit geschreven hebbende, maak ik mij gedurende het komende weekend op voor een drukke week, die me van Utrecht, naar Schiphol, via de Klomp, Apeldoorn en Ittervoort zal voeren. Want ondanks dat ik nauwelijks nog snabbeltjes doe, heb ik toch nog 2 kerstconcertjes weten te bemachtigen.

Ik wens u allen een heel prettig weekend.