Broodroosterleed.

Een redelijk standaard zaterdagochtend.
Ik heb vanmiddag een concertje, en dus mag ik deze ochtend rustig wakker worden.
Een paar koppen koffie naar binnen gegoten, paar peuken gerookt, lekker onder de douche gestaan, en fin, dat wat een relaxte ochtend een relaxte ochtend maakt.

Omdat het brood op is, trek ik wat uit de vriezer. Lekker witbrood.

Dat brood is uiteraard stijf bevroren, maar wel in de vorm zoals we ze kochten. Dus niet die rare mutant-plakken, die je soms ook wel aantreft als je brood uit de vriezer trekt.
Omdat ik bevroren brood niet echt heel erg appetijtelijk vind, wil ik ze roosteren. Want ik heb namelijk een redelijk moderne brood rooster.
En eindelijk na al die jaren, kom ik er achter wat mij zo gruwelijk irriteert aan brood roosteren.
Ik ben namelijk dol op geroosterd brood. Heerlijk als de pindakaas een beetje smelt. Heerlijk om een plak gebraden gehakt op een warm sneetje brood te draperen. Dat knapperige, knisperige brood in je mond.
Maar.....
De broodrooster is te klein. Of de boterhammen zijn te groot. Dat had ik bij de vorige broodrooster ook, die van mijn moeder had het, en zelfs die van mijn oma was te klein.

Als je gewoon, ontdooit brood wil roosteren (perfect voor brood dat niet helemaal meer van vandaag is), is het niet zo'n ramp. Je frut dat brood op zijn plaats, en wat je eruit krijgt is een soort van opgesteven knapperige boterham, waarvan de randjes omhoog zijn gaan staan.
Ik moet dan wel met enig beleid dat brood uit de rooster zien te vissen, want anders verkruimel ik meer brood dan dat ik uiteindelijk op mijn bord heb.

Maar als ik een bevroren boterham erin wil doen, leidt dat steevast tot geweld.
Geweld bij het invoeren van de boterham: want die snee is gewoon te groot. Ik moet al mijn krachten aanwenden om die boterham naar beneden te douwen. Zweet parelt op mijn voorhoofd, en jawel; eindelijk zakt die boterham onder zacht gescheur naar beneden. Dat gescheur betekent dat de korsten aan de zijkant verdwenen zijn.
Als het een netjes ingevroren boterham is, maakt het niet zoveel uit. Maar als het een wat minder net ingevroren exemplaar is, dan heb ik ook nog een probleem met het weer bevrijden van de geroosterde bam.
Want die is nu niet meer ingevroren hard, maar nu geroosterd hard, en dan loop ik de kans dat het ding in de rooster klem komt te zitten.
Tip voor mensen die dit verhaal herkennen: nooit met gereedschap je bam bevrijden. En al helemaal niet met metalen gereedschappen.
Je loopt kans op een totale destructie van de bam, of erger: de rooster, waardoor je a) een schok krijgt, als je vergeten was de stekker eruit te trekken, b) alle stoppen eruit vliegen, en je de volgende 15 minuten kwijt bent met het zoeken naar welke stop er vervangen dient te worden en je dus geen lekker warme bam meer hebt, maar een harde, koude.
Ergo: soms is het roosteren van een bam, gewoon de moeite niet waard.

En dan vraag ik me af: waarom slagen broodroosterfabrikanten (3 keer woordwaarde) er niet in om broodroosters te maken waarin boterhammen van de tegenwoordige tijd gewoon zonder gezeur in passen.
Of: waarom slagen bakkers (helaas, alleen maar 3 keer letterwaarde op de 'e') er niet in om brood te bakken dat gewoon in een hedendaagse broodrooster past.
Lijkt me in de tijd van Iphones, internet en zelf-inparkerende-auto's toch geen heel lastige opgave.

Overigens: over de broodrooster van mijn oma weet ik nog wel een mooi horrorverhaal:
Mijn oma hield, net als ik, van geroosterde boterhammen (geroosterd krentenbrood was helemaal het einde). Die besmeerde ze dan lekker dik met roomboter, marmelade of oude kaas.
Ook gestampte muisjes van de Ruijter waren een delicatesse.
Maar mijn oma werd allengs ouder, en ook de hulp in de huishouding kon met haar 80 jaar echt geen jonge bloem meer genoemd worden, dus kreeg mijn oma steeds meer huisdieren. Muizen.
En die muizen wandelden opgewekt over mijn oma heen als ze zat te dutten in haar luie stoel.
Maar ook in de keuken waren ze een frequente gast.
Want opruimen of schoonmaken, dat kon de hulp in de huishouding niet.
En mijn oma, de optimist, schoot in de lach als wij het over die muizen hadden. Het was er toch maar één. Jaja. Die jij ziet, dat is er maar 1. Het gaat dus ook meer om de muizen die je niet ziet...
Hoe dan ook, op een goeie ochtend was ze in de weer om een lekker ontbijtje te maken. Ze vond dat het deze keer wel erg lang duurde, en dat er ook een wat penetrante geur uit de keuken kwam.
Aangekomen in de keuken, werd de geur sterker, en was er ook een behoorlijke walm te zien.
Die kwam uit de broodrooster.
Nadere inspectie van de broodrooster stemde haar zeer, zéér verdrietig.Toen ze haar bammetjes in de rooster plaatste, had ze niet gezien dat er twee muizen onderin zaten, die afgekomen waren op de broodkruimels erin.
Dus had ze de muizen bedolven onder twee sneetjes brood, en vervolgens de rooster aangezet. Met muis en al...
Omdat mijn oma geen vegetarier was, maar ook niet bijzonder gebrand (vergeef me de woordspeling) op vlees die ochtend, heeft ze het hele apparaat met enige spijt, vooral vanwege de voortijdig gecremeerde muisjes, maar weggegooid.

Reden voor mij om hoe dan ook, voor ik mijn bammetjes probeer te roosteren, de rooster even goed te inspecteren. Ook ik lust graag vlees, maar muizenvlees komt nadrukkelijk niet voor op mijn bucketlist.