maandag 7 oktober 2019

 Had ik het moeten zien aankomen? Ja, ik heb verschillende kortdurende fysieke ongemakjes. Weinig last van, en snel over. Maar toch, ze waren er wel.
Mijn stemming, was de laatste tijd niet best, en mijn reacties naar totaal onschuldige medemensen waren in sommige gevallen zozeer veel te lomp, dat ik er zelf van schrok. Dat gaf te denken.
Mijn cynisme (toch al nooit afwezig in mijn karakter) van de laatste tijd blijkt als "coping-mechanism" niet echt meer te werken.
En het feit dat ik lusteloosheid en vermoeidheid niet meer uit elkaar kan houden, had me misschien ook wel iets moeten zeggen. 

Ik moest van de week van de dokter een flinke vragenlijst invullen, aangaande mijn gezondheid.
En gedurende het invullen, merkte ik dat het toch echt niet voor niks is, dat ik even om hulp aanklopte.
Eigenlijk probeerde ik deze blog al een week geleden te tikken, maar ik kwam er niet goed uit. En nu nog niet.
Het gesprek over die vragenlijst was heftig.
Als je iemand bent voor wie het glas altijd halfvol is, valt het allemaal wel mee met me.
Ik heb geen burn-out. Ik heb ook geen angststoornissen.
Geweldig.
Ook is er nog geen reden om een busje te laten komen met witte jassen, die me gekleed in een dwangbuis naar het Pieter Baan centrum afvoeren. Ook dat stelt gerust.
Dat was dan ook gelijk het enige goede nieuws.
Want mijn stress niveau was ver boven wat nog gekwalificeerd kan worden als "lekker leven", en de daaraan verwante uitslag wat depressie betreft (en de uit beiden voortkomende lichamelijke kwalen) waren ook meer dan het zou moeten zijn.

Ergo: met 99% zekerheid dat ik het niet met een paar pilletjes afkan, maar dat ik baat zou hebben bij therapie bij een heuse therapeut. Psycholoog. Want dat schijnen mensen met een depressie te doen.
De dokter had het nog even lacherig over het feit dat veel vrouwen "mannen een beetje autistisch vinden", maar laten we 1 labeltje, 1 ziekte tegelijk doen.
Die is namelijk al erg genoeg.
Ik moet dus eerst in Apeldoorn toestemming vragen om behandeld te worden. Iets met een militaire verzekering en militaire huisartsen die helemaal in de stress schieten (pun intended) als je je zorg dichter bij huis haalt, dan ergens in de ommelanden, waar dan toevallig een kazerne zit.
Ergens is dat wel begrijpelijk, maar totaal onwerkbaar als je de euvele moed hebt om in een plaats te gaan wonen waar geen kazerne zit. Of je moet niet ziek worden, maar dat is een gemiste kans mijnerzijds.

Ik zal achteraf echt niet nieuw zijn in de wondere wereld van de depressie (ik geloof namelijk niet dat ik pas 2 weken aan de depressie ben, dat heb ik -vrees ik- al langer), maar er zal een hoop te ontdekken zijn.
Het is namelijk niet zo dat ik continu jankend in een hoekje zit. En gedachten aan zelfmoord heb ik ook niet, en ik gok erop dat ik die niet zal krijgen ook. Ik heb namelijk een vrij sterke drang tot leven. Iets met een kleine rooie draak, die ondanks het feit dat ze feilloos aanvoelt hoe ze het bloed onder je nagels vandaan haalt, toch het liefste kleine rode monster is dat ik ken. Sterker nog: ik meen me te herinneren dat ik gisteren nog goed gelachen heb.
De huisarts zei iets heel intelligents (mag ook wel, ze heeft ervoor geleerd). Ze zei dat ik nooit om heb leren gaan met stress. Ik sprak dat tegen: ik kan prima omgaan met stress. Ik kan prachtig een signaal taptoe spelen, als er een groot publiek staat. Ik kan prima functioneren op het platform van Schiphol, zonder in blinde paniek te raken als er iets verandert.
Maar dat soort stress bedoelde ze niet. Ze bedoelde meer de stress van het diepere leven. Over zorgen voor je vrouw die nog niet helemaal boven jan is. Voor een bijzonder energieke dochter, terwijl je zelf moe bent. Over je salaris en je arbeidsomstandigheden. Dat soort stress.
Dat moet je leren van je ouders.
Aha. Aiai.
Ja, goed. Daar was mijn moeder met haar depressie-verleden en haar opvoedkundige onhandigheid inderdaad geen beste in. In tegendeel. Haar stress over mijn leven, landde regelmatig op mijn hoofd, in verschillende gradaties van hardheid.
En toen realiseerde ik me dat ik het dan ook aan Jente over zou dragen, en dat ik hoogstwaarschijnlijk op dit moment niet de ideale vader ben. En dat doet pijn.
Tuurlijk, ik relativeer het lekker weg, want ik ga er wat aan doen. Maar dat maakt het niet minder pijnlijk. En ik maak me er zorgen om. Want ik wil dus wel de beste vader zijn voor mijn kleine rooie draakje.
Ik probeerde tegen Ilse te grappen, dat het beter een burnout kon wezen, want dan lag het niet aan mij, maar aan alle anderen. Helaas, dat grapje kwam niet helemaal goed over, en los daarvan: dat is natuulijk onzin. En ook bij een burnout moet je knokken om er bovenop te komen. Maar een depressie.... Godsamme. Ik had en heb daar eigenlijk helemaal geen zin in. Maar misschien, dat als ik er nu wat aan ga doen, dat ik Jente niet de volgende generatie maak die daar last van gaat krijgen.
Het zou volgens de huisarts één tot twee jaar kunnen duren. Top! Gaan we aansluitend door voor de midlife crisis, want dan ben ik 40. Dus meiden van een jaar of 20: ga maar vast in de rij staan... Of zo.

Ondertussen weet ik niet zo goed wat ik nu met mijn blogpagina aanmoet. Ik betwijfel of mensen heel erg geinteresseerd zullen zijn in ellenlange jankverhalen van een volwassen vent, en nog meer twijfel ik eraan of ik uberhaupt in staat ben om leuke verhaaltjes te vertellen. Aan de andere kant: wat voor kwaad kan het om lekker van me af te blijven tikken. Elk verteld verhaal, is er een....

Ik ga er maar het beste van maken. Zal ook wel weer zoiets zijn dat met veel op mijn bek vallen, en wankelend opkrabbelen gepaard gaat.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...