update :)

Eindelijk!!!!!
Sleutels ingeleverd, we hebben niks meer te maken met het appartementje in Rotterdam.
Nu zijn alle spullen over (te veel) of naar het stort (te weinig).
Zoals gezegd: dat ging niet zonder slag of stoot. Als laatste ging ik nog even naar Rotterdam om de deuren te repareren. De kattenluikjes moesten eruit. Dus na overleg besloten om de deur niet te verven, maar gewoon een nieuwe deur erin. Scheelde 60 euro aan verf, rollers, bakjes en shit.
Dat moest dinsdag, want woensdag zou ik met behulp van een sterk maatje en twee verhuizers van een meubeltaxi de piano ophalen.
De jongen van de Gamma heeft mij behoed voor vele hoge verf onkosten, en legde me uit hoe ik die deur erin moest jassen.
Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want de oude deur en de nieuwe deur scheelden 1 centimeter in breedte en een halve centimeter in lengte. Dat betekende dat het zaagtalent van Gamma Rotterdam eraan te pas kwam, om precies een halve centimeter in lengte en een hele in de breedte van die deur te zagen.
Daarmee was ik er niet. Want de constructie van de oude deur was op zijn zachtst gezegd nogal dubieus. (Die deur sloot niet helemaal). Dus toen ik de scharnieren één op één over zette, sloot de nieuwe deur ook niet. Kwam zelfs niet in de buurt.
Fuck, wat nu...
Oude deur terughangen, en eens goed kijken of ik erachter kon komen waarom die deur niet sloot.
Bleek dat de klusjesmannen van de verhuurder, die scharnieren te ver naar binnen hadden geplaatst, waardoor die te veel ruimte innamen tussen deur en kozijn.
Alle scharnieren van de deur, alle scharnieren van het kozijn en nog eens passen en meten.
Toen ik ettelijke liters zweet in mijn kleren (en op de grond) had achter gelaten, en die deur door zijn omvang maar bleef wankelen als een dronken vrouw van 50, begon ik zo zoetjes aan mijn geduld (dat toch al niet mijn sterkste punt is) te verliezen. Met de schroefboor het middelste scharnier maar gewoon op het oog in de deur, en vervolgens in de deurpost geramd, en toen ineens, alsof het vanzelf ging, ging de rest dus ook makkelijk mee. Had ik eerder moeten weten. Maar hey, het mag heel gek klinken, tot afgelopen dinsdag heb ik nog nooit een deur moeten vervangen. Laat staan zonder enige vorm van hulp. En het resultaat mag er wezen. Er hangt een prachtige deur. De oude deur heb ik maar laten staan. Die mogen ze hebben.

Dat heeft een reden:
Wij hebben ons een kleine 3 weken ingeschreven in de gemeente Almere. Zoals een goed inwoner het betaamt. Maar toen waren we wat verhuizen betreft nog lang niet klaar. Er stond nog een bank (welke ik gratis wilde weggeven aan een of andere rotterdamse trut, maar die heeft nooit meer gereageerd) een piano en een fornuis en nog wat overige zaken (waarmee ik toch tot 2 keer toe een hele auto heb kunnen afvullen).
Die bank, een matras en vele zaken zoals ijzeren en houten rekjes wilde ik dus niet meer mee naar Almere nemen, maar gewoon als een brave burger naar het milieupark in Rotterdam brengen. Gewoon over het balkonhek op het grasveld achter smijten, staat slordig, tokkie en is niet helemaal mijn stijl. Daar aangekomen bleek dat niet zo vanzelfsprekend. Want mijn kenteken stond in Almere geregistreerd, en ik moest als inwoner van Almere mijn zooi daar maar afleveren. Op zich terecht. Ik legde mijn verhaal voor aan de dienstdoende ambtenaar, en die bleek maar een heel klein beetje te vermurwen. De bank en het matras mocht ik bij gratie van de ambtenaar dan wel in de containers mikken, maar de rest (zeg maar, mijn auto en aanhanger vol) moest maar mee naar Almere.
Ik snap de regels, maar dit is natuurlijk wel de manier om ervoor te zorgen dat de minder brave burger bij zichzelf denkt:"Stik er maar in met je regels, ik flikker die bank in het park, of langs de snelweg of ergens anders!" Niet echt goed te praten, maar ik snap het wel.
Dus toen ik die deur moest vervangen, had ik niet bepaald de wens om de oude deur mee naar Almere te nemen. Regels zijn regels, en dus heb ik hem laten staan voor de volgende inwoner van Rotterdam.

Nadat alles echt over was, was er nog maar 1 klein dingetje. Een klein futiliteitje. Een piano. Van ongeveer 3000 kilo.
Die piano is een erfstuk, dus het was ondenkbaar dat we het ding stomweg zouden vergeten. Of zo. Nee, bij de inrichting van onze nieuwe woonkamer, hadden we (lees Ilse) al rekening gehouden met die piano. De bank een kleine twee meter van de muur, zodat tussen de bank en de muur ruimte was om de piano neer te zetten.
Gelukkig wist ik een sterke vent te wonen in Krimpen, dus die heb ik gisterenmorgen opgehaald. Kilometers omrijden, zweet tussen de billen, want we zouden mogelijk te laat komen. De enige toegangsweg tot Krimpen via de snelweg, (die sowieso tijdens de spits tot wanhoop leidt, omdat er maar 1 is) was namelijk dicht. Voor onderhoud.
Maar gelukkig de mannen van de meubeltaxi waren ook wat later, en dus konden we (geheel arbo- en piano onverantwoord) dat ding de trap af smijten en vervoeren.
De piano staat op zijn plaats. Gert Jan, was een grote hulp met die piano, en niet te lullig om hier nog even wat tips te geven voor mijn aquarium. Niet alleen delen we de passie voor muziek, maar ook voor drijvende dieren.

Nu wonen we er dus echt helemaal. Zonder voorbehoud.
Wat schertst mijn verbijstering: nog geen 3 dagen nadat vodafone eindelijk eens tijd had om een nieuwe klant aan te sluiten, sturen ze een mail dat we vanwege "betere dienstverlening" een sportpakket krijgen. Nou, krijgen. Nee, dat wordt ons door de strot geramd, en daar moeten we nog 1,50 extra voor betalen ook. Onderaan die heugelijke mail stond dat als we het er niet mee eens waren, dat we dan ons contract konden opzeggen. Ik stond op het punt om het te doen. Die voorgeilende tekst over dat we nu alle wedstrijden van de ere-divisie konden kijken... Blegh, moet er niet aan denken.
Hallo!!! Stel apen, ik heb dat abonnement net, en geen zin om weer een maand te moeten wachten tot er een provider het schikt om een nieuwe klant aan te sluiten. Omdat ik dat dus geen optie vond, heb ik de klantendame maar even om de oren geslagen met wat loze kreten als: "dat is geen klantenservice". Dat is natuurlijk een loze kreet, want ik kon niet anders. En als goedmakertje heb ik dan maar genoegen genomen met een korting van 30 euro op mijn eerste factuur. Die zou volgens de dame moeten compenseren. Ik denk van niet, maar ja. Wat voor keuze heb ik...
Dit soort stunts kan ik maar zeer matig waarderen, dus de lopende periode verwacht ik van vodafone een onberispelijke staat van dienst...

En natuurlijk rest er ons nog een boel inruim werk, en ook een nieuwe vaatwasser. Want de vaatwasser is zeg maar, nog net niet dood. Hij doet het wel, maar dan moet Ilse haar magic-fingers gebruiken, en dat betekent rommelen met emmertjes, ergens frotten, wat knopjes doen, en veel geduld hebben. Nu ben ik over het algemeen niet snel van mijn stuk te krijgen, maar van apparaten vind ik dat ze het gewoon moeten doen. Geen gefrot of gefrummel in- en onder kastjes, maar gewoon op de knop en klaar. Dus als er iemand is die een goed bod wil doen op ons super de luxe fornuis (en niet van die halve gare onzin biedinkjes van 100 euro) dan kan ik meteen naar de media markt om een werkende vaatwasser te kopen.