zaterdag 25 oktober 2014

Updatejes.

Een kast.

"Lief, ik heb goed nieuws!!, We gaan een nieuwe kast kopen".
De oude kast, een groot, uit zijn krachten gegroeid en gezakt ding, was ook lelijk. Miste een deur, hing op half 7.
Ilse had er al vaker op gemopperd.
En toen bracht ze haar gemopper in de praktijk. Namelijk: de slaapkamer diende weer verbouwd te worden. En een oude, op half 7 hangende kast laat zich moeilijk verplaatsen. Laat zich niet verplaatsen zonder definitief dood te gaan.

Dus na het nodige gerommel van boven, kwam Ilse blij naar beneden met de mededeling dat we een nieuwe kast gingen kopen.

Eerst wat gezocht, en lang leve de ikea die een kast heeft die dumbass heet. Ik vond die wel heel goed bij Ilse passen. Maar de praktische kant van de zaak (ik zat en zit met een nog niet herstelde wond aan mijn stuit) leidde ons naar de Leen Bakker. Die ook allemaal redelijk betaalbare kasten in de aanbieding heeft. En ook allemaal zo eenvoudig in elkaar te zetten zijn. En ook allemaal zo hoog van kwaliteit is.
Ja, het klopt, de ironie druipt hier in dikke klodders van je beeldscherm.

De pakketten die we meekregen pasten ternauwernood in de auto, en als Ilse zwangerder was geweest, had ze niet meer op de bijrijdersstoel kunnen zitten.
Bij het uitpakken, viel al snel op dat de meegeleverde beschrijving bedoeld is voor mensen met een microscoop, of een andersoortige bril die in staat is tot 1000x vergroting. Over de beschrijving zal ik maar niet uitweiden, die was gewoonweg te summier om snel even een kast in elkaar te flansen.
Bij nadere inspectie bleek: 1 paneel waarbij het spaanplaat niet goed gelamineerd was, 1 paneel waarbij er schade was aan het lamineerwerk, 1 lade die letterlijk al uit elkaar viel, nog voor we hem in elkaar hadden kunnen zetten.

Het bouwproces verliep op zich allemaal wel voorspoedig. Niet snel, niet zonder her en der wat blasfemische beledigingen, maar het liep.
Sterker nog: we waren in staat om die kast in elkaar te zetten zonder elkaar dood te wensen of te maken. En we waren in staat om die kast tegen alle logica in elkaar te zetten in een ruimte waarbij er eigenlijk geen plaats was. Want eigenlijk stond het bed gewoon gruwelijk in de weg.

Bij de afmontage (dat klinkt zo lekker professioneel) bleek dat de jubelende reclame van Leen niet echt klopte. De kast staat, en komt niet meer van zijn plek. Maar zo scheef als een toren van Pisa. Scharnieren die de deuren gewoon niet recht wensen te houden. Schroeven die erin moesten die het Spaanplaat wisten te beschadigen ondanks dat de gaten al voorgeboord waren.

Bijkomend voordeel: ik werd weer eens gedwongen om mijn kast fatsoenlijk in te ruimen. En wat kleren weg te donderen omdat ik ze nooit draag.
En nog een voordeel: de deuren kunnen (hoewel scheef) dicht, waardoor de poes niet meer in de kast klimt, en ik dus geen schone kleren uit de kast trek, waarbij ik onder de kattenharen mijn kleding moet zoeken.

Mensen die van nature gezegend zijn met extreem goede ogen, en gezegend zijn met meer geduld als ik (dat is op zich niet moeilijk) en net als wij niet zoveel geven om een scheef deurtje in een kast, die bij opbouw van ellende al half doodgaat, hebben aan de kasten van Leen Bakker een prima keus. Want je betaalt er ook niet bijster veel voor. Maar mensen die ook maar een geringe oogafwijking hebben, of hun gebrek aan geduld voelen borrelen als ze schroefje x niet gelijk kunnen vinden, die moeten Leen Bakker mijden als de pest.

Afscheid.

De afgelopen weken stonden in het teken van een naderend afscheid. Het gaat hier om Noor. Een paar maanden geleden begonnen we vol goede moed met Noor. We wisten dat het hier om een hond met een vreselijk verleden ging. Mishandelingen, opgejaagd worden en nog meer mishandelingen waren haar deel. En toen kwam ze bij ons. Wij wilden haar oprecht een beter leven geven. Een goed thuis.
Maar we bleken uiteindelijk niet in staat om de hond werkelijk veel vertrouwen te geven. Enorm veel in het dier geinvesteerd aan tijd, geld en liefde. Maar het mocht niet baten. De dieptepunten waren de twee keer dat Noor in blinde paniek Ilse tot bloedens toe beet. Dat was voor mij ook gelijk een grens die niet overschreden mocht worden. Blijkbaar matchten wij niet met de hond, en vice versa. We hebben toen besloten om de hond weer terug te geven aan de stichting. Wij konden het dier blijkbaar niet dat geven wat zij nodig had, en ik weiger om met een kind in aantocht ook maar het kleinste risico te nemen dat de hond het kind grijpt. Om welke reden dan ook. 
Hoezeer het ook beter is voor de hond, is het jammer dat wij niet in staat waren om de hond het beste te geven. En dat doet pijn.

Trompet.

Het begint weer lekker druk te worden.
Gisteren moest had ik voor mezelf een primeur te pakken: het spelen van het signaal Taptoe Bereden Wapens.
De KMar is een bereden wapen, en bij interne herdenkingen is het dus ook wel zo logisch dat er een taptoe gespeeld wordt, die betrekking heeft op de bereden wapens, en niet op de infanterie. En dat werd dus gisteren voor het eerst van mij verwacht.
Het is heel erg wennen, want het signaal taptoe infanterie kent iedereen. Maar (nog maar) weinig mensen die het signaal taptoe bereden wapens herkennen.
En ook voor mezelf: jarenlang de taptoe infanterie gespeeld, moet ik mezelf toch overtuigen dat dit veel snellere signaal dezelfde functie en emotie moet oproepen en vergezellen.

 Dit heeft dan ook weer betrekking op een les die ik had, waarin me gezegd werd dat ik minder op kracht en meer op emotie moet gaan spelen.  Mijn docent vertelde me dat ik nogal hard binnen kan komen, en dat ik teveel probeer te redeneren. Voor mezelf begon ik meteen met verklaringen te zoeken, waarop ik halverwege stopte en moest grijnzen.
Ik ga dus de komende tijd proberen om meer van binnenuit te spelen. Meer te vertrouwen op de emotie en van daaruit te spelen, en niet zoveel meer op routine en kracht te vertrouwen.
Dat zal niet van het ene moment op het andere zomaar eventjes lukken. Maar ik denk dat ik er wel uitkom.

Mijn Stuit.
Mijn stuit geneest wonderbaarlijk. En dit gaat gepaard met nogal wat ongemakken. Jeuk. Om er maar eens een te noemen.
En niets is zo erg om gruwelijk jeuk te hebben en niet te moeten krabben.
Ga maar na, hoe naar ziet het eruit als een collega, of vriend of zelfs maar random dude op straat openlijk de jeuk aan zijn stuit (ligt in de buurt van de kont) staat te bestrijden.
Plus dan de verzorging... Gaasje uit de wond trekken. Gaasje in de wond drukken. Dat wordt allengs minder pijnlijk, maar de sensatie is gewoon heel naar.
Maandag 2e nacontrole op de chirurgische poli. Ik hoop dat de dokter dan iets gaat zeggen in de trant van: Je bent genezen, opgedonderd! Of zo.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...