En oogsten maar.

 Oh ja, en zo zat ik dus vorige blog zomaar aan de 750. Een waar jubileum. Gewoon gemist. Doen we!
Dat krijg je als je het talent hebt om oeverloos te ouwehoeren op papier. Het gaat ongemerkt van 0 naar 750. Ga ik het vieren? Ja! Met nog meer oeverloos geouwehoer. Alsjeblieft, geniet ervan. 
 
Als er iemand is, met een volstrekt gebrek aan groene vingers, dan ben ik dat. Ik kan vertederd toekijken hoe het onkruid welig tiert. Die vertedering gaat langzaam maar zeker over in irritatie, en uiteindelijk in wilde woede, als het onkruid dat ik een maandje eerder nog vertederd bezag, uitgegroeid blijkt tot een volwaardige en agressieve brandnetel die zich niet zonder slag, stoot of steek laat verwijderen. 
Zo heb ik dik twee weken geleden de voortuin voor de zoveelste keer aangepakt. Maar af, was die in mijn ogen nog niet. 
Want ik heb absoluut wél een voorkeur voor het planten van eetbaar struweel. In mijn tuin, tussen alle opgeschoten grassen en onkruid, doen met name de bessen, de tijm, de rozemarijn het alleraardigst. En ook de appelboom leverde dit jaar maar liefst 6 appels op, die heerlijk smaken. De rabarber levert mij jaarlijks een potje overheerlijke compote op en ook mensen die een voorkeur hebben voor zogenaamd 'vergeten groente' maak ik vaak blij met een stapeltje verse, biologische, rabarber-stelen.
Afgelopen oogst aan knoflook was boven verwachting goed en smakelijk, dus ja: ik ben uiterst genegen om meer en diverser eetwaren te planten. 
Aangezien onze achtertuin nog steeds, door alle attributen die bij het kind-houdende leven horen, een min of meer wisselende invulling heeft (dit omdat elk seizoen die 3300 liter grote plonsbak voor Jente opgetuigd dient te worden), verlegde ik mijn aandacht naar de voortuin. Daar staat weinig, en wat er groeit, irriteert me, op de appelboom na, mateloos. 
Tot ik bedacht dat ik er wél een mooie plek in zou kunnen richten voor mijn knoflook-teelt, en nog zeker 2 flinke kruidenstruiken, of misschien zelfs wel een bescheiden pruimpje. 
En zo geschiedde. 
Ik toog naar de gamma om 4 planken van 270 cm te halen, een balk, wat schroeven, teerverf en beits. 
Daar ging het al mis, want die planken waren maximaal 240 cm lang. Ook best. Beter zelfs, want die passen in mijn auto, zonder dat ik ze uit het raam moet laten steken. Of gevaarlijker, want bij een noodstop vliegen die planken dan gewoon door mijn voorruit heen, maar dat is me goddank niet gelukt. 
Met die 4 planken maakte ik uiteindelijk een bak van 140 x 100 centimeter. Die planken waren elk 18 centimeter breed. En daar wilde ik er dus 2 van op elkaar. Van die balk zaagde ik vier korte stukken van 32 centimeter, want 2 x 18 centimeter is.... 36 centimeter. Hoe ik in mijn hoofd dan in godsnaam op 32 kwam, is me tot op de dag van schrijven een volstrekt raadsel. 
Ik zaagde ze op maat, en voor ik van de planken een bak maakte, besloot ik de binnenkant alvast van een dikke laag teerverf te voorzien. Want ja, je wil natuurlijk wel dat zo'n mooie houten bak lang meegaat, nietwaar? 
En daar sloeg mijn gebrek aan geduld mij enorm om de oren. Ik vond namelijk dat het best mogelijk was om die nog niet helemaal gedroogde planken alvast tot een bak te schroeven. En dat lukte ook best aardig. 
Ik ben nog uren na afloop bezig geweest om de teerverf van mijn handen te schrobben (en ja, dat is een helse klus, want teerverf stinkt, en is vettig en plakkerig). En toen mijn handen weer bruikbaar waren, moest ik ze weer vuil maken, omdat alles waar ik mee gewerkt had ook onder de teerverf zooi zat. Ook weer niet echt over nagedacht, nee.  
De buitenkant van de bak, wilde ik in de buitenbeits zetten. Want je wil niet alleen de binnenkant goed beschermen, maar ook de buitenkant. 
Dus alle nog niet goed gedroogde teerverf vlekken die ook aan de buitenzijde waren beland (meest door mijn met die teerverf besmeurde handen) weggeschuurd (ook al geen goed idee, maar ongeduldig, dus tja) en toen was het tijd voor de beits. 
Het resultaat was ondanks mijn volstrekt afwezige geduld, verbluffend. Van mooie, kale, strakke planken, naar planken die voor een lange tijd beschermd zijn en eruit zien als modieuze gebruikte stijgerhouten-planken. 
En het resultaat was ook dat die bak veel groter was dan ik op had geanticipeerd. 140 x 100 x 32 (maar toch in werkelijkheid 36) centimeter is toch echt veel groter dan ik dacht. Goed, ga ik gewoon meer kruiden en knoflook poten. 
Oh, en ik wilde voorkomen dat er allemaal ongewenste struiken, onkruiden en andere meuk omhoog komen, dus ik gebruikte het oude trampolinedek van Jente's trampoline als vloer. 
Op veel youtube-tutorials zie ik voorbij komen dat mensen die zo'n bak maken, de bodem vooral bedekken met puin. Nu wil het geval dat we best wel wat ongewenste elementen in onze tuin hebben. Ouwe tegels, stukken van ouwe tegels. Stenen en houten resten in diverse staten van ontbindingen. 
Dát ruimt lekker op, zeg. 
Vervolgens was het zaak om 8 zakken grind te halen, om de oneffenheden weg te halen. 3 zakken schelpen, voor de kalk. Dat aanharken en dan de moestuin-aarde erover. 

Als alles in de grond staat, is er nog geen kans dat ik op mijn lauweren kan rusten. Want zulke bakken schijnen voor de buurtkatten een soort van open uitnodiging tot toiletteren te zijn. Ik ben moreel niet tegen extra bemesting voor mijn kruiden, maar ik vrees dat mijn knoflook dan kapot gewoeld gaat worden, en dat de tenen die het wel overleven, dan een vreselijk naar bijsmaakje krijgen. 
Ik opperde om glasscherven in de bodem te doen, maar het risico dat zo'n scherfje dan in mijn teentje knoflook belandt is me te groot. En bij wat langer nadenken, vond ik het ook wel een beetje sneu voor die etters. Toch. Ik blijf een dierenliefhebber, ook al liggen ze lang niet altijd op mijn bord. 
Tot zover ben ik echter wel een tevreden mens over de uitvoering. 

Dat idee van die glasscherven, kwam overigens van Ilse, die op een goeie ochtend besloot een glas gevuld met een restje water, honing en munt tegen de vlakte te gooien. Die kletterde aan scherven, in en om mijn schoenen. Nu wil ik daar meteen aan toevoegen: het waren mijn oude schoenen, dus heel erg boos was ik niet. Hooguit flink geschrokken van alle kabaal, en enigszins teleurgesteld. 
Want met alle scherven die in mijn schoenen waren geklettert, kon ik al niet echt veilig leven, maar een groot deel van de honing-munt-water-zooi die in mijn schoen landde, was al helemaal een recept voor een vroegtijdig einde van mijn verbintenis met mijn ouwe, in Engeland gekochte sneakers. 
En in die wat bedroefde staat kwam mijn toch wat zieke ziel op het idee om die scherven door de moestuin-aarde te mengen. Maar goed, dan doen we dus niet. Voor alle duidelijkheid. 

En nu, vrijdag, de dag van publicatie van deze blog, zit ik achter mijn laptop met mijn 4e kop koffie naast me. En mijn lichaam is in protest gegaan. Extinction Rebellion is er niks bij. Ik heb pijn op plaatsen waarvan ik het bestaan van spieren niet eens had kunnen vermoeden. Ik zit, en als ik op wil staan, moet ik mijn lichaam, en dan vooral mijn benen, gruwelijke straffen beloven, als ze niet doen wat ik wil. 
En dan doen ze wat ik wil, maar met zoveel misbaar, dat ik niet zonder pijnlijk te kreunen overeind kom. 
En als om mij extra te pesten, lukt het me niet om gewoon te lopen. Ik zie eruit alsof ik dagenlang anaal gemarteld ben door extreem groot geschapen individuen. Pas na 10 passen lukt het me om mijn rug te rechten, en dat is puur op karakter, omdat ik wel enigszins wil uitstralen dat het allemaal prima in orde is.
Ik wist oprecht niet dat er zulke belangrijke en blijkbaar veel gebruikte spieren achter mijn knieën zaten. Want daar zit de meeste pijn. Ik wist ook helemaal niet dat je die dingen zou gebruiken bij het in elkaar zetten van zo'n bak en het verplaatsen van talloze kilo's aan grind, schelpen en aarde. En daarmee wist ik dus ook niet dat je die spieren dus blijkbaar ook op een heel verkeerde manier zou kunnen gebruiken. 
Zoals gezegd: ik ben behoorlijk tevreden met het resultaat, het ziet er keurig uit. 
Alleen realiseer ik me nu dat ik een andere uitdaging ga hebben. De vorige oogst aan knoflook en kruiden, komt uit de achtertuin. 
In die achtertuin stond ik 9 maanden lang te koeren, te fluisteren en erotisch te lispelen tegen die geplantte knoflook. Alles om ze omhoog te krijgen. En dat lukte. 
De nieuwe bak, staat in de voortuin. Ziet u het voor zich. Gerda met haar pommeriaantje komt langs, en is getuige van mijn erotische gezwam tegen nog ingedaalde knoflooktenen. Ik denk dat mijn toch al buitenissige reputatie in de wijk, niet beter wordt. 
Maar goed, Ilse heeft inmiddels nieuwe, gepersonaliseerde fietstassen gekocht. Ja. Dat kan. Men kan fietstassen kopen die helemaal naar eigen smaak is samengesteld. Ik zei tijdens haar aankoopproces dat ze dan een foto van mij erop kon laten printen. En dat deed ze. Een foto op haar fietstassen van haar onvolprezen echtgenoot. Die zijn (gebroken) middelvinger vrolijk omhoog steekt. Dus ach: die reputatie is mogelijk al om zeep. 

Dit geschreven hebbende, heb ik nog dik 1,5 dag vrij. Ik wens u in elk geval een prima weekende toe.