Beesten en trouwen!

Ik ben opgegroeid met honden. Volgens de overlevering leerden mijn zus en ik zelfs lopen met de hond. Dit door ons op te trekken aan -jawel, het arme beest- zijn ballen.
Mijn moeder wist te melden dat ze nog nooit een zwarte hond wit had zien worden van de pijn, maar goddank, het beest was te goedaardig om ons een corrigerende hap uit het gezicht te bijten.

Bas, de voorgenoemde hond ging uiteindelijk dood (mét ballen) en een paar jaar later deed Sam zijn intrede.
Waar Bas een stevige, mannelijke kerel was, die ook blijk gaf van enige intelligentie, kunnen de dat van Sam niet zeggen. Sam was meer de vrolijke clown. Maar ook een vriendje van jaren.
Helaas niet gezegend met een goeie gezondheid: meermalen moest tandsteen verwijderd worden (de laatste keer, was er niet alleen tandsteen verwijderd, maar ook hele stukken tand waren afgebroken, en de hond was op plekken kaal geplukt als een kip. Uiteraard hebben wij deze 'dierenarts' onvriendelijk gedag gezegd) en uiteindelijk waren diverse tumoren de reden dat wij deze trouwe vriend ook moesten laten hemelen.

Na mijn studie, verhuisde ik, en kreeg ik katten. Claus alleen, en Colette zocht ik samen met mijn aanstaande uit.
Claus is de norsig overkomende, maar in de grond heel vriendelijke kater. Colette is de adhd poes, die alles doet wat wij in onze wijsheid verbieden.
Tel daarbij een Ozzy op, die met zijn teckel karakter ook al een eigen idee over het leven in onze stulp had, en je raadt t al: het was zelden echt rustig.

Zeker in de beginperiode dat Colette en Claus nog veel met elkaar vochten, was Ozzy vaak degene die brommend de beide vechtersbazen tot de orde riep. Ozzy was namelijk al wat ouder, en gehecht aan zijn rust (op de bank, waar hij helemaal niet komen mocht, maar dat terzijde).

Ozzy stierf, en we hadden eigenlijk het idee om nog even hond-loos door het leven te gaan.
Maar ja....
Als er iets op je pad komt, kun je erover struikelen, je kunt erom heen, of je kunt het oprapen en meenemen.
Dat was dus Noor.
Ik blijk meer een hondenmens dan ik als kattenbezitter van mezelf had bedacht.

En omdat Noor een besluit van Ilse en mij was, begin ik inmiddels te wennen aan 3 maal per dag minimaal een uur te lopen. De blaren onder mijn voetzolen beginnen te veranderen in eelt, en ik hoef na afloop niet meer als een oud mensje uit te puffen.
Noor is een specifiek karakter: lomp, speels, vriendelijk en jong.
Haar manier van affectie tonen: speels, maar heel geniepig in een dun velletje happen. Dan is ze dus blij dat ze je ziet.
Ook is ze behoorlijk stiekem: als ze op weg is om iets verbodens te gaan doen, dan grijp ik tijdig in. Maar soms is ingrijpen niet nodig. Opgewekt huppelt ze naar de kattenbak, ziet mij kijken en achterbaks als ze kan zijn, stort ze haar hoofd in de waterbak om 'braaf' te gaan drinken. Als ze dan denkt dat ik niet kijk, sluipt ze alsnog naar die zo felbegeerde kattendropjes om eens even lekker te snacken. Jammer, maar ik heb haar in de gaten. Met een boos 'NEE' roep ik haar tot de orde.
Maar ja, de volgende ochtend vind ik dan de sporen van kattegrit naar haar plaats toe.
Mevrouw weet van niks, en springt opgewekt tegen me op. Alsof die kattendropjes vanzelf naar haar zijn toegewandeld.

Ze is een lastige, maar lieve aanvulling op ons leven.

Stiekem hoop ik dat Noor tegen de tijd dat we gaan trouwen wel luistert, en dat zij de ringen naar ons toe komt brengen. Dwars door de trouwzaal galopperend, her en der een omweg nemend, met dat doosje ringen op haar rug, of in haar bek.
Maar de waarheid gebiedt te zeggen dat die kans erg klein is. Ik geloof niet dat ze dom is, maar heel veel intelligentie durf ik haar op dit moment niet toe te dichten.

Ik moet nog steeds een trouwpak gaan uitzoeken.
Een witte? Ten slotte trouwt Ilse niet in het wit, maar in het roze (ja....) dus misschien moet ik maar in een wit John Travolta pak trouwen, met een krullenpruik op en een grote jaren 60 zonnebril.
Een nadeel aan een Travolta pak: ik ben zeg maar, iets ronder en gezonder van vorm. Dus of een knap uitgesneden pak mooi sluit rond mijn buikje is de vraag. En dan roze crocs eronder.
Ik denk dat ik dan klappen krijg van de aanstaande.
Misschien is een blauw pak dan beter. Hemelsblauw, of baby blauw, met rode schoenen, en een geel vlinderdasje met zwarte bolletjes.
Of misschien wel zalmroze met zwarte schoenen met witte veters en een zandkleurige stropdas met een gitaarspelende Bugs Bunny erop.

Fantaseren mag...
Als het maar goed weer is, zodat het dakje van de auto kan.
 Over de barrelrace is helaas nog niks bekend. Dus dat is nog even afwachten.

Genoeg geouwehoerd maar weer.
Over naar de orde van de dag. Lesgeven aan een paar van de leukste kinderen in Nederland!