Update. Eindelijk.

Een hele tijd geen blog van mijn hand verschenen. De mensen die mijn schrijfsels al kakkend op het toilet lazen, zullen nu onderhand een slordige 8 kilo zijn aangekomen.
Inmiddels is de verhuizing voor nagenoeg 99% afgerond.
Er is:
Geschilderd (2x)
Geschuurd (2x)
Geschilderd (2x)
Electra gerepareerd
Electra nogmaals gerepareerd (2x)
en uiteindelijk de wasmachine gerepareerd om de electra aan de praat te houden.

De verhuizing is niet zonder slag of stoot gegaan: zo kneep ik met een tang op één vinger drie bloedblaren, voor ik in de gaten had, dat wat ik wilde niet zo handig was. Mijn scheen is meerdere malen in onzachte aanvaring gekomen met de trekhaak kogel van mijn auto, die ik erop laat zitten omdat het zo handig is om een trekhaak op mijn auto te hebben, en het zo'n gedoe is om hem eraf te halen.
Bij het aanbellen, gebeurde er aanvankelijk erg weinig. Dus een briefje op de deur, dat mensen moeten kloppen, want de bel doet het niet.
Een nieuwe draadloze bel gehaald, want om elke keer met Samson en Gert geconfronteerd te worden als ik bezoek ontvang, daar pas ik voor. Uiteraard moest wel het oude drukknopje van de muur af. Terwijl ik dat deed, kwamen de draadjes van dat belletje tegen elkaar, en jawel: "ding dong". Die verrekte bel, deed het dus wel.
Maar goed, nu hebben we een bel die klinkt als een mooi trompetconcert. En toen bleek dat de panelen die tegen ons huis aanzitten, niet bepaald van hout zijn, want de houtboor, die brak spontaan af toen ik het eerste gat van ons nieuwe belletje wilden boren.
Nieuwe gemeente, nieuwe regels: dus helemaal weten wanneer welke bak (ja, alles wordt hier gescheiden, en de voortuin is dus ook niet meer dan een pad tussen de huisvuilcontainers door) aan de straat moet. Dat had als gevolg dat met name onze oudpapier container verdween onder een berg papier en karton, waar de gemiddelde oud-papier handelaar jaloers op zou zijn. Koop voor de grap maar eens een flinke 3-persoons IKEA bank met chaise longue. Dan hou je bekant meer karton over dan bank.
De vaatwasser doet het niet. Dat wil zeggen: die doet het wel, maar als je het water eruit wil halen, moet je de afvoerslang loshalen, die bijna helemaal plat leggen in een emmer en dan voor dat het water weer uit die (ook platgelegd anders is de hoek te hoog, en komt er geen water uit) emmer gooien. Kortom: meer werk dan goed voor ons is. En toen kwam mijn eega tot de ontdekking dat ik in de ruim 2 weken dat we hier nu wonen, nog niet eenmaal de afwas heb gedaan.  Ik noem dat intelligent plannen, want sinds we een logeerhond hebben, heb ik wel wat beters te doen dan afwassen. Ergo: er moet gewoon een nieuwe wasmachine komen.
De robotstofzuiger is leuk, maar met drie huisdieren en een kind, moet je vaker stofzuigen. Onze eigen stofzuiger staat nog in Rotterdam, dus op dit moment lenen we een stofzuiger van de schoonouders. Een leuk economisch ding, maar die zuigt zich continu vacuum. En als je hem dan los wil trekken, trek je meestal de zuigmond los, of de slang van de stang. Die daardoor op de grond lazert... Via. MIJN. TEEN. En dat niet éénmaal per zuigbeurt...
De kwantum levert zeer voordelig allemaal spulletjes die je als consument nodig denkt te hebben. Zo ook een tuinbank, die totaal niet comfortabel zit, maar wel erg lollig staat in de voortuin. Die werd geleverd met torxschroeven zo lang als 2 pakjes sigaretten om hem in elkaar te zetten. En zelfs had de kwantum eraan gedacht om het gereedschap er bij te voegen. Een inbussleutel... Die dus niet op die torxschroeven paste.
Zo zoetjes aan zijn we toe aan het leegmaken van de laatste dozen (en dan wil ik de komende 365 jaar geen verhuisdoos meer zien), maar alles wat we tegenkomen: niet de sleutels van de fietsen. Er staat namelijk nog wat in Rotterdam, en dus ook nog onze twee fietsen. Veilig verankerd aan een beugel. Op slot. En ik heb ergens ons hele sleutelrekje in een doos geflikkerd. Maar tot nu toe, en we hebben álle dozen gehad, zijn we die verrekte sleutels niet tegen gekomen. Gezien mijn laatste aanvaringen met parkeerbeheer in Rotterdam, ben ik bang dat ik straks met de slijptol aan de slag moet, en dan gedonder krijg met die ezels.
Het electrisch koken is even wennen. Voor je het weet, ga je te ver, en ben je te traag met het afkoelen van de kookplaat, waardoor je tegen een geblakerd stuk vlees of vegablerf zit aan te staren.

Het verkopen van mijn geliefde bosch-fornuis gaat minder voorspoedig dan ik wil. Mijn vraagprijs is fors, en de bijbehorende tekst is vrij helder. En dan krijg je toch van die halve gare lui die gaan zeuren.

Bieder:"Voor 150 uiro, morgen haal ik op, deze mashine".
Ik:"Voor 150 euro, mag u morgen lekker thuisblijven".

Bieder 2: "150 euro, kom ik hem vanavond nog ophalen".
Ik:"Voor 150 euro mag u vanavond een maaltijd komen eten, die ik erop zal bereiden, maar dat ding blijft dan mooi staan".

Bieder 3: "Gezien het feit dat er een beschadiging op zit, vind ik 250 euro een mooi bod"
Ik:"Plaats maar een bod, dan".
Bieder:"Maar ik kan geen bod plaatsen van 250 euro, want u heeft een vanafprijs van 350 ingesteld".
Ik:"Dus u heeft de tekst gelezen, u heeft gezien dat er niet onder de 350 geboden kan worden, en dan besluit u me maar lastig te vallen met een absurd laag bod, terwijl er in de tekst al staat dat ik daar niet op inga?"
Bieder:"Ja".
Ik:"Ik heb een voorstel".
Bieder:"Laat maar horen"...
Ik:"U komt morgen naar me toe, met die 250 euro. Die overhandigt u me, en dan mag u in onze woonkamer plaats nemen. Ik zet mijn beste zetel voor u klaar, en dan mag u toekijken hoe ik dat apparaat helemaal aan gort trap".
Bieder:"Wat een raar antwoord".
En dat klopt dan ook wel weer.

Gelukkig is me de ellende van in het slecht Engels opgestelde mails over "items" en "agents" die "items" ophalen, tot nu toe bespaard gebleven. Maar heel vlot verkopen doet het niet, zo'n mooi fornuis. Gelukkig, we hebben hier wel wat ruimte over, dus als ik hem niet meteen verkoop, dan verplaats ik hem naar Almere, en dan later een keer. Maar sukkels die ondanks mijn tekst en ondanks de beperkte biedings-mogelijkheden toch zo stom zijn om me lastig te vallen met allemaal beledigende biedingen, daar heb ik wat tabak van. 

 Er zijn inmiddels wat tegels uit de tuin gehaald, omdat ik dolgraag fruit in de tuin wil. Niet dat ik met het kopen van een huis een klap van de molen heb gehad en inmiddels een grote fruitliefhebber ben geworden, nee, ik wil graag fruit omdat Jente het zo lekker vind om bij opa en oma vers fruit uit de tuin te plukken. Okee, ik geef toe: vers fruit uit eigen tuin, dat lust ik ook wel.
Er staat een heuse zwevende parasol in onze tuin, waaronder het in de zon (dus eigenlijk uit de zon) heerlijk toeven is. En een mooi schelpenbadje voor Jente. En tuinmeubels.
De vissen in mijn nanobakje hebben het allemaal wel overleefd, met uitzondering van 1 die op een gegeven moment ondersteboven ging zwemmen. Nu staat mijn bak op een beschutte plek, met 3 nieuwe planten erin, 3 nieuwe grondwroeters. En hij staat te shinen als nooit te voren. Algen lijken een probleem uit Rotterdam en niet meer voor nu. Ik ben er bijzonder mee in mijn nopjes.
De vuurkorf heeft inmiddels zijn vuurdoop gehad. En wat is dat leuk. Genieten van de eerste warme zomeravonden in mijn eigen tuin, met eigen parasol, met eigen... Naja...
En ik kan nu buiten roken, zonder dat ik me op anderhalve vierkante meter hoef te verplaatsen.
Dus ondanks dat het Almere is, denk ik hier best wel eens gelukkig te kunnen worden.