Tweemaal stommiteiten.

Het was best vroeg voor een zaterdag-ochtend. Ik zou carpoolen met vriendje/collega Martijn, van de Meern naar Den Haag.
Iets met het bestaan van de grondwet.
Aangekomen bij de carpoolplaats in de Meern, bleek de zuidkant dicht, dus moest ik naar de noordkant. Die een stuk kleiner is en geen Burgerking of Starbucks heeft.
Aldaar aangekomen, gaf ik Martijn wat instructies, en wachtte verder zijn komst af.
Dat duurde niet lang, en na enig overleg besloten we om met zijn auto te gaan. Spullen overladen, en wegwezen.
Den Haag vierde groots de 200ste verjaardag van de grondwet. En wij, als trompetterkorps van de Marechaussee, moesten ook onze opwachting maken. Beginnend op een plein, marcherend naar een volgend plein, daar wat deunen spelen, een verfrissing drinken, en weer terugmarcheren.
Toeristen en wat generaals buiten dienst, waren tevreden en blij en wij ook, want we waren lekker vroeg klaar.
Dus ook lekker vroeg weer in de Meern.
Ik verheugde me al op wat bankhangen.
Bij aankomst, laadde ik mijn spullen uit de auto van Martijn, en klopte zo her en der op mijn zakken. Maar die autosleutels zaten niet daar waar ik ze vermoedde. Trompettas omgekeerd. Jaszakken omgekeerd. Het zweet prikte op mijn rug, en een zekere wanhoop maakte zich van mij meester. Waar de fuck had ik die sleutels gestopt. Auto van Martijn omgekeerd, nog eens mijn zakken omgekeerd, maar die sleutels lieten zich niet horen en zien.
Ik kon wel janken.
Bus van het orkest gebeld, in de hoop dat iemand op zou nemen, en even een kijkje zou willen nemen, of misschien mijn sleutels ontsnapt waren. Helaas nam niemand op. Zou ook geen zin hebben gehad.
Toen viel mijn oog op een briefje onder mijn ruitenwisser. Met een korte tekst en een telefoonnummer. Iemand had gezien dat mijn sleutels waren achtergebleven in het slot van mijn kofferbak, en had een briefje achter gelaten.
De mensen gebeld, die waren even voetballen, en zouden met een uurtje weer terug zijn. Ik kon wel juichen.
Dus Martijn naar huis gestuurd, en in het zonnetje zitten wachten op de terugkomst van de held die mijn auto tegen onverlaten beschermd had.
Zelden heb ik mezelf zo stom gevoeld. Of in elk geval: nog nooit heb ik mezelf om die reden zo stom gevoeld.
Eind goed, al goed.

Een wat minder goed einde voor twee overvallers.
Een juweliersvrouw was het niet eens met een overval, en schoot beide boefjes naar de eeuwigheid.
Voor wat betreft de veiligheid van Nederland is dit misschien wel goed. Hoewel: een totaal ongetrainde vrouw met een wapen, lijkt me ook weer niet het meest veilige voor een land.
Sterker nog: ik vind deze vrouw een beetje dom.
Als je dan al vind dat je een wapen moet hebben, zorg er dan op zijn minst voor dat je het effectief kan gebruiken. De doodstraf voor een overval is best zwaar. Levenslang op water, brood en vitaminepillen (ik ben serieus, ik hoop dat altijd een beetje) is ook goed.
En als je dat wapen dan inzet, schiet dan schouders of knieen aan flarden. Dan weet je zeker dat die stouterds geen overval meer zullen plegen.
Deze vrouw is geen moordenares. Echt niet. Een moordenares had die boefjes na de dood in het riool laten ploffen, en was de piepers gaan jassen, of anderzins over tot de orde van de dag gaan.
Deze vrouw is ontredderd. Geschokt door haar eigen toevallige, doch helaas dodelijke precisie. Iemand doden, zonder daar verder gevoel bij te hebben, is zeldzaam. Gelukkig maar, anders liepen we allemaal zwaar bewapend rond.
Is deze vrouw een held? Welnee. Is deze vrouw een moordenaar, nee dus. Moet ze bestraft worden? M.i. niet. Want ze is al gestraft. En dat draagt ze mee.

Voor alle mensen die vinden dat het plegen van een overval of diefstal onder 'arbeid' valt: het is wellicht een wijs idee om een arbeidsongeschiktheidsverzekering af te sluiten. Je loopt namelijk het risico dat je iemand treft die sterker of sneller is.
Dan hoef je ook niet zielig te gaan lopen doen, want je bent dan net als de meeste nederlanders gewoon verzekerd van een inkomen.
Of je zoekt gewoon een baan. Dat is wellicht nog beter.