Voor de verandering...

Een vakantie in Spanje.
Dat is levensgenieten tot en met. Dat is lekker eten, lekker drinken en heerlijk tot rust komen. Dit in goed gezelschap. Van vriendje John, zijn lieftallige vriendin, hun twee honden en natuurlijk mijn aanstaande.
Dat begon niet allemaal even soepel. Want vroeg opstaan is aan Ilselief niet besteed (blijkbaar met zonder t erachter, voor de taalpuristen, en met excuses van de schrijvende staf). Het gevolg was dat ik met 135 geflitst werd, en van de boete nog een vakantie naar Spanje had kunnen betalen.
Maar eenmaal in Spanje kwamen we een beetje tot rust.
Mooie omgeving gezien, levensgevaarlijke wandelingen gemaakt (Ilse op hakken, ik op teva's, maar we lieten ons mooi niet kisten!).
En uiteraard eventjes naar Benidorm geweest, om te zien waar de gemiddelde bierzuip-schreeuw-en-misdraag-me-want-ik-ben-niet-thuis-toerist zich mee bezighoudt. Ergo: het was heerlijk.

Bij thuiskomst hing ons een voorgenomen besluit boven het hoofd: we bieden sinds vrijdag namelijk permanent onderdak aan een hond. Jawel; een hond. Het is een niet te herleiden kruising tussen iets herder-achtigs en iets labrador-achtigs. Heel jong nog, dus groot en lomp. Vanwege het feit dat ze een rugzakje heeft, is ze nog wat onzeker, en weet ze nog niet zo goed hoe het er in een liefdevol huis aan toe gaat.
Bij haar vorige baasje was het korte wandelingetjes, geschreeuw, slaag en andere mishandelingen.
Bij ons is het: duidelijke regels, consequentie, genoeg eten, lange wandelingen en oefeningen doen.
En daar moet ze nog aan wennen. Maar het gaat steeds beter. Onderweg buiten speelt ze heel leuk met andere hondjes, en bij de hondensportvereniging leert ze via ons van een instructeur hoe ze zich moet gedragen.
Dat gaat niet altijd goed. Soms wordt er in de kamer geplast. Dan krijgt ze moppers. Soms rent ze naar boven, dan wordt ze weer naar beneden gestuurd. Maar als het wel goed gaat, dan krijgt ze aaien, of snoepjes. En ook daar moet ze aan wennen.

In de tussentijd moest er ook een kleine maar regelmatig terugkerende zenuwslopende zaak worden afgehandeld: ik had drie leerlingen die een examen moesten doen. En een week voor de examens was ik dus op vakantie. Niet heel handig geregeld.
Examens... Als docent ben ik waarschijnlijk net zo zenuwachtig als mijn leerlingen. Want ik wil dolgraag dat ze slagen. En dat ze laten horen waar we de afgelopen tijd aan gewerkt hebben.
En mijn leerlingen vinden het allemaal maar wat spannend. Spelen voor een commissie van strenge, oude mannen.
En hoera!!! Alle drie geslaagd! De rest van de dag heb ik grijnzend doorgebracht. Apetrots ben ik op die schavuiten. Mijn lessen, vol van grapjes, maar ook serieus gemopper, hebben vruchten afgeworpen. Mijn leerlingen zijn geslaagd. Ze hebben het uiteraard zelf gedaan. Als leraar geef ik tips, tricks & tools, maar zij hebben moeten spelen. Zij hebben hun zenuwen aan de kant geschoven, en laten horen dat ze een examen waardig zijn.

Een verjaardag. Die zat er ook nog tussen. Ik was in Spanje. Vriendje John had samen met zijn meisje voor de gelegenheid een tiramisutaart gekocht, en 's avonds gingen we uit eten bij een door Nederlanders gerunde Italiaanse toko. Alwaar ik ontzettend gesmuld heb. Ravioli gevuld met eendenlever en bacon, overgoten met een groene pesto saus.
Eenmaal terug in Nederland vierden we mijn verjaardag wederom in 't Gerucht. Dat is een eettent op het station van Den Bosch. En niet zomaar een eettent. Maar een restaurant waar honden welkom zijn, maar ook totaal geschifte families die zover uit elkaar wonen (Heerlen-Den Haag-Tiel-Engeland) dat voor een familiediner het station van Den Bos veruit het handigste is.
De bediening is er geweldig. Klantvriendelijk, meegaand (erg prettig met een gestoorde familie) en de kok is ook al zo'n held. Dit jaar voor de derde keer mijn verjaardag gevierd in combinatie met die van mijn pa. En wederom kregen we ijs met een stuk vuurwerk erin.

Het gewone leven neemt weer een aanvang.
Lesgeven, snabbelen, spelen bij de kapel (die ik eigenlijk geen kapel meer mag noemen, maar een fanfare, maar omdat kapel 2 letters korter is, noem ik het lekker gewoon kapel) nog meer snabbelen en nog meer lesgeven. En dus minimaal 3 keer per dag een uurtje wandelen met de hond (vanaf nu Noortje geheten).
Dat gaat niet zonder slag of stoot: inmiddels heb ik van al dat wandelen een ijzeren conditie gekregen, maar ook een paar blaren waar de gemiddelde vierdaagse wandelaar jaloers op zou zijn.
Maar dat geeft niet. Want hoe meer ik wandel, hoe dunner ik word (ik heb in Spanje een shirt gekocht met de tekst: "This is not a belly, but a padded shirt") en hoe meer eelt ik onder mijn maatje 43 kweek.

Stiekem wil ik wel weer op vakantie. Adios!