Vreemde zaken.

Op mijn vorige blog veel en uitsluitend vriendelijke reacties gekregen. Op zich best fijn. 
Zonder cynisme: fijn ook dat mensen me niet ineens gaan behandelen alsof ik een breekbaar porcelijnen poppetje ben.
Als dat zou gaan gebeuren, denk ik dat ik echt rijp ben voor opname in een gesloten inrichting.


Ik meldde al dat ik vreselijk opzag tegen het bezoek aan de kazerne dokter die mij moest doorverwijzen. Ik had er tegenop gezien, en bevond me bij aankomst in de "fight & flight-modus". Ik zat klaar om de man finaal de grond in te trappen. Klaar om te vechten voor wat ik nodig had.
Uiteraard verliep het totaal niet zoals ik verwacht had, en na 3 zinnen moest ik bijna letterlijk mijn onderkaak naar boven duwen, omdat die van verbazing omlaag was gezakt. Gewoon helemaal geen gevecht nodig. Uiteraard is het niet echt heel feestelijk om mijn verhaal nog eens te doen, maar dat is het gevolg van een keuze.
Ook deze arts vroeg of ik suicidaal ben. Nee, dat ben ik niet. Dat is op zich jammer, want dat betekent dat er niet echt haast is met me, en dat ik dus een maand zou kunnen wachten tot er plek voor me is.
Even voelde ik de neiging om dan toch maar voor de suicidale optie te kiezen, maar dat voelde niet heel goed. Misbruik ergens van maken, is niet helemaal mijn stijl.
Ik bedoel: ik voel me miserabel genoeg, dat is het niet. Maar de wil om dood te gaan, wil maar niet bij me binnenkomen. Lijkt me op zich een gunstig gegeven.
Maar goed.
Ik zou die donderdag voor een collega invallen tijdens een show-repetitie, en ik stiefelde naar de sportzaal, alwaar ik (nog vol van ongebruikte adrenaline -fight-modus was er nog niet helemaal uit-) totaal niemand aantrof.
Ja, ik trof er wel mensen aan, maar niet van het soort dat met muziekinstrumenten al spelende bepaalde figuren op een bepaald ritme met bepaalde tonen, lopen. En aangezien ik me vaag herinnerde dat onze show, geen sportieve elementen met ballen bevatte, had ik het vermoeden dat ik niet in de goede sporthal stond.
Die showrepetitie bleek niet in Apeldoorn te zijn, maar in Wezep, een slordige 30 minuten verder rijden. Dat ik een paar minuten later zou zijn, wist ik, wisten mijn collega's. Dat een paar minuten er eerder 30 zouden zijn, was een redelijke verrassing.

Overigens: voor de mensen die iets willen weten over wat mij overkomt, zonder dat het precies over mij gaat, (of eigenlijk wel, zij het niet tot in detail) is dit een behoorlijk goed filmpje.

klik hier op

Awkward momenten. 
Op Schiphol werken we als buschauffeur nauw samen met de grondstewards en -dessen van de vliegmaatschappij. Soms gaat dat zoals het moet. Soms niet, en soms heb je er een uitschieter bij die het heel fijn doet.
Zo ook de dame die mijn bus een paar dagen geleden volgooide met mensen. Een pittige jonge meid, die in haar eentje 101 passagiers moest wegwerken. Ticket scannen, mensen met kinderwagen melden dat ze die kinderwagen in moesten vouwen, en mensen die hun laatste Euro's hadden stuk geslagen op veel te dure koffie van de starbucks, moest ze melden dat ze die veel te dure drab maar weg moesten gooien, of ter plaatse en stante pede naar binnen moesten gieten.
Kortom: she was doing a hell of a job.
Dat ging dan ook in 99% van de gevallen prima.
Alle mensen met voedingswaren, propten dat snel achter hun huig, en de veel te hete koffie zorgde voor brandblaren in slokdarmen.
Op één humeurige etterbak na. Die gaf weerwoord, en zijn toch al niet al te appetijtelijke gezicht werd roder en bozer. Schoorvoetend boog hij zich naar de gereedstaande prullenbak, en toen hij zag dat de stewardess zich weer omdraaide, liep hij snel door de draaideur naar buiten, mét zijn koffie.
In mijn armen.
Jammer joh.
Ik meldde de man zo vriendelijk als ik kon, dat koffie in mijn bus toch echt verboden was, en dat hij de volgende keer bij de prullenbak toch echt niet moest vergeten die koffie ook echt los te laten.
Ik voegde daar nog aan toe, dat hij het wat mij betreft buiten nog wel mocht opdrinken. Maar dat werd genegeerd en woest mompelend en vloekend gooide de vent zijn veel te dure starbucks-blerf in de prullenbak.
Waarop ik dan weer net iets te hard mompelde:"Dan niet, ook best".
De stewardess kwam even naar buiten om iets aan een passagier te vragen, en toen ze weer uitstapte om binnen verder te gaan, gaf ik haar een oprecht en goedbedoeld compliment. Dat het zo fijn was dat ze haar taken zo goed en serieus uitvoerde, en dat dat prettig werken was. Ik kreeg daarop een wat wazige blik. Alsof dat meiske nog nooit een compliment had gekregen. Of dat ze bang was dat ik haar van pure dankbaarheid ter plekke zou verkrachten of zo.

Nog zo´n situatie die nogal raar verloopt.
Deze komt vaker voor, en ik kan me daar mateloos over verbazen.
Vaak als mensen naar buiten komen om door mij naar een vliegtuig gebracht te worden, krijg ik een knikje. Ik knik dan met mijn meest vriendelijke gezicht terug.
Soms krijg ik een vriendelijke begroeting. Ik breek dan vaak mijn tong om zo snel mogelijk iets vriendelijks terug te zeggen. Voor je het weet, zijn ze gevlogen.
Vaak wordt ik straal genegeerd. Ik zal me niet opdringen, de mensen betalen nu eenmaal een vliegticket om te vliegen, en niet om vriendelijk, of zelfs maar beleefd te doen tegen lagere levensvormen, zoals bijvoorbeeld een buschauffeur.
Wat ik dan wel hoogstkomisch vindt, is om zo´n onbeleefde chauffeurnegeerder een beetje te laten spartelen.
Geen goeiemorgen kan eraf, maar ineens bedenken ze dat het rijden met een bus op een vliegveld toch wel heel erg buitenissig is, en dan willen ze toch wel wat van me weten.
Dus zonder verder een beleefde begroeting wordt mij in gebroken Engels of Nederlands een vraag toegebalkt. Mijn eerste reactie is dan slechts:"Goeiemorgen meneer/mevrouw".  Ik laat met opzet een stilte vallen, zodat degene tegenover me kan bedenken dat ook een chauffeur het op prijs stelt om gewoon een vriendelijke begroeting naar zijn hoofd te krijgen in plaats van een gesnauwde vraag.
Je ziet die mensen dan denken... "Kut, ik was toch wel onbeleefd. Hoe moet ik mezelf hieruit redden, zonder gezichtsverlies te lijden....".
Dan krijg ik toch vaak een besmuikte begroeting.
Vind ik leuk. Dan geef ik vaak als troost nog wel het antwoord.
Als mensen echt weigeren om beleefd te doen, wijs ik naar mijn bus, en zeg ik verder niks meer.
Dat heeft dan geen enkele zin.
Verbazend vind ik het wel.

Hoe dan ook... In overleg met mezelf, wat van de artsen, een enkele echtgenote en betreffende overige leidinggevenden heb ik besloten om toch niet al te veel ziek te melden.
Laat ik dat maar bewaren voor als het echt nodig is.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend (ja, mijn weekend begon vanmorgen, en eindigt morgenavond om 21:00 uur, als ik naar bed ga voor een vroege en zeer lange dagdienst op mijn zo geliefde Schiphol.

Werk ze allemaal.