Jente... Lekker kind.

Een paar dagen voor kerst, togen we naar Baambrugge. Of zo'n soort gekke plaats ergens onder in Zeeland.
Zeeland. Vast een hele mooie provincie. Maar altijd als ik er moet zijn, lijkt het wel alsof ik naar Frankrijk moet of zo. Pokke-end weg. De eerste keer vanuit Zaandam nog, overwoog ik heel even om er te blijven slapen. Vanuit Tiel was het niet veel beter, maar ook vanuit Rotterdam ligt Zeeland gewoon belachelijk ver weg.
Daar in het Zeeuwse landschap, (op een bungalowparkje dat niet als zodanig herkenbaar was, zodat we in de middle of no-where (haha, Zeeland IS the middle of no-where) uitkwamen. Maar goed, uiteindelijk vonden we het parkje) hadden twee bevriende componisten/musici zichzelf verstopt/opgesloten om wat werk te kunnen verzetten. Of wij voor de gezelligheid eens even langs wilden komen. Ilse zei ja, en omdat ik het ook wel gezellig vond, gingen we. Naar dat verrekt ver afgelegen Zeeland.
Jente met bedje en benodigdheden ingeladen, en karren maar.
Heerlijk gegeten. Koe, en aardappels in ganzenvet gebakken, met wat groenten. Leon kan veel, en nog goed koken ook.
Maar Jente, die had het niet zo naar haar zin. Het handig inklapbare campingbedje, afgevuld met knuffels, speeltjes, speentjes en knuffels ten spijt, slapen wilde ze niet. Te veel indrukken. Te veel vreemde geluiden, geuren, mensen, omgevingen.
En dus was het voor ons toch een beetje ongemakkelijk. Zie namelijk maar eens gezellig te eten met een krijsende baby op de niet zo heel erg veraf gelegen achtergrond.
Af en toe even oppakken, kietelen, gooien, knuffelen, weer in bed stoppen, een lekkertje erin. Nee, nee en nogmaals nee. Het hielp niks. Madam bleef onrustig. Zelfs toen ze op het toppunt van moe was, wenste ze niet te slapen.

Eerste kerstdag bij de schoonouders. Heerlijke kalkoen gesmikkeld. Onder het genot van (voor de vleeseters LEKKERE, en voor de viseters MINDER LEKKERE) wijn heerlijk gezellig getafeld. Een amuse van slak. Met look en spinazie of zo.
Ik heb filmpjes van ene Geerhard, die al kokhalzend een oestertje wegslobbert. Mijn reactie was (zij het iets ingetogener) bijna dezelfde. Slak. Dat hinderlijke ding, dat zo kraakt als je er per ongeluk op gaat staan, en die je dan nog kilometers onder je schoenzool voelt glibberen. Blijkt dus gebakken met knoflook en wat groens, nog best appetijtelijk. Niet voor elke dag, maar voortaan als ik escargot zie staan zal ik dus niet meteen griezelend nee zeggen.
En onze Jente? Die vermaakte zich uitstekend met haar opa en oma (die ook nog zo lief waren om de nacht van ons over te nemen, zodat wij lekker konden uitslapen. Waar overigens niet zo gek veel van kwam, omdat ik zo stom was om mijn masker te vergeten, en dus waarschijnlijk onbeschoft heb liggen snurken).

Tweede kerstdag. Bij Cindy en Ben op bezoek. Gezellig eten en kletsen. Heerlijke malse varkenshaas met groenten aardappels en een lekkere saus.
Jente in Almere ingeladen, met bedje en toebehoren, en gas erop. Naar Arnhem. Hartje centrum, dus dichtbij parkeren is een illusie. Dat betekende sjouwen met Jente, bed, tas, matras.
Alle meegenomen knuffels, speeltjes, spenen, naar zichzelf geurende kleedjes ten spijt: Jente had het niet naar haar zin. Teveel nieuwe indrukken, teveel mensen, teveel... Noem het maar op. En zie dan maar eens gezellig bij te kletsen, als er heel de tijd een klein mensje aan het krijsen is. En ook hier, tot ver over haar vermoeidheid heen, bleef ze maar aangeven dat er iets niet goed was.

We hadden dus plannen om oud en nieuw bij vriendjes te vieren. Maar we hebben besloten dat dat niet handig is, met een kleine meid die blijkbaar makkelijk overprikkeld is, en niet zo goed slaapt op andere plekken. Dus met lood in onze schoenen dit toch maar afgebeld. Want hoe gezellig is het voor ons, als we ons heel de tijd moeten bekommeren om een huilend kind? Hoe prettig is het voor Jente, om blijkbaar zich niet op haar gemak te voelen op andere plaatsen? En hoe prettig is het voor andere gasten om heel de tijd lastig gevallen te worden met een krijsende Jente? Ik weet nog hoe ik het vroeger vond. Lastig gevallen worden met andermans krijsende baby staat nu eenmaal niet op ieders bucket-list. Neem ik aan.

Dit klinkt heel sneu, maar ik zou Jente niet meer willen missen. Blijkbaar gaan we in dit opzicht wat te snel voor haar, en dan kunnen we ons maar beter een beetje aan haar tempo aanpassen. Als dit soort bezoeken voor haar nu nog wat teveel zijn, is het een kleine moeite om haar dit te besparen, als het kan. Want als het niet kan, dan heeft ze gewoon eventjes pech. Maar nu hebben wij dus eventjes "pech".
Plus daarbij komt, dat we gewoon niet weten hoe ons kleine wurmpje gaat reageren op al het verplichte (en zinloze, en lompe, en economisch en milieutechnisch, maar vooral dier- en mensonvriendelijke) vuurwerk. Dik kans dat ze totaal in paniek raakt. Maar evenzeer is de kans groot dat het haar totaal niet boeit, en ze lekker verder knort.

Inmiddels ben ik ook het grootste deel van 2015 vader geweest. Er zijn meer dan eens momenten geweest dat ik het toch wel ff zwaar had. En degene die ooit verzonnen heeft "dat je er zoveel voor terugkrijgt" die moeten ze verzuipen in een bad van volgebaggerde babyluiers. Want zoveel krijg je er niet voor terug. Ja, ondergekotste truien. Een kind dat doorheeft hoe ze haar drinken uit moet spuwen op een manier dat er een leuk fonteintje ontstaat. Een kind dat een voorliefde lijkt te hebben voor papa's schoenveters, waardoor papa bij elke stap bijna zijn nek breekt. Een kind dat ineens, uiteraard na 1700 uur op vrijdag middag ineens zo ziek lijkt dat we niet naar de huisarts, maar naar de huisartsenpost moeten. Een kind dat mijn hart doet smelten als ik 's ochtends haar kamertje opkom, en ze naar me glimlacht. Een kind dat haar eerste boterhammetje met smeerworst met veel smaak opeet. Een kind dat zo heerlijk kan kraaien als ik haar "op de grond laat vallen". Een kind dat, als ze in bed ligt, nog zo heerlijk kan liggen pruttelen tegen haar knuffels, en de wereld in het algemeen. Een kind dat samen met mij zo heerlijk kan genieten van een lekkere warme douche. Een kind dat zo heerlijk verwonderd en nieuwsgierig rondkruipt.

Ilse gaat volgend jaar een post HBO opleiding doen tot muziekjuf. En afgelopen jaar is ze dus moeder geworden. En heeft ze telkens maar weer gesolliciteerd. En een paar keer haar gouden keeltje gestrekt.
Als echtgenoot ben ik een beetje bevooroordeeld, maar ik ben toch wel apetrots op dat gekke mens. Die al die balletjes toch maar mooi in de lucht houdt.

En zelf heb ik ook een mooi jaar gehad, en komen er mooie nieuwe projecten aan. Een albumopname met een gave band, een nieuw etude boek (voor piccolotrompet) een paar leuke buitenlandreisjes (die hopelijk niet langs een ziekenhuis gaan).

Ik wens iedereen een mooi uiteinde, een prachtig 2016. Laten we er allemaal maar een prachtig jaar van maken.